Σχετικά με την κατασκευή φράχτη στον Έβρο

Έχει ξεκινήσει μια έντονη συζήτηση σχετικά με την εξαγγελία της κυβέρνησης για την δημιουργία φράχτη στην περιοχή των συνόρων του Έβρου σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το...
 μεταναστευτικό ρεύμα προς την χώρα μας. Σε οποιαδήποτε άλλο κράτος μια τέτοια πρωτοβουλία θα εξεταζόταν υπό το πρίσμα της αποτελεσματικότητας της. Αν το τείχος μπορεί να πετύχει τον στόχο του και να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, είναι το τελευταίο που απασχολεί. Ήρθαν στην επιφάνεια εκ νέου αναχρονιστικά φοβικά σύνδρομα. Η αναφορά της είδησης για το τείχος συνοδεύεται απαραίτητα με αντίστοιχες αναφορές για το τείχος του Βερολίνου, το τείχος που χωρίζει Ισραήλ με Παλαιστίνη και άλλες παρόμοιες δυσάρεστες εμπειρίες. Εντυπωσιακό όμως είναι πως ακόμη και η ίδια η κυβέρνηση έσπευσε να το προωθήσει ως ένα έργο βασισμένο σε διεθνή πρότυπα (βλ. συνοριακή γραμμή Ισπανίας) με σκοπό να αποποιηθεί την ευθύνη της «πρωτοπορίας» της στην περιοχή. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός πως στην Ελλάδα σύγχρονες αποφάσεις λαμβάνονται με παλαιοσυνδρομικά κριτήρια. Αν το ελληνικό κράτος πιστεύει στην λειτουργία του τείχους, του φράχτη ή οτιδήποτε είναι αυτό που θέλει να κατασκευάσει πρέπει απλά να προχωρήσει χωρίς να δικαιολογηθεί σε κανέναν. Είναι ένα μέτρο προστασίας της εθνικής κυριαρχίας επί της επικράτειας του. Όμως με τη διάθεση την οποία δείχνει ευθύς εξαρχής να ακολουθεί αμυντική και απολογητική τακτική καταδεικνύει μια ανασφάλεια στο εσωτερικό του. Το διακύβευμα είναι ξεκάθαρο αν το έργο εξυπηρετεί τις ανάγκες του πλάνου για το μεταναστευτικό, καλώς να πραγματωθεί. Σε διαφορετική περίπτωση ας παραμείνει στις καλένδες όπως εκατοντάδες ακόμη έργα. Οι μόνες παράμετροι που πρέπει να εξεταστούν είναι η χρησιμότητα και η αναγκαιότητα του.
Μεγαλύτερο όμως ενδιαφέρον και από τον ίδιο τον φράχτη, έχουν οι αντιδράσεις τις οποίες δημιούργησε. Είναι καλό και συνετό να ανακαλούμε την ιστορική μας μνήμη αρκεί να την τοποθετούμε στην σωστή της διάσταση. Οι «γνωστοί» πολιτικοδημοσιογραφικοί κύκλοι εξαπέλυσαν δριμεία επίθεση χρησιμοποιώντας την μόνιμη επωδό της ξενοφοβίας, του ρατσισμού κτλ. ενώ αναφερθήκαν σε συμβολισμούς του παρελθόντος προσπαθώντας να κινητοποιήσουν το θυμικό του ακροατηρίου τους. Σύμφωνα όμως με αυτήν την λογική για παράδειγμα, εάν κατασκευαστεί ένα φράγμα υδάτων που στην συνεχεία καταρρεύσει και πλημμυρήσει την πόλη δεν θα πρέπει να αποτολμηθεί εκ νέου δημιουργία στο μέλλον άλλου φράγματος. Η διαπίστωση στην οποία θέλω να καταλήξω είναι πως η αποτυχημένη εφαρμογή ενός έργου δεν αποτελεί πάντα λάθος του εμπνευστή του. Δεν σημαίνει ότι η ιδέα a priori ήταν λάθος. Τα σφάλματα μπορεί να οφείλονται στην φάση υλοποίησης και διαχείρισης. Εκεί ίσως πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση και όχι με κατάρες ,αφορισμούς και εμπρηστικά λογύδρια να στοχεύεται η ματαίωση του.
Όσον αφορά τον ρατσισμό, την ξενοφοβία κτλ. σε μια παγκόσμια κοινωνία όπου ένα-ένα τα μεγαλύτερα κράτη ομολογούν την αποτυχία του πολυπολιτισμικού μοντέλου (δηλώσεις Μέρκελ, μεταναστευτικός νομός Η.Π.Α., κ.α.) είναι ουτοπία να πιστεύουμε πως η Ελλάδα θα αποτελέσει την εξαίρεση. Το μήνυμα του εκλογικού αποτελέσματος των αυτοδιοικητικών εκλογών στον Αγ. Παντελεήμονα κάποιοι δεν το έλαβαν σοβαρά υπόψη τους. Δυστυχώς, οι ίδιοι οι πρωταίτιοι του φαινόμενου που με τον αμοραλισμό τους και την ασυδοσία τους επί του μεταναστευτικού οδηγούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η έννοια του ανθρωπισμού δεν σημαίνει την ανοχή σε όλες τις συμπεριφορές.
Τέλος, ερώτημα αποτελεί η στάση της παρούσας κυβέρνησης επί του μεταναστευτικού. Από την μια πλευρά νομοθετεί για την παραχώρηση εκλογικών δικαιωμάτων σε μετανάστες από την άλλη σήμερα προσπαθεί να λάβει μέτρα ανάσχεσης τους. Ας ελπίσουμε πως σύντομα θα κατασταλάξει στην πολιτική που θέλει να ακολουθήσει καθώς με τα αμφίσημα μηνύματα που αποστέλλει προς το εξωτερικό το μόνο που πετυχαίνει είναι να διογκώνει το πρόβλημα.

Από το http://political-challenge.blogspot.com/