Ο ΕΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ

Tου Δημήτρη Γκολέμη
Δικηγόρου

Ο Μάνος Χατζηδάκης είχε πει κάποτε ότι δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός. Στη δίνη της ασυνεννοησίας και της αναποτελεσματικότητας, η σημερινή κυβέρνηση υποφέρει κι απ’ τα δυο. Ο λαϊκισμός εκφράζεται με κάθε τρόπο από το βαθύ ΠΑΣΟΚ και την πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής του ομάδας, που αδυνατεί να ανταποκριθεί όχι στα...
 μεγάλα, αλλά ακόμα στα αυτονόητα ζητούμενα της στιγμής. Ο ελιτισμός εκφράζεται από τον ίδιο τον «ιπτάμενο» Γ. Παπανδρέου που, αντί να σηκώσει τα μανίκια και να δουλέψει, καμώνεται ότι κυβερνά τη χώρα από το εξωτερικό. Βλέποντας μάλιστα να τελειώνει απελπιστικά γρήγορα ο πολιτικός του χρόνος και αδυνατώντας να πάρει τις κρίσιμες αλλά δύσκολες αποφάσεις, άρχισε να φλερτάρει με το σαιξπηρικό δίλημμα «να ζει κανείς ή να μη ζει», σκεπτόμενος την ηρωική εκλογική έξοδο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εκλογές στην παρούσα συγκυρία θα ήταν καταστρεπτικές. Πιθανόν, όμως, ο πρωθυπουργός δε θα τις αποφύγει, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Διότι είναι προφανές ότι θα υποχρεωθεί να αρθεί πάνω από τα κομματικά ΠΑΣΟΚικά τείχη που κληρονόμησε, αλλά και πάνω από το πολιτικό αδιέξοδο που ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό δημιούργησε, θολώνοντας τα εκλογικά νερά, με στόχο να μοιράσει την κυβερνητική ευθύνη, αλλά και την τράπουλα με τα τεράστια προβλήματα. Ο Γ.Α.Π. δεν μπορεί να σηκώσει στους ασθενικούς πολιτικούς ώμους του το βάρος της παρούσας συγκυρίας. Και κυρίως δεν μπορεί να ξεπεράσει τα βασικά του μειονεκτήματα, που είναι ο ίδιος του ο εαυτός αλλά και το κόμμα του.

Η Ελλάδα μέχρι σήμερα επιβίωνε μέσα από διαδοχικά θαύματα. Πάντοτε μέχρι τώρα, ο «από μηχανής θεός της» έδινε τη μαγική και κυρίως εύκολη λύση την τελευταία στιγμή. Σήμερα, όμως, είμαστε στο σημείο μηδέν. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, «μηδενίζεται» ο πολιτικός χρόνος και ανοίγει ένας νέος πολιτικός κύκλος. Ταμπού, συνήθειες και προκαταλήψεις δεκαετιών σβήνουν σε μια νύχτα. Το ξημέρωμα βρίσκει τη χώρα αλλαγμένη ή ακριβέστερα μεταλλαγμένη. Το χτες προφανέστατα αδυνατεί να διαχειριστεί το σήμερα, διότι σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές, πλάι στο τιμόνι της Ιστορίας βρίσκονται οι μετριότητες του χτες, που η συγκυρία τους έκανε καραβοκύρηδες, ενώ δεν έκαναν ούτε για λοστρόμοι…

Προφανώς, σήμερα γράφεται ιστορία. Για την ακρίβεια σήμερα, μέσα στο κατάντημά μας, απογυμνώνεται η ιστορία μας. Για πολλές δεκαετίες, κάποιους σε αυτόν τον τόπο τους ένωνε μια περίεργη συνενοχή. Έβλεπαν ο ένας στα μάτια του άλλου την ευτέλεια (για να μην πω τη βρωμιά) και αντί για αηδία, αισθάνονταν αδερφοσύνη. Κι αυτή η συνένοχη «αδερφοσύνη» άνοιγε τους δρόμους για νέους κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς «αγώνες», για να αναχθεί τελικά η λαμογιά σε τρόπο ζωής. Το δυστύχημα είναι πως δε βρέθηκε ένας ηγέτης να πάρει το βάρος πάνω του και να αλλάξει ρότα. Και ας έχανε την εξουσία…

Και κάτι ακόμα: Είναι λάθος η λογική του «μαζί τα φάγαμε». Πλάι στη «μεγάλη Ελλάδα» της ρεμούλας, υπήρξε μια «μικρή Ελλάδα» που μέσα στη μοναξιά της φάνηκε γενναία και στάθηκε καθαρή, όχι από φόβο, αλλά από πεποίθηση. Πέρασε την έρημο και επιβίωσε… Σε αυτήν ελπίζουμε.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Γ. ΓΚΟΛΕΜΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ – ΣΕΡΡΕΣ