Οι συμβασιούχοι του δημοσίου και οι μόνιμοι της Βουλής

Μια σύντομη ιστορία της φαυλότητας

Και ύστερα ήρθε ο νόμος Πεπονή... κάπως έτσι θα μπορούσε να τελειώνει το πρώτο μέρος με το παραμύθι της φαυλότητας των διορισμών στο ελληνικό δημόσιο. Πρωταγωνιστές πολιτικοί και πολίτες.

Το 1994 έγινε μια σοβαρή και ειλικρινής προσπάθεια να μπει ένα τέλος στις πελατειακές σχέσεις και το αλισβερίσι με τους διορισμούς των δικών μας παιδιών που οδήγησε στο ξεχείλωμα του δημόσιου τομέα. Κάθε τέτοια προσπάθεια όμως στην Ελλάδα είναι δύσκολο να κρατήσει για πολύ. Ακούς εκεί σοβαρότητα και αντικειμενικότητα στους διορισμούς. Και οι πελάτες, συγνώμη ψηφοφόροι, τι θα γίνουν;

Και τότε ξεκίνησαν οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου... είμαστε πια στην αρχή του δεύτερου τόμου με το παραμύθι μας. Δυστυχώς η σοβαρότητα και η ευθύνη δεν νομοθετούνται. Οι βουλευτές λοιπόν βρήκαν τον τρόπο τους να εξυπηρετούν τους πελάτες, συγνώμη ψηφοφόρους, παρακάμπτοντας το ΑΣΕΠ που μπλεκόταν στα πόδια τους.

Ξεκίνησαν να κάνουν συμβάσεις χωρίς κριτήρια και προϋποθέσεις, τις οποίες ανανέωναν συνεχώς δημιουργώντας μια στρατιά πελατών, συγνώμη, πάλι λάθος, εγκλωβισμένων συμβασιούχων. Η φαυλότητα του συστήματος επέβαλε την υπόσχεση για μονιμοποίηση από την πίσω πόρτα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα πραγματοποιήθηκε και η συνταγματική αναθεώρηση του συντάγματος το 2001. Ψηφίστηκε η απαγόρευση μετατροπής με νόμο των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και έργου σε μόνιμες θέσεις του δημοσίου. Σωστό; Πολύ σωστό.

Τα παράθυρα κάποια στιγμή πρέπει να κλείνουν. Το πρόβλημα όμως δεν λύθηκε, τα κάρβουνα που έκαιγαν τα πέταξαν στα χέρια της δικαιοσύνης. Ας βρουν εκεί το δίκιο τους όσοι έχουν το κουράγιο. Δεν είχαν άλλο χρόνο οι πολιτικοί. Η αναθεωρητική βουλή έπρεπε να ασχοληθεί και με τα δικά τους.

Η συζήτηση για σκάνδαλα, διαπλοκή, σχέσεις πολιτικών με επιχειρηματίες και συμφέροντα είχε αρχίσει να γίνεται έντονη. Τα συζήτησαν, τα είπαν και αποφάσισαν να αναθεωρήσουν και το άρθρο 86 περί ευθύνης υπουργών. Τα δύο μεγάλα κόμματα κατάφεραν τότε να ομονοήσουν και να ψηφίσουν από κοινού την αλλαγή του άρθρου αυτού.

Τι κατάφεραν; Όλοι πλέον το ξέρουμε πολύ καλά. Να κάνουν πολύπλοκή τη διαδικασία, να θέσουν στενά χρονικά όρια διερεύνησης και το σημαντικότερο να κρίνουν οι ίδιοι τους φίλους και συναδέλφους τους.

Το αποτέλεσμα των πράξεων τους ήταν να νομιμοποιήσουν την ατιμωρησία των υπουργών και του πολιτικού συστήματος και να σπάσουν κάθε σύμβαση με την κοινωνία που δεν ζει από την μαύρη τρύπα του δημοσίου και τα μαύρα ταμεία του συστήματος.

Γιάννης Καντέλης
http://www.skai.gr