Θα επέλθει ή όχι το τέλος του σημερινού καπιταλισμού;

Μετά το τέλος του Μαρξισμού, αναπότρεπτα θα επέλθει, αργά ή γρήγορα και το τέλος του καπιταλισμού, τουλάχιστον με την ανεξέλεγκτη μορφή που έχει πάρει αυτός σήμερα. Είναι φυσικός νόμος. Κυρίως όμως εξ αιτίας του ότι, μετά την αποτυχία του μαρξιστικού μοντέλου, ο καπιταλισμός αποχαλινώθηκε. Οι οικονομικά ισχυροί του πλανήτη σε απόλυτη συνεργασία με τους οικονομικά ισχυρούς των επιμέρους κρατών, ξεδιάντροπα και απροκάλυπτα έχουν επιδοθεί ακόρεστα, σε....

έναν αγώνα συγκέντρωσης όλο και πιο πολύ πλούτου. Η εξέλιξη αυτή όμως έχει ως φυσική συνέπεια να ανοίγει συνεχώς όλο και πιο πολύ η ψαλίδα υπέρ των ολίγων και σε βάρος των πολλών διεθνώς. Αυτό που γίνεται πλέον με τον διεθνή καπιταλισμό δεν έχει καμία σχέση με τις παλιές έννοιες της ελεύθερης οικονομίας και τους απλούς κανόνες προσφοράς και ζήτησης. Αυτό που γίνεται σήμερα είναι ένας διεθνής τζόγος για γρήγορα και εύκολα κέρδη από την μια στιγμή στην άλλη, από την μια άκρη του πλανήτη στην άλλη. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να παίζουν τη ζωή μας με «ζαριές» στα διάφορα χρηματοοικονομικά καζίνο του πλανήτη.

Οι πιο φτωχοί λαοί, οι πολίτες των οποίων δεν έχουν και πολλά να χάσουν, άρχισαν πρώτοι το χορό των εξεγέρσεων. Ταυτόχρονα, η συνεχής δημιουργία πλεονασμάτων υπέρ των πλουσίων κρατών, δηλαδή των κέντρων του σύγχρονου καπιταλισμού, εξωθεί πλέον τους λαούς στους οποίους διογκώνονται τα ελλείμματα σε εξεγέρσεις.  Είναι και αυτό απόλυτη μαθηματική συνέπεια. Οι άνθρωποι των χωρών αυτών, ψάχνουν ιδεολογικό αντίδοτο και κάπου να ακουμπήσουν για να ξεσηκωθούν. Η θρησκεία είναι ένας πρώτος συνεκτικός κρίκος. Γι' αυτό και βλέπουμε πρώτα να ξεσηκώνονται τα κράτη με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Αυτό δυστυχώς δεν είναι μια καλή εξέλιξη. Η μετατροπή καπιταλιστικών καθεστώτων σε θεοκρατικά είναι ακόμα χειρότερο, αλλά είναι και απόλυτα δικαιολογημένο.

Οι διάφοροι πολιτικοί τοποτηρητές και υπηρέτες της ακόρεστης επιθυμίας των διεθνών και εθνικών κεφαλαιοκρατών για ακόμα μεγαλύτερα πλούτη, για ακόμα μεγαλύτερη δύναμη, αναγκαστικά θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Πολλά εκλεκτά μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς άρχισαν να αντιμετωπίζουν ήδη προβλήματα και σειρά θα πάρουν κι’ άλλα. Η εξέλιξη αυτή δεν πρόκειται να σταματήσει, όσο και οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι θα πρέπει να πάψουν να είναι υπηρέτες των ολίγων, αλλά θα πρέπει να κοιτάξουν και τα συμφέροντα των πολλών. Όσο και οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι θα πρέπει να πάψουν τη συνεχή οικονομική αφαίμαξη των λαών τους και τη μεταφορά του πλούτου στους πάτρωνες τοκογλύφους του πλανήτη.

Σε ότι αφορά τη χώρα μας, δεν θα αργήσει και η σειρά της δυναστείας Παπανδρέου, εκτός και αν ο κ. Παπανδρέου ο Γ΄ έχει την προνοητικότητα του Καραμανλή και προκηρύξει εκλογές, κάτι που τρέμει η Τρόϊκα. Αν δηλαδή αντιληφθεί ότι θα πρέπει να βάλει όλο το πολιτικό σύστημα στο παιχνίδι. Φυσικά είναι βέβαιο ότι θα καταρρεύσει όλο το πολιτικό σύστημα, αλλά τουλάχιστον δεν θα φορτωθεί ο ίδιος δυσάρεστες εξελίξεις και ταυτόχρονα θα ανοίξει η δημοκρατία στο λαό. Αν προλάβει πρόλαβε. 

Θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι το αντίδοτο στον ακόρεστο καπιταλισμό και στον αποτυχημένο μαρξισμό είναι η ιδεολογία του μέτρου. Οι πρόγονοί μας, μας κληρονόμησαν μια μεγάλη κληρονομιά, που συμπυκνώνεται στη φράση «παν μέτρον άριστον». Η ακόρεστη συγκέντρωση πλούτου, η ακόρεστη συγκέντρωση πολιτικής ισχύος, θα έχει και αντιδράσεις.

Η πλήρης δημοκρατία σε ότι αφορά την πολιτική εξουσία και η τήρηση του μέτρου σε ότι αφορά την οικονομία, κάτω από τον απόλυτο έλεγχο μιας δημοκρατικής κοινωνίας, είναι τα μοναδικά εφόδια που μπορούν να κάνουν έναν λαό ικανοποιημένο και μια κοινωνία με συνοχή και αρμονική συμβίωση. Η απώλεια της αίσθησης του μέτρου οδηγεί σε ακρότητες και φυσικά σε αντίδραση.

Αυτά είναι, κατά την άποψή μας, τα ιδεολογικά εργαλεία για τη Νέα Εποχή.

Πηγή:   http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/01/blog-post_3136.html