Του Χρήστου Νικολαίδη (Δημοσιογράφου και εργαζομένου στο TV-100)
Βλέπω –με λύπη μου- τα τελευταία χρόνια την TV-100 να απαξιώνεται στα μάτια του κόσμου, των απλών Θεσσαλονικιών. Ο μέσος πολίτης σήμερα πιστεύει ότι τα δημοτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης κοστίζουν πολύ, είναι περίπου άχρηστα
, δεν είναι τίποτε περισσότερο από προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του εκάστοτε δημάρχου και ότι σ’ αυτά βρίσκουν καταφύγιο στρατιές τεμπέληδων δημοσιογράφων, που πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν. Οι απόψεις αυτές είναι τόσο αποδεκτές που κάθε αντίθετη φωνή μοιάζει γραφική. Και σ αυτήν την περίπτωση δυστυχώς ισχύει το γνωστό «Αλήθεια είναι ό,τι ξέρουν οι πολλοί». Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα Ή δε θα πρέπει να είναι έτσι…
Η προπαγάνδα αυτή έμεινε για χρόνια αναπάντητη με ευθύνη πολλών. Η κοινή γνώμη εθίστηκε στις καταγγελίες της μίας πλευράς, η οποία πολύ συχνά χρησιμοποίησε χοντροκομμένα ψεύδη. Θυμάμαι πως δύο εφημερίδες και τρία μπλογκς έγραψαν ότι η δική μου εκπομπή στην TV-100 κοστίζει 20.000 το επεισόδιο αλλά όταν το διέψευσα κανείς δεν το ανακάλεσε. Αλλά πες- πες, γράψε, γράψε, κάτι έμεινε στον κόσμο… Ξέρω πολύ καλά ότι δεν μπορώ εγώ να ανατρέψω αυτό το κλίμα. Αλλά θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις, κι ας πάνε και στον βρόντο…
Το αστείο είναι ότι πολύ συχνά οι ίδιοι άνθρωποι που εκφράζουν αυτές τις θέσεις προσφεύγουν στην TV-100 αμέσως μόλις βρουν τα δύσκολα! Έχω δει δεκάδες ανθρώπους να παρελαύνουν από τα στούντιο ή τα μικρόφωνα των δημοτικών ΜΜΕ και κάποιες μέρες αργότερα να αναπαραγάγουν τα περί αχρηστείας. Μόλις αισθανθούν την απειλή, σπεύδουν στα τοπικά ΜΜΕ για να προβάλουν τις θέσεις τους, να βρουν το δίκιο τους, να δημοσιοποιήσουν τα αιτήματά τους, να πουν την άποψή τους. Η TV-100 τότε είναι κοντά τους.
Η θεματολογία αυτή, που αντικατοπτρίζει τη λειτουργία του καναλιού αφορά τους πολίτες. Τα προβλήματα και τις αγωνίες τους, τα επιτεύγματα και τα αιτήματά τους! Και εάν αυτά δεν τα πει η Δημοτική Τηλεόραση, ποιος νομίζετε ότι μπορεί να τα πει; Το MEGA και τα υπόλοιπα αθηναϊκά ΜΜΕ; Δε νομίζω. Αυτά δείχνουν πολύ απασχολημένα με τα δικά τους θέματα…
Αλλά και στις χαρές τους οι Θεσσαλονικείς την TV-100 προσκαλούν! Ρεπόρτερ του καναλιού μου έλεγε προχτές ότι σε μία βάρδια κάλυψε επτά (!) εκδηλώσεις τοπικών συλλόγων, σωματείων, φορέων. Με την παρουσία του συνεργείου, η εκδήλωση ανεβαίνει επίπεδο. Χιλιάδες Θεσσαλονικείς που ασχολούνται με συλλόγους, σωματεία κλπ επεδίωξαν τη δημοσιότητα για να προβάλουν τη δουλειά τους. Και που θα την έβρισκαν; Στο MEGA; Δε νομίζω…
Επί χρόνια τώρα βλέπω και ακούω στις εκπομπές των δημοτικών ΜΜΕ εκπροσώπους διαφόρων φορέων να προβάλουν, να διεκδικούν, να πληροφορούν, να δίνουν συμβουλές στον πολίτη, να ζητούν, να απαιτούν. Εάν δεν υπήρχαν τα δημοτικά ΜΜΕ, πού θα έβρισκαν την προβολή όλοι οι τοπικοί φορείς; Πού θα έβρισκε ο Θεσσαλονικιός την πληροφορία που τον αφορά; Για την πόλη του, τη γειτονιά του;
Κάποιος θα μπορούσε να απαντήσει ότι όλη αυτή τη δουλειά θα μπορούσαν να την κάνουν ιδιώτες, μέσα από ιδιωτικά κανάλια, ώστε να μην πληρώνουν οι πολίτες και να μην «μπαίνει μέσα» ο Δήμος. Θα απαντούσα ότι εάν κάποιος ιδιώτης μπορούσε να την κάνει την δουλειά, θα την είχε κάνει ήδη! Δεν έγινε η δουλειά επειδή είναι μία δύσκολη και κοστοβόρα δουλειά, που θέλει στελέχη, υποδομές και δύναμη. Πέρασαν ήδη αρκετά χρόνια, δεκάδες επιχειρηματίες ασχολήθηκαν αλλά κανείς δεν έκανε ένα σοβαρό κανάλι. Οι περισσότεροι διολίσθησαν στην εξυπηρέτηση των προσωπικών επιχειρηματικών τους συμφερόντων, κάποιοι μάλιστα με ανοίκειο τρόπο…
Η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκη τα δημοτικά ΜΜΕ, όσο κι αν αυτά λοιδορούνται σήμερα από το μέσο πολίτη. Επιμένω: δημοτικά ΜΜΕ, όχι ιδιωτικά! Επικαλούμαι την εμπειρία μου: Έχω υπάρξει δημοσιογράφος τόσο σε δημόσια όσο και σε ιδιωτικά ΜΜΕ. Την παρέμβαση που έχω «φάει» στα ιδιωτικά δεν την συγκρίνω σε καμία περίπτωση με αυτήν που ισχύει στα δημόσια! Θυμάμαι όταν σε μεγάλο ιδιωτικό κανάλι «κόπηκε» ρεπορτάζ μου επειδή έθιγε μία μεγάλη γαλακτοβιομηχανία που έδινε χοντρά λεφτά μέσω διαφημίσεων. Θυμάμαι συναδέλφους να ξημερωβραδιάζονται έξω από ένα εργοστάσιο για να δείξουν ότι κλείνει, (λες και ήταν το μοναδικό), μόνο και μόνο επειδή ανήκε σε εχθρό του αφεντικού τους. Θυμάμαι συναδέλφους μέσα από τις εκπομπές τους να εκθειάζουν ένα έργο υποδομής και να «θάβουν» ένα άλλο, ακριβώς επειδή το πρώτο θα το κατασκεύαζε ο εργολάβος- αφεντικό τους και το άλλο ο ανταγωνιστής του! Ανακαλώ στη σκέψη μου τις επιθέσεις που δέχθηκε ο ευεργέτης Νίκος Παπαγεωργίου από τα περισσότερα ιδιωτικά ΜΜΕ, που δεν ήθελαν το νοσοκομείο του για να μας στέλνουν όλους μας στις κλινικές των επιχειρηματιών- φίλων τους. Θυμάμαι την εκδότρια εφημερίδας στην οποία δούλευα να προωθεί (χωρίς να δέχεται κανέναν αντίλογο) την αναγκαιότητα να χτιστεί καζίνο στη Θεσσαλονίκη, επειδή θα την είχαν βάλει συνέταιρο. Και το πιο ανατριχιαστικό: θυμάμαι να «πνίγεται» είδηση για εργατικό δυστύχημα με τρεις νεκρούς επειδή σημειώθηκε σε εγκατάσταση ισχυρού επιχειρηματία…
Ποιος θα μας προστατέψει από την κατευθυνόμενη ενημέρωση; Όσο κι αν ακουστεί παράδοξο, μόνο τα δημόσια ΜΜΕ, δημοτικά και ιδιωτικά! Ο έλεγχος των οικονομικών συμφερόντων είναι πολύ πιο ασφυκτικός. Οι επιδιώξεις του κεφαλαίου είναι συχνά βαθιά αντιδημοκρατικές και χωρίς έλεγχο μπορούν να καταστούν βρόγχοι στο λαιμό της κοινωνίας μας.
Θέλουμε εναλλακτικές διεξόδους από το ήδη προβληματικό σκηνικό των ΜΜΕ. «Να τις βρούμε αλλά χωρίς να πληρώνουμε 6 εκ. ευρώ το χρόνο από τα δημοτικά τέλη» θα μου απαντήσει κάποιος. Σωστό. Αλλά γιατί το νούμερο «6» είναι τόσο τρομαχτικό; Είναι μεγάλο; Τα μεγέθη από μόνα τους δεν είναι μεγάλα ή μικρά. Είναι τέτοια σε σχέση με κάποια άλλα. Μπορεί τα 6 εκ. ευρώ να φαντάζει μεγάλο, αλλά δεν είναι. Πιστέψτε με. Συγκρίνετέ το με τα 17 εκ. που πληρώνουν οι Αθηναίοι για ένα και μοναδικό δημοτικό ραδιόφωνο. Ή με τα 43 εκ ευρώ που πληρώνουμε όλοι μας για τη λειτουργία της ΕΡΤ-3 και των τριών κρατικών ραδιοσταθμών της…
Ούτε είναι πολλά σε σχέση με τα 300 εκ. του προϋπολογισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης. Σίγουρα, πάντα μπορούν να γίνονται βελτιώσεις. Και στα οικονομικά, και στα έσοδα, και στο πρόγραμμα. Αλλά σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να αμφισβητείται η ουσία. Η Θεσσαλονίκη χρειάζεται τα δημοτικά ΜΜΕ. Και, παραμερίζοντας την κακόβουλη προπαγάνδα και τα ψέματα, να συμπαρασταθεί σε μία συλλογική προσπάθεια για συνολική αναβάθμισή τους…
