Το ολοκαύτωμα του Διστόμου. Ένα διαρκές ατόπημα της Ελληνικής Πολιτείας

Η παρέμβαση της Ελλάδος υπέρ των συγγενών των θυμάτων του Ολοκαυτώματος στο Δίστομο στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην εκκρεμή διαφορά Γερμανίας – Ιταλίας αποδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική χαράσσεται και ασκείται στο πόδι, εντελώς ευκαιριακά και
 ανάλογα με τις επικοινωνιακές ανάγκες της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης.
Δεδομένου ότι αφενός μεν έλκω την καταγωγή μου από την περιοχή της Λιβαδειάς, αφετέρου έχω ασχοληθεί επισταμένως με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρακολούθησα από την αρχή την προσπάθεια του αείμνηστου Ιωάννη Σταμούλη, ενός εκ των κορυφαίων κατά εμέ Ελλήνων νομικών, να δικαιωθούν οι συγγενείς των θυμάτων, αλλά κυρίως να κριθεί ότι το σύγχρονο κράτος της Γερμανίας ευθύνεται για τα εγκλήματα των ναζιστικών στρατευμάτων.
Εκδικαζόμενης της αγωγής, εκδόθηκε η υπ’ αριθμόν 137/1997 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, η οποία δικαίωνε τους Διστομίτες επιδικάζοντας τους περί τα 60.000.000 ΕΥΡΩ ως χρηματική ικανοποίηση για ψυχική οδύνη. Το 2000 η Γερμανία άσκησε αναίρεση, η οποία απορρίφθηκε από τον Άρειο Πάγο, όμως έκτοτε αρνείται να καταβάλει τα ποσά που δια της ως άνω δικαστικής αποφάσεως οφείλει. Κατόπιν ο κ. Σταμούλης προβαίνει σε αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα. Το γερμανικό δημόσιο ασκεί αμέσως ανακοπή (το 2002) και ισχυρίζεται ότι για να γίνει αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών του στοιχείων στην Ελλάδα απαιτείται η προηγούμενη άδεια του Υπουργού Δικαιοσύνης βάσει της διατάξεως 923 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρόμοια διάταξη δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα του κόσμου…
Και όλως απροσμένως η ανακοπή του γερμανικού δημοσίου γίνεται δεκτή από τον Άρειο Πάγο με αποτέλεσμα οι Διστομίτες να μην μπορούν να εισπράξουν την επιδικασθείσα αποζημίωση.
Το ανώτατο ελληνικό δικαστήριο δηλαδή προτίμησε να δικαιώσει ένα αλλοδαπό κράτος και ουχί τους Έλληνες ενάγοντες, για ένα μάλιστα γεγονός που έχει καταγραφεί στην παγκόσμια ιστορία ως ένα από τα στυγνότερα και απεχθέστερα εγκλήματα που διέπραξαν οι Γερμανοί κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πολλά έχουν γραφεί και ακόμη περισσότερα έχουν υπονοηθεί για τους λόγους που οδήγησαν τους δικαστές να λάβουν την εν λόγω απόφαση…
Το 2004 ο κ. Σταμούλης επικαλέστηκε τον Κανονισμό 44/2001 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δυνάμει του οποίου μία αμετάκλητη απόφαση του δικαστηρίου ενός κράτους μέλους δύναται να κηρυχτεί εκτελεστή σε άλλο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Επιλέγεται η Ιταλία και πράγματι το Νοέμβριο του 2008 κηρύσσεται εκτελεστή η απόφαση δικαστηρίου της Λιβαδειάς στην χώρα αυτή.
Οι ενάγοντες Διστομίτες συνεπώς δικαιώθηκαν εν τέλει ουχί από τα δικαστήρια της χώρας τους, αλλά από τα δικαστήρια μίας άλλης χώρας, η οποία μάλιστα ήταν σύμμαχος της Γερμανίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε μάλιστα επιτεθεί εναντίον της Ελλάδος το 1940. Οι Ιταλοί δικαστές απεδέχθησαν τη νομιμότητα και βασιμότητα των ισχυρισμών των Διστομίτων επιδεικνύοντας συνάμα την ευαισθησία τους για τα ναζιστικά εγκλήματα. Ευαισθησία που δεν επέδειξαν οι Έλληνες δικαστές, οι οποίοι προφανώς δεν πείστηκαν από τους ισχυρισμούς των συμπατριωτών τους, αλλά από τους ισχυρισμούς των Γερμανών…
Εν συνεχεία η Γερμανία προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θέτοντας το ερώτημα κατά πόσο η Ιταλία έπραξε νόμιμα αναγνωρίζοντας με την κήρυξη ως εκτελεστής την ελληνικής απόφασης στους κατοίκους του Διστόμου το δικαίωμα να αποζημιωθούν από τα περιουσιακά στοιχεία της Γερμανίας στην Ιταλία.
Και έρχεται σήμερα η Ελληνική Κυβέρνηση να ασκήσει παρέμβαση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην ανωτέρω εκκρεμή διαφορά Γερμανίας – Ιταλίας μία μόλις ημέρα από την εκπνοή της σχετικής προθεσμίας.
Δηλαδή εμείς καλούμεθα να πιστέψουμε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση συνειδητοποίησε μόλις σήμερα, στο παρά ένα της εκπνοή της προθεσμίας, το δίκαιο των ισχυρισμών των Διστομίτων. Ότι δηλαδή μόλις σήμερα ολοκληρώθηκε εκ μέρους της Κυβερνήσεως ο πολιτικός προβληματισμός (sic) για τις ενδεχόμενες επιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις της χώρας και εξετάστηκαν ενδελεχώς οι νομικές και δικαστικές πτυχές της υπόθεσης, όπως προσπαθούν να μας πείσουν από το πρωί. Να πιστέψουμε ότι η Κυβέρνηση δεν ενέργησε για λόγους πολιτικών εντυπώσεων υπό το βάρος των εις βάρος της δυσμενούς κλίματος που επικρατεί στην κοινωνία.
Καλούμαστε να υιοθετήσουμε όσα διαρρέουν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια ότι «Προκρίθηκαν τα συνολικά συμφέροντα της χώρας, ιδιαίτερα σε αυτή την κρίσιμη περίοδο για την πατρίδα μας, με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, έτσι, ώστε με τις οφειλόμενες πράξεις και ενέργειές να επιτελεστεί το αυτονόητο χρέος να τιμηθεί εμπράκτως τη μνήμη όσων θυσιάστηκαν για την πατρίδα»...
Προφανώς η Κυβέρνηση θεωρεί ότι απευθύνεται μόνο σε ιθαγενείς, δεν εξηγείται αλλιώς. Προφανώς πιστεύει ότι με ενέργειες θα πετύχει να κερδίσει πόντους στις δημοσκοπήσεις.
Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε αν η εν λόγω παρέμβαση έγινε μόνο για το θεαθήναι ή αν θα υποστηριχθεί αρκούντως κατά την εκδίκαση της υποθέσεως. Και μάλιστα μέχρι τέλους…
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ