Βραδυνός FREDDO

Απομένει λιγότερο από ένας χρόνος για την είσοδο στο έτος 2012, οπότε και θα συμπληρωθούν 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους οθωμανούς Τούρκους. Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, να έχουν ήδη ξεκινήσει κάποια προεόρτια (όχι φυσικά υπαίθριο σουβλάκι, όπως μας είχαν ξεγελάσει ουκ ολίγες φορές επί Πολιτιστικής…) που θα μαρτυρούν ότι κάτι σημαντικό...
 συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη.


Ωστόσο, τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει σ’ αυτήν πόλη που μοιάζει και πάλι να κλείνεται στον εαυτό της, σε μια αμυντική στάση απέναντι στα προβλήματα της καθημερινότητάς της. Θα μου πεις…

…τι να γιορτάσει η… άγονη γραμμή του αθηναϊκού κατεστημένου; Και που να το γιορτάσουν (τίνι τρόπω) οι πετσοκομμένοι μισθοί και οι συντάξεις που μοιάζουν με επιδόματα; Στο μετρό, στην υποθαλάσσια ή πάνω στα καραβάκια της θαλάσσιας συγκοινωνίας;

Μέχρι στιγμής, το μόνο που καταγράφει η ιστορία για την επέτειο του 2012 είναι μια ούτως ή άλλως καθυστερημένη (πριν ενάμιση χρόνο) πρωτοβουλία από πλευράς του τότε δημάρχου Θεσσαλονίκης –μάλλον απέβλεπε στην πρωτοκαθεδρία- και μια ακατ/ανόητη κυβερνητική «κόντρα» δια της τότε υφυπουργού Εσωτερικών Θ. Τζάκρη (πριν από δέκα μήνες) προφανώς για να «ρίξει» τον Παπαγεωργόπουλο. Και από τα δύο «τίποτα» (both of them που λέμε), δεν έμεινε ούτε η σκόνη…

Φαίνεται ότι για τα «ξένα κέντρα» αυτή η πόλη δεν πρέπει ούτε λέξη να πει για τα εκατό χρόνια ελεύθερης ζωής. Αφήστε που η τάση Ρεπούση - Δραγώνα προφανώς δεν πιστεύει ότι η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε, αλλά ότι… κυριεύθηκε επιτυχώς και κατελήφθη (γαμώτ’…) από τους Έλληνες.

Έτσι, λοιπόν, κατ’ αναλογία του θρυλικού ’97, το πιο πιθανό είναι να βρούνε πάλι κάποιον «ήρωα» της τελευταίας στιγμής (ή κανένα φωστήρα εξ Αθηνών –ευδοκιμούν στη Θεσσαλονίκη) και κάποιον… νερουλάνο, για να διαχειριστεί την ανικανότητά μας, να αρχίσει τις επετειακές φουφούδες στα ταξίμια και να μυροβλήσει ο τόπος τσίκνα…

Αν κάτι κινηθεί –να μου το θυμηθείτε- θα είναι ιδιωτικό ή αμφιλεγόμενο. Θα μας λείψουν τα σουβλάκια («μαζί τα φάγαμε»). Και τελικά, το 2012, από ευκαιρία ανάπτυξης ίσως είναι (μακάρι) ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας (αν δεν μπορούμε, δηλαδή, να συμφωνήσουμε για τα αυτονόητα και για τα ελάχιστα), χαΐρι δεν θα δούμε… Καλημέρα και καλή δύναμη!
 
Aπό την τακτική στήλη "ΠΡΩΙΝΟΣ FREDDO" του διευθνυτή της εφημερίδας KARFITSA, Γιάννη Κεσσόπουλου