Ιστορίες με ...ουρά

από την Αλεξάνδρα Γωγούση- Σκανδάλη 

 Στην εποχή μας, πολλοί είναι οι άνθρωποι που έχουν ευαισθητοποιηθεί με το περιβάλλον και τα ζώα. Έχει μάλιστα καθιερωθεί και μια ημέρα, η 4η Οκτωβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. 

 Τα συναισθήματα ζωοφιλίας έχουν κατακτήσει ιδιαίτερα τους ανθρώπους των πόλεων, που καθημερινά αντικρίζουν με βδελυγμία τα όσα συμβαίνουν παγκοσμίως: εξαφάνιση των ειδών, βασανιστήρια, πειράματα, θανάτωση για εξυπηρέτηση του ανθρώπου (γούνες, χαυλιόδοντες, δέρμα, φτερά, κρέας και άλλα αποκρουστικά, ων ου έστιν αριθμός), απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης και μεταφοράς, απασχόληση σε τσίρκο. 

Είναι μερικές από τις ανθρώπινες εκδηλώσεις ...αγάπης του ανθρώπου προς τα ζώα. “Μακρινά ακούγονται όλα αυτά” θα μου πείτε. Εμείς μόνον γατάκια και σκυλάκια ξέρουμε”. Ας ασχοληθούμε με..

αυτά, λοιπόν. Ειδικά με τα αδέσποτα. Γατάκια και σκυλάκια παντού. Στα πάρκα, τις πλατείες, τα πεζοδρόμια, τους δρόμους …

 Στον καθένα μας, γεννιέται καλοπροαίρετα και αβασάνιστα το ερώτημα: γιατί υπάρχουν τόσα πολλά αδέσποτα; Από πού έρχονται όλα αυτά; Γιατί το κράτος δεν μεριμνά για το θέμα; Ύστερα, αφού ρίξουμε όλες τις ευθύνες στο κράτος που είναι αρμόδιο, συνεχίζουμε αμέριμνοι τη βόλτα μας με ήσυχη τη συνείδησή μας. Ξεχνάμε σχεδόν πάντα ότι πρωτίστως εμείς οι άνθρωποι είμαστε που δημιουργούμε αυτή την απαράδεκτη και επώδυνη για τα ζώα κατάσταση

. 

 Ξεχάσαμε που όταν η μικρή μας κόρη, ζήτησε ναζιάρικα ένα κουταβάκι, σπεύσαμε να της το εξασφαλίσουμε προτού της εξηγήσουμε μερικά απλά πράγματα. Κι αυτό γιατί ούτε οι ίδιοι πολλές φορές, εμείς οι μεγάλοι, δεν ξέρουμε τι σημαίνει να “πάρεις” ένα ζώο. 

Ξεχάσαμε να της πούμε ότι το σκυλάκι ή το γατάκι έχει ψυχή, δεν είναι παιχνίδι. Έχει τις ανάγκες του, πρέπει να βγαίνει τις βόλτες του, 2-3 φορές την ημέρα, πρέπει να τρώει ειδική τροφή, όχι τα αποφάγια μας, πρέπει να εξετάζεται από κτηνίατρο και να κάνει τα εμβόλιά του, πρέπει να το παίρνουμε μαζί μας στα ταξίδια και τις διακοπές. 

 Δεν της εξηγήσαμε ότι πολλά ταξί, τα τρένα, τα λεωφορεία, τα περισσότερα ξενοδοχεία στην Ελλάδα δεν επιτρέπουν την είσοδο σε ζώα. Δεν της εξηγήσαμε ότι όταν βγάζουμε το σκυλάκι μας για τις ανάγκες του πρέπει να παίρνουμε μαζί μας μια σακούλα για να μαζέψουμε τα περιττώματά του. Γιατί αλλιώς ο επόμενος "διαβάτης" που θα νιώσει το άσχημο συναίσθημα στις σόλες των παπουτσιών του, θα τα βάλει με τα καημένα τα ζώα και θα του έρθει στο μυαλό η "φόλα". 

 Δεν της εξηγήσαμε πως τα επόμενα 12,13,15 χρόνια θα είμαστε δεσμευμένοι με το νέο μας συγκάτοικο. Πως όταν ο σκύλος μας γεράσει θα έχει ακόμη περισσότερο ανάγκη τη φροντίδα μας. Δεν της τα είπαμε όλα αυτά. Κι έτσι, μόλις το κουτάβι μεγαλώσει, τότε που θα αρχίσουν οι ευθύνες, μια ωραία Κυριακή, θα μπούμε οικογενειακώς στο αυτοκίνητο και θα πάμε στο Σέιχ Σου, ή στο Πανόραμα, ή στο Φίλυρο, κάπου τέλος πάντων που έχει δένδρα και δεν έχει μάτια να μας βλέπουν και θα παρατήσουμε το σκυλάκι μας, με τη δικαιολογία: εδώ θα τρέξει, θα παίξει, θα μεγαλώσει στη φύση, όπου ανήκει. Κι αν δεν παρατήσουμε το ίδιο, θα παρατήσουμε τα μωρά του. 

 Κι αυτά τα δύστυχα, από τους καναπέδες και τα μαλακά κρεβάτια, θα βρεθούν ανήμπορα και μόνα, να αντιμετωπίσουν την πείνα, τη δίψα, τη φόλα, τους βασανισμούς των ανθρώπων, τις ρόδες των αυτοκινήτων… 

Εμείς όμως και το κέφι της κόρης μας κάναμε, ως καλοί γονείς, και το μέλλον των σκυλιών σκεφτήκαμε: τα ζώα περνούν καλύτερα στη φύση από ό,τι στα διαμερίσματα, αποφανθήκαμε. Τα έρημα ζώα, επόμενο είναι κάποια στιγμή, μέχρι τότε που θα γεμίσουν έναν δρόμο με κόκκινο (γιατί κάποιο αυτοκίνητο παραβίασε ένα άλλο κόκκινο), θα ζευγαρώσουν μια, δύο, τρεις φορές, θα γεννήσουν από 6, 8, 10 ακόμη και 12 κουτάβια τη φορά, δηλαδή θα φέρουν στη ζωή ένα σωρό άμοιρα ζωάκια. 

Και η ιστορία θα επαναληφθεί. Και θα επαναλαμβάνεται συνέχεια, γιατί εμείς οι μεγάλοι, ξεχάσαμε ακόμη να πούμε στην κόρη μας, ότι τα ζώα μας πρέπει να τα στειρώνουμε, εφόσον δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε σίγουρη στέγη για τα μωρά τους. Όλα αυτά όμως που ο καθένας από εμάς ξεχνάει να πει στα παιδιά του, δημιουργούν το τεράστιο θέμα των αδέσποτων ζώων. Με συνέπειες άσχημες και για τα ζώα και για εμάς. 

 Ας μη γελιόμαστε: το επίπεδο του πολιτισμού μας φαίνεται μέσα και από αυτή την εικόνα. Το θέαμα των αδέσποτων ζώων δείχνει την αγωγή μας, την κουλτούρα μας, την παιδεία μας. 

Ας κάνουμε όλοι μια προσπάθεια. Όσα γράφονται στο άρθρο αυτό είναι απλές συμβουλές. 

 Με την αρχή του νέου έτους, ας υποσχεθούμε στον εαυτό μας, να τις κάνουμε "αρχές" μας.