Παραφράζοντας τον Blaise Pascal, ζητώ συγγνώμη: Αυτή η ανάρτηση είναι πιο μεγάλη απ' ό,τι συνήθως, μόνο και μόνο επειδή δεν είχα χρόνο να την κάνω μικρότερη...
Υπάρχει ένας κανόνας στον πολιτικό λόγο με τον οποίο είναι συνεπείς σχεδόν όλοι οι κυβερνητικοί βουλευτές, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Ρέππα. Ο κανόνας αφορά στη νοηματική αντιστροφή των λέξεων που χρησιμοποιεί ο πολιτικός στη ρητορεία του: ό,τι λέει, τα ακριβώς αντίστροφα εννοεί…
Για παράδειγμα, ο κ. Ρέππας λέγεται ότι ΠΡΟΣΚΑΛΕΣΕ τους εκπροσώπους των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ) σε ΔΙΑΛΟΓΟ για το νομοσχέδιο για την ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ των αστικών συγκοινωνιών προς ΟΦΕΛΟΣ του πολίτη. Ενώ η πραγματικότητα είναι, ότι ΕΣΥΡΕ τους εκπροσώπους των εργαζομένων στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και τους υποχρέωσε ν’ ακούσουν το ΜΟΝΟΛΟΓΟ του, που αφορούσε το ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ των ΜΜΜ προς ΖΗΜΙΩΣΗ του πολίτη. Και όλα αυτά μετά από απειλές για ιδιωτικοποιήσεις των Οργανισμών των Αθηνών, απολύσεις ή κυρώσεις αν συνεχιστούν οι «παράνομες» και «καταχρηστικές» απεργίες.
(Υπέροχος «διάλογος», δε βρίσκετε; Και σε πολύ καλό κλίμα. Έτσι κύριε Ραφτόπουλε και «αγαπητά» Παρωχημένα ΜΜΕ;…)
Από τις δηλώσεις που ακολούθησαν την πρώτη συνάντηση, των κ. κ. Ρέππα και Ραφτόπουλου, φαίνεται ότι δεν έχει γίνει κατανοητό (και στους δύο) πως το κυριότερο πρόβλημα για τους πολίτες – επιβάτες είναι οι αδικαιολόγητες και ληστρικές αυξήσεις των εισιτηρίων κι όχι ΜΟΝΟ τα ατομικά εργασιακά προβλήματα του κλάδου των εργαζομένων στα ΜΜΜ.
Οι συνδικαλιστές κατηγορούνται απ’ όλους ότι είναι συνυπεύθυνοι (μαζί με τις διοικήσεις και το κράτος που τις διορίζει) για τα ελλείμματα διαφόρων δημοσίων οργανισμών, επειδή όλα αυτά τα χρόνια είχαν ως κύριο (ή μοναδικό) μέλημά τους τις οικονομικές αυξήσεις των εργαζομένων που εκπροσωπούσαν και την εξασφάλιση των προνομίων τους σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αυτές οι λογικές πρέπει να αποδειχτεί εμπράκτως ότι έχουν αλλάξει. Αν οι εκπρόσωποι των συνδικάτων εξακολουθήσουν, στη συνέχεια του «διαλόγου» (δηλ. μονολόγου) με τον κ. Ρέππα, να ενδιαφέρονται ΜΟΝΟ για το σινάφι τους ή το κόμμα τους, υπακούοντας πιστά στα «στερεότυπα» του στείρου «συνδικαλισμού», το μόνο που θα καταφέρουν είναι να παύσουν τις απεργίες των συναδέλφων τους, χωρίς να έχουν συμβάλει στη διατήρηση ή αναβάθμιση του κοινωνικού ρόλο των ΜΜΜ. Τότε, θα γίνουν η αιτία να ξεκινήσουν οι αντιδράσεις των αγανακτισμένων πολιτών που μπορεί να κλιμακωθούν σε καταλήψεις οχημάτων ή ό,τι άλλο χρειαστεί: Κατά τα πρότυπα των κινητοποιήσεων στη συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη. Όπου, παρόλο που ο οργανισμός (του ΟΑΣΘ) είναι ιδιωτικοποιημένος και εύρωστος οικονομικά ο κ. Ρέππας αποφάσισε και γι αυτόν τον οργανισμό (σημ.: για δεύτερη φορά μετά την 1η Μαΐου 2010) να αυξηθούν τα εισιτήρια και ν’ αλλάξει το καθεστώς της τετραπλής ακύρωσής τους.
Ειδικά στη περίπτωση των οργανισμών των ΜΜΜ: των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης αποδεικνύονται τα ψέματα και οι προφάσεις των ελλειμμάτων. Οι Οργανισμοί των δύο πόλεων είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα στα οποία – αν πιστέψουμε τα όσα λέγονται – ούτε ο ιδιώτης αλλά ούτε και το δημόσιο μπορεί να εξασφαλίσει τη σωστή διαχείριση των οικονομικών τους. Όμως αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει. Δε μπορεί δύο διαφορετικά μοντέλα λειτουργίας να αποτυγχάνουν και μάλιστα συγχρόνως. Άρα, αλλού βρίσκεται η αλήθεια…Για τον ΟΣΕ:
Οι εξωλογικές εξισώσεις των τιμών των εισιτηρίων του ΟΣΕ με αυτές των ΚΤΕΛ, εκτός ότι αβαντάρουν τα ΚΤΕΛ, αποσκοπούν στην τελειωτική απαξίωση του οργανισμού, όπου η «προβληματική» λειτουργία του θα «αναγκάσει» την κυβέρνηση να τον πουλήσει όσο - όσο σε ιδιώτες. Οι ιδιώτες στη συνέχεια θα μειώσουν ελάχιστα το εισιτήριο (το οποίο η ΝΔ είχε αυξήσει κατά 30% και το ΠΑΣΟΚ άλλα 50%: σύνολο 80%) έτσι ώστε το όλο εγχείρημα να φαίνεται σε όλους μια σοφή λύση, την οποία ωστόσο θα χρυσοπληρώνει και πάλι ο άμοιρος πολίτης όταν θα μετακινείται.
Για τις Αστικές Συγκοινωνίες:
Οι αυξήσεις των εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών είναι άλλο ένα έμεσο χαράτσι με το ποίο επιτυγχάνονται δύο στόχοι: από τη μια ο άνεργος, ο χαμηλόμισθος και ο συνταξιούχος αναγκάζονται ξανά να πληρώσουν επιπλέον τα σπασμένα τις κρατικής κραιπάλης (που βύθισε τη χώρα) εξυγιαίνοντας τους Οργανισμούς για να πωληθούν ευκολότερα, και από την άλλη συντηρεί την μετακίνηση με ΙΧ, αφού αυτός που θα το διαθέτει δε θα έχει λόγο να ταλαιπωρείται με τα ΜΜΜ, εξαιτίας της ελάχιστα ανταγωνιστικής τιμής του εισιτηρίου τους. Έτσι, θα συνεχίσει να καταναλώνει την ακριβή (λόγο φόρων) βενζίνη. (Σημ.: Στα ΜΜΜ που είναι ήδη ιδιωτικά, οι αυξήσεις των εισιτηρίων, απλώς αυξάνουν τα κέρδη των διαπλεκόμενων μετόχων τους, κατ’ απαίτησή τους).
Συμπέρασμα:
Οι ληστρικές αυξήσεις, όλων των ΜΜΜ, εξυπηρετούν τα προσδοκώμενα κέρδη που επιθυμούν να εξασφαλίσουν οι ασύδοτοι ιδιώτες, προκειμένου να τα εξαγοράσουν. Αυτή είναι η αλήθεια.-
