Κόκκινος Πόντος

Μια ζεστή μέρα του Αυγούστου. Ανατολική Θράκη μέσα σε Τουρκικό έδαφος, λίγο έξω από την Ραιδεστό. Στάση σε ένα απο τα Parking-Eστιατόρια-WC δίπλα στον δρόμο. Η θέα πολύ ωραία από εδώ. Κάποτε εδώ είχε χυθεί άπειρο αίμα. Είχαν περπατήσει άπειρα ζευγάρια πόδια από...
 κυνηγημένους. Μπορεί εδώ κιόλας που βρίσκεται το parking να είχαν σφαχτεί πολλοί άνθρωποι. Η προσπάθειά μας να αγοράσουμε νεράκια από το μαγαζί με ψιλικά είναι μάταιη, αφού η γραφική γιαγιά δεν καταλαβαίνει. Μουρμουρίζει ακαταλαβίστικα τούρκικα, αλλά σε κάποια στιγμή κάποιες αρχαίες ελληνικές λέξεις ξεπηδούν από το στόμα της. Λέξεις γνώριμες. Ιωνικές.


Η γιαγιά μιλούσε ποντιακά, μη γνωρίζοντας ποιοί είμαστε και απο πού ερχόμαστε. Δεν ξέρει Ελληνικά. Για αυτήν τα Ελληνικά, είναι τα ποντιακά. Η ανταπόκρισή μας στα ποντιακά της, την έκανε χαρούμενη. Δύο ίδιοι κόσμοι που τους χώρισαν κάποτε. Η τουρκάλα γιαγιά και εμείς. Θα μπορούσαν αν ήταν αλλιώς τα πράγματα να είχαμε μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά με την γιαγιά αυτή. Να την ξέραμε από χρόνια. Αλλά και πάλι, πρώτη φορά την συναντάμε και μπορούμε να συνενοηθούμε. Μας συνδέει κάτι πολύ παλιό. Κάτι που κάποιοι κάποτε θέλησαν να εξαφανήσουν, να αφανήσουν. Αλλά οι κόσμοι ήταν ένα. Οι δύο διαφορετικοί λαοί ήταν ένα σώμα. Ζούσαν αρμονικά.

Σαν να είχε γίνει κάποια μετάγγιση αίματος και να λειτουργούσε το σώμα άριστα. Άλλωστε δεν υπάρχει καθαρό και βρώμικο αίμα. Το DNA είναι το ίδιο. Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια κοσμική ύλη. Απλά έχουμε τη γλώσσα ή τις παραδόσεις για να θυμόμαστε και να συνενοούμαστε. Όχι για να χωρίζουμε. Κι όμως σε αυτόν τον τόπο έγινε το τελευταίο. Η γιαγιά ήταν από τον πόντο. Οι δικές μας γιαγιάδες φύγανε πριν 90 χρόνια. Αυτή έμεινε. Ίσως να ήτανε φίλη των προγιαγιάδων μας. Αν όχι αυτή, ίσως η μητέρα της. Ίσως κάποτε πριν 100 χρόνια να πήγαιναν μαζί στα παρχάρια η μαμά της και η προγιαγιά μου. Ίσως..



Καλως σας βρήκαμε, ελπίζουμε αυτή η νέα προσπάθεια να κρατήσει και να μην μείνει μόνο ιντερνετικά.

Για να μάθουμε στις νέες γεννιές και σε όλο τον κόσμο, το κακό που κάνει ο εθνικισμός.

Εμείς οι πόντιοι ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα σε αυτόν τον τόπο τι θα πει εγκλήματα εθνικισμού, διωγμοί και προσφυγιά. Ξέρουμε καλά και από αντάρτικα. Από τη μάχη για το μεγαλύτερο δικαίωμα του ανθρώπου πάνω στην γη: Το να ζει ελεύθερος εκεί που γεννήθηκε, να πηγαίνει όπου θέλει, να ερωτεύεται και να δημιουργεί.

Για την κομμουνιστική και αριστερή μεριά των Ποντιών.

Ενάντια σε ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ρατσισμό και εθνικισμό.

Περήφανοι ποντιακοί χαιρετισμοί.

Κόκκινος Πόντος
http://kokkinos-pontos.blogspot.com/