Ιδεολογημάτων συνέχεια...

Ας βάλουμε τέλος στην επικυριαρχία ψευτοπροοδευτικών ιδεολογημάτων που έχουν πια ξεπεραστεί από την πραγματικότητά μας.

Γράφει ο: ΝΙΚΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών

Όσο κρατούσε το τείχος του Βερολίνου και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, τόσο διατηρούντο και τα προσχήματα, οι βιτρίνες των ιδεολογημάτων. Μετά από μια δεκαετία αναζήτησης βρέθηκε το...
 νέο μείγμα πολιτικής -για όσους το είχαν ανάγκη-.

Μείγμα βασισμένο στις ιδεολογικές απαρχές των κινημάτων της βιομηχανικής επανάστασης, αλλά με κάποια νέα στοιχεία.

Το δικαίωμα στην εργασία δεν το αμφισβητεί κανείς βεβαίως, αλλά το δικαίωμα στην εργασία οπουδήποτε, χωρίς σύνορα, χωρίς σεβασμό εθνικών, γλωσσικών, θρησκευτικών ιδιαιτεροτήτων και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα ήθη και οι παραδόσεις των κατά τόπους πληθυσμών, αυτό είναι κάτι καινούργιο, ή μάλλον κάτι που κανείς στο παρελθόν δεν τολμούσε να πεί.

Όμως στις μέρες μας, τα συμφέροντα των ισχυρών / ιμπεριαλιστών συμπίπτουν με τις επιδιώξεις και τα ιδεολογικά απωθημένα των εκσυγχρονιστικών / ανανεωτικών / ριζοσπαστικών ή και σοσιαλιστικών δυνάμεων. Για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετική φρασεολογία, αλλά συμπίπτουν. Ας θυμηθούμε κάποια παραδείγματα:

Οι Αμερικανοί ήθελαν με κάθε τρόπο να αποδυναμώσουν τη Σερβία. Την πολέμησαν, την εξαθλίωσαν με συνεχή εμπάργκο και την ταπείνωσαν με το βίαιο διαμελισμό του Κοσσόβου από την εθνική της κυριαρχία. Οι διάφοροι «προοδευτικοί» της Ευρώπης, από Κοντ-Μπεντίτ μέχρι Μπίστη, Κουναλάκη, ΓΑΠ κλπ διερρήγνυαν τα τηλεοπτικά ιμάτιά τους για τους Σέρβους «σφαγείς» των λαών και κατήγγειλαν κυβερνήσεις, οργανώσεις και προσωπικότητες που αντιτίθεντο στα σχέδια και τις ιδεοληψίες τους (δύσμοιρε Μίκη τι άκουγες!).

Στο Σουδάν, από χρόνια μαινόταν εμφύλιος (με όπλα σοβιετικά και αμερικανικά βεβαίως) μεταξύ ισλαμιστών (υποβοηθούμενων από ΗΠΑ) και δυνάμεων του δικτατορικού καθεστώτος (αρχικά φιλικού προς τους Σοβιετικούς). Όμως η διάλυση των κομμουνιστικών καθεστώτων ανέτρεψε τα πάντα. Το καθεστώς έγινε σφόδρα φιλοαμερικανικό, ενώ οι ισλαμιστές βαφτίστηκαν εχθροί της ανάπτυξης. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις κατήγγειλαν συνεχώς τις σφαγές και το λοιμό και οι στάρ ενεπλάκησαν με πάθος. Ίδιο σχεδόν με το ξαφνικό πάθος για δημοκρατία που επέδειξαν συγκεκριμένες πετρελαϊκές εταιρείες μόλις διαπίστωσαν τα κοιτάσματα. Και ώ του θαύματος, με κοινή δράση ΗΠΑ – ΟΗΕ – UNICEF – HOLLYWOOD κλπ, εγένετο δημοψήφισμα διαμελισμού της χώρας…

Το μόνο πρόβλημα που έχουν οι εδώ συνήγοροι της ανίερης αυτής συμμαχίας των αμερικανικών συμφερόντων με τα «προοδευτικά» απωθημένα, είναι ότι τα περισσότερα «θύματα» των σχεδίων τους τυγχάνει να είναι «ηγέτες» και κόμματα της σοσιαλιστικής διεθνούς (Μιλόσεβιτς στη Σερβία, Μπεν Αλί στην Τυνησία, Μουμπάρακ στην Αίγυπτο κλπ). Τυχαίο; Δε νομίζω!

Τώρα θα μου πείτε, γιατί τα θυμήθηκα όλα τούτα… Ε είναι που διάβασα στις εφημερίδες γεγονότα που «δένουν» πολύ…

Ο Μίκης καλεί σε εγρήγορση πολίτες που σκέπτονται, αμφισβητούν και ανησυχούν, ενώ αναλαμβάνει και πρωτοβουλία ενημέρωσης της διεθνούς κοινής γνώμης για τα όσα βλέπει να προωθούνται «για εμάς», αλλά και πάλι χωρίς εμάς. Και έχει τα δίκια του, καθώς πράγματι, η εθνική υπόσταση και η κρατική οντότητα δεν είναι πια πυλώνες της διεθνούς ισορροπίας, ούτε κάν του διεθνούς δικαίου. Εύκολα καταπατώνται και ανερυθρίαστα λοιδορούνται στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και ελεύθερης διακίνησης των εργαζομένων.

Από την άλλη, ο Βρετανός πρωθυπουργός κ. Κάμερον επίσημα πλέον δήλωσε ότι ο καιρός της πολυπολιτισμικότητας παρήλθε, καθώς η χώρα του, ακολουθώντας το παράδειγμα και άλλων (Γαλλία πρωτίστως, αλλά και Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία) δεν μπορεί να δεχθεί άλλους μουσουλμάνους (κυρίως), καθώς έχει πληγεί ο εθνικός ιστός της χώρας!

Και μετά από αυτά θυμήθηκα ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας εισηγήθηκε την αντισυνταγματικότητα του μεταναστευτικού νόμου και του Καλλικράτη (και δικαίως) καθώς η ιθαγένεια δεν μπορεί να δίνεται σε οποιονδήποτε (εδικά αν δε διαλέξει αυτήν εδώ ως πατρίδα του, αρνούμενος την προτεραία και δε γνωρίζει άριστα τη γλώσσα και το σύνταγμά μας). Και κάπως έτσι λοιπόν «δένει το γλυκό» με τις «προοδευτικές» ιδεοληψίες.

Ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων μπορεί να γίνει μόνο ανάμεσα στα κράτη-μέλη της Ε.Ε., τα οποία έχουν υπογράψει τα προβλεπόμενα δικαιώματα και υποχρεώσεις, αλλά και τις προβλεπόμενες διακρατικές και εσωτερικές νόμιμες διαδικασίες. Ελεύθερη μετάλλαξη των εθνικών κρατών και των ευρωπαϊκών κεκτημένων σε τσαντίρια «ελεύθερων» προλετάριων της παγκοσμιοποίησης, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από κανένα κράτος δικαίου και από κανένα έθνος που πολέμησε για την ελευθερία του.

Ας βάλουμε τέλος στην επικυριαρχία ψευτοπροοδευτικών ιδεολογημάτων που έχουν πια ξεπεραστεί από την πραγματικότητά μας. Ας πιστέψουμε σε αυτό που είμαστε και ζούμε. Χορτάσαμε πια από αυτά που μας «ενώνουν». Ας προτάξουμε αυτά που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε. Δε χρειάζεται να γίνουμε ψηφία σε καμιά τους καταμέτρηση. Δε θέλουμε να γίνουμε όλοι ένα, χωρίς κανόνες, χωρίς αξίες, χωρίς σεβασμό και παραδόσεις, επίπεδοι και προκρούστια «οριζοντιομένοι» από ξενόφερτα Μνημόνια. Γιατί άλλωστε έχουμε την πεποίθηση, πως δεν τα κάναμε όλα λάθος. Δε δημιουργήθηκε από λάθος αυτό το έθνος, δεν ζει από λάθος. Όπως έλεγε και ο Καβάφης πριν από 110 περίπου χρόνια:

«Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.

Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω --

που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)

που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ'εγώ εκεί

απ' τες πολλές μονάδες μια. Μες στ'ολικό ποσό

δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ'αρκεί»!