O Αυλητής του ΧάμελινΚαι... οι ελληναράδες γητευτές της τρόικας
Ανδρέας Μπούσιος
(Στον ΣΚΑΪ, ο οποίος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο!)
«Ο Αυλητής του Χάμελιν» είναι μία από τις πολύ ωραίες ιστορίες που έγραψαν οι αδερφοί Γκριμ το 1816, μόλις 5 χρόνια πριν την επανάσταση, γιατί ήξεραν ότι η ιστορία έχει διαχρονική αξία. Σίγουρα όμως δεν φαντάζονταν ότι θα είχε τόσο ρεαλιστική και αυταπόδεικτη αξία ως πολιτικό ρεπορτάζ και σχόλιο στην Ελλάδα του... μνημονίου.
Η ιστορία εξελίσσεται στο Χάμελιν, μία κωμόπολη στην Κάτω Σαξονία. ....
Η πόλη έχει γεμίσει ποντικούς που μολύνουν την πόλη και καταστρέφουν τις σοδειές, πέρα από το αηδιαστικό θέαμα που προκαλούν.
Ο δήμαρχος της πόλης που καλοπερνά με τους συμβούλους του στο δημαρχείο, αναγκάζεται να μπει σε διαδικασία επίλυσης του ζητήματος, ύστερα από τις αλλεπάλληλες πορείες που πραγματοποιούν οι κάτοικοι.
Στριμωγμένος από τις εξελίξεις, ο δήμαρχος συναντιέται με εκπροσώπους των κατοίκων και συζητούν για το πρόβλημα, χωρίς όμως ο εκλεγμένος ηγέτης να μπορεί να δώσει λύση.
Τότε εμφανίζεται στην πόλη ο Αυλητής και τους υπόσχεται να δώσει τέλος στο πρόβλημα που τους ταλαιπωρεί. Ζητά για αντάλλαγμα 100 χρυσά νομίσματα και ο δήμαρχος μαζί με τους κατοίκους δεσμεύονται να τα δώσουν. Έτσι ο Αυλητής πιάνει δουλειά. Ο μαγικός ρυθμός που βγαίνει από τον αυλό του υπνωτίζει τους ποντικούς, που τον ακολουθούν έξω από την πόλη.
Tους οδηγεί στο ποτάμι, όπου και πνίγονται.
Όταν όμως γυρνά πίσω και ζητάει να πάρει την αμοιβή του, οι απαλλαγμένοι πλέον από τα προβλήματα ηγέτες της πόλης, αρνούνται να του την δώσουν, με το επιχείρημα ότι είναι υπερβολικό το ποσό, για το οποίο είχαν κάνει την συμφωνία. Ο Αυλητής εκνευρίζεται ακόμη περισσότερο από τα παζάρια που του κάνουν.
Τότε εξοργισμένος, αποφασίζει να τους εκδικηθεί. Με τον μαγικό του αυλό υπνωτίζει όλα τα παιδιά της πόλης. Τα οδηγεί έξω από τα σύνορα και τα κρύβει σε μία σπηλιά του όρους Κόπενμπεργκ για πάντα. Το μέλλον του Χάμελιν σβήνει οριστικά. Ενώ τα προβλήματα και οι κίνδυνοι επιστρέφουν και πάλι. Δεν υπάρχει όμως πια ελπίδα.
Ε, ναι λοιπόν. Το 2010-2011 καταφέραμε να… αδελφοποιηθούμε το Χάμελιν. Οι αναλογίες και οι εξισώσεις, ηλίου φαεινότερες.
Η επίθεση των «τρωκτικών» που «κατατρώγουν τα πάντα και καταστρέφουν σοδειές», μόνιμη όζουσα πληγή.
Η αδιαφορία του «δημάρχου που καλοπερνά με τους συμβούλους τους», εδώ και πολλά, πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια, αυταπόδεικτη στην ελληνική πραγματικότητα.
Τον Αυλητή, ως από μηχανής θεό, που έρχεται ν’ αλλάξει τον ρου του κακού μας του καιρού, τον «έχουμε» κι αυτόν, στο σκηνικό κι ας μην μας αρέσει. Κι ας τον φορτώνουμε με όλες τις ευθύνες και τ΄ ανομήματά μας.
Αυτό όμως που εγείρει ολοένα και περισσότερες ανησυχίες είναι πως το… παραμύθι της Ελλάδας βρίσκεται στο στάδιο της αποπληρωμής της αμοιβής του… εξ αλλοδαπής ορμώμενου Αυλητή και ο πολιτικός κόσμος, κυβερνώντες, αντιπολίτευση αλλά και συνδικαλιστές ολοένα και περισσότερο δείχνουν να νοιάζονται κατά το οθωμανικό μας γονιδιακό κατάλοιπο για το… παζάρι κι όχι για την σωτηρία της χώρας.
Αυτό λοιπόν επιλέγουμε ; Να γίνουμε Χαμελιν-ίδες και Χαμέλιν-ες; Δεν μας φτάνει που επιφυλάξαμε στα παιδιά μας μόνο χρέη και ασχήμια; Θέλουμε και να τα θυσιάσουμε στον μαγικό αυλό;
Y.Γ. Αφιερωμένο στο γιο μου Ορφέα που μου έδωσε την ευκαιρία να διαβάσω αυτήν την καταπληκτική ιστορία.
Υ.Γ. taxalia
Καλύτερα ο γιος σου να μην μάθει ποτέ πως παρ-ερμήνευσες το παραμύθι του...
Το άρθρο διαβάσαμε στον ΣΚΑΪ
http://www.skai.gr
(Στον ΣΚΑΪ, ο οποίος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο!)
«Ο Αυλητής του Χάμελιν» είναι μία από τις πολύ ωραίες ιστορίες που έγραψαν οι αδερφοί Γκριμ το 1816, μόλις 5 χρόνια πριν την επανάσταση, γιατί ήξεραν ότι η ιστορία έχει διαχρονική αξία. Σίγουρα όμως δεν φαντάζονταν ότι θα είχε τόσο ρεαλιστική και αυταπόδεικτη αξία ως πολιτικό ρεπορτάζ και σχόλιο στην Ελλάδα του... μνημονίου.
Η ιστορία εξελίσσεται στο Χάμελιν, μία κωμόπολη στην Κάτω Σαξονία. ....
Η πόλη έχει γεμίσει ποντικούς που μολύνουν την πόλη και καταστρέφουν τις σοδειές, πέρα από το αηδιαστικό θέαμα που προκαλούν.
Ο δήμαρχος της πόλης που καλοπερνά με τους συμβούλους του στο δημαρχείο, αναγκάζεται να μπει σε διαδικασία επίλυσης του ζητήματος, ύστερα από τις αλλεπάλληλες πορείες που πραγματοποιούν οι κάτοικοι.
Στριμωγμένος από τις εξελίξεις, ο δήμαρχος συναντιέται με εκπροσώπους των κατοίκων και συζητούν για το πρόβλημα, χωρίς όμως ο εκλεγμένος ηγέτης να μπορεί να δώσει λύση.
Τότε εμφανίζεται στην πόλη ο Αυλητής και τους υπόσχεται να δώσει τέλος στο πρόβλημα που τους ταλαιπωρεί. Ζητά για αντάλλαγμα 100 χρυσά νομίσματα και ο δήμαρχος μαζί με τους κατοίκους δεσμεύονται να τα δώσουν. Έτσι ο Αυλητής πιάνει δουλειά. Ο μαγικός ρυθμός που βγαίνει από τον αυλό του υπνωτίζει τους ποντικούς, που τον ακολουθούν έξω από την πόλη.
Tους οδηγεί στο ποτάμι, όπου και πνίγονται.
Όταν όμως γυρνά πίσω και ζητάει να πάρει την αμοιβή του, οι απαλλαγμένοι πλέον από τα προβλήματα ηγέτες της πόλης, αρνούνται να του την δώσουν, με το επιχείρημα ότι είναι υπερβολικό το ποσό, για το οποίο είχαν κάνει την συμφωνία. Ο Αυλητής εκνευρίζεται ακόμη περισσότερο από τα παζάρια που του κάνουν.
Τότε εξοργισμένος, αποφασίζει να τους εκδικηθεί. Με τον μαγικό του αυλό υπνωτίζει όλα τα παιδιά της πόλης. Τα οδηγεί έξω από τα σύνορα και τα κρύβει σε μία σπηλιά του όρους Κόπενμπεργκ για πάντα. Το μέλλον του Χάμελιν σβήνει οριστικά. Ενώ τα προβλήματα και οι κίνδυνοι επιστρέφουν και πάλι. Δεν υπάρχει όμως πια ελπίδα.
Ε, ναι λοιπόν. Το 2010-2011 καταφέραμε να… αδελφοποιηθούμε το Χάμελιν. Οι αναλογίες και οι εξισώσεις, ηλίου φαεινότερες.
Η επίθεση των «τρωκτικών» που «κατατρώγουν τα πάντα και καταστρέφουν σοδειές», μόνιμη όζουσα πληγή.
Η αδιαφορία του «δημάρχου που καλοπερνά με τους συμβούλους τους», εδώ και πολλά, πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια, αυταπόδεικτη στην ελληνική πραγματικότητα.
Τον Αυλητή, ως από μηχανής θεό, που έρχεται ν’ αλλάξει τον ρου του κακού μας του καιρού, τον «έχουμε» κι αυτόν, στο σκηνικό κι ας μην μας αρέσει. Κι ας τον φορτώνουμε με όλες τις ευθύνες και τ΄ ανομήματά μας.
Αυτό όμως που εγείρει ολοένα και περισσότερες ανησυχίες είναι πως το… παραμύθι της Ελλάδας βρίσκεται στο στάδιο της αποπληρωμής της αμοιβής του… εξ αλλοδαπής ορμώμενου Αυλητή και ο πολιτικός κόσμος, κυβερνώντες, αντιπολίτευση αλλά και συνδικαλιστές ολοένα και περισσότερο δείχνουν να νοιάζονται κατά το οθωμανικό μας γονιδιακό κατάλοιπο για το… παζάρι κι όχι για την σωτηρία της χώρας.
Αυτό λοιπόν επιλέγουμε ; Να γίνουμε Χαμελιν-ίδες και Χαμέλιν-ες; Δεν μας φτάνει που επιφυλάξαμε στα παιδιά μας μόνο χρέη και ασχήμια; Θέλουμε και να τα θυσιάσουμε στον μαγικό αυλό;
Y.Γ. Αφιερωμένο στο γιο μου Ορφέα που μου έδωσε την ευκαιρία να διαβάσω αυτήν την καταπληκτική ιστορία.
Υ.Γ. taxalia
Καλύτερα ο γιος σου να μην μάθει ποτέ πως παρ-ερμήνευσες το παραμύθι του...
Το άρθρο διαβάσαμε στον ΣΚΑΪ
http://www.skai.gr
