3+1 ψεύδη των αποδομητών της ιστορίας για το Εικοσιένα

Μη νοθεύετε το αθάνατο κρασί του ΄21


Του Στέλιου Παπαθεμελή
Προέδρου της Δημοκρατικής Αναγέννησης

Η φετινή επέτειος της Εθνεγερσίας του 1821 βρίσκει τον ελληνικό λαό σε κατάσταση προχωρημένης απελπισίας, αλλά πάντως όχι ακόμη έτοιμο να ξεσπαθώσει με τη δύναμη του απελπισμένου.

Η υπονόμευση της ιστορικής συνείδησης των Ελλήνων συντελείται γοργά και συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Η άλωση των Τμημάτων Ιστορίας και Διεθνούς Πολιτικής στα ΑΕΙ, η κατάληψη των θέσεων – κλειδιά στα διευθυντικά πόστα της εκπαίδευσης και στα ΜΜΕ από άτομα με εθνομηδενιστικές αντιλήψεις και ακτιβιστική νοοτροπία τείνει να εξαφανίσει κάθε αναφορά σε ό,τι εθνικό στο δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό βίο αυτού του τόπου. Εξασθενίζει έτσι η ιστορική μνήμη του λαού μας. Αυτή που λέει ο ποιητής «μνήμη του λαού μου σε λένε Άθω/ και σε λένε Πίνδο».

Σε ένα σχολείο όπου μετατρέπεται σε προαιρετική η ιστορική και θρησκευτική διδασκαλία με τι θα σφυρηλατηθεί η ηθική ταυτότητα και η αυτογνωσία των παιδιών μας;

Μετασκευάζουν κατά πώς τους βολεύουν τα ιστορικά γεγονότα. Παράδειγμα στη “Νεότερη και σύγχρονη Ιστορία” Γ’ Γυμνασίου του 2008 η δραματική νύχτα των Ιμίων, κορύφωση τουρκικής επιθετικότητας παρουσιάζεται στους μαθητές αθώα και άνετα έτσι: «Την ίδια εποχή με αφορμή τη διεκδίκηση από την Τουρκία της βραχονησίδας Ίμια στα Δωδεκάνησα ξέσπασε κρίση…». Οι συμμαθητές τους όμως του 2009/11 δεν θα μάθουν ούτε, έστω υπαινικτικά ότι οι Τούρκοι είναι οι δράστες της κρίσης των Ιμίων διότι οι αυτολογοκριτές διέγραψαν τη φράση «από την Τουρκία»!

Ποικίλες συντεχνίες συμφερόντων, εξωελλαδικών και εγχωρίων δρουν από κοινού ή παράλληλα, με στόχο τη διάβρωση της συνοχής του Ελληνισμού και την μόνιμη αποδυνάμωσή του.

Η πολυδύναμη επιχείρηση Σκάϊ-Καθημερινής, — «ιστορική υπερπαραγωγή» την ονομάζουν οι πρωτομάστορές της — με τον ύπουλο επίτιτλο «1821-η γέννηση ενός έθνους», επιβεβαιώνει του λόγου του ασφαλές.

Η Ομάδα Βερέμη δεν ανακάλυψε την πυρίτιδα. Ανέσυρε απ’τις σκονισμένες ντουλάπες τους σκελετούς της «νεοτερικότητας», η οποία είναι «γνωσιολογικά αυθαίρετη και ιδεολογικά διατεταγμένη». Η θεωρία αυτή που θεωρεί τα έθνη τεχνητά δημιουργήματα των σύγχρονων κρατών είναι και το κατάλληλο εργαλείο διάλυσής τους.

Ο Ελληνισμός από τις απώτατες απαρχές του διαθέτει αυτό που οι κοινωνικοί επιστήμονες ονομάζουν “ταυτοτική συνείδηση κοινωνίας”. (Τα παραθέματα απ΄ τη μελέτη Γ. Κοντογιώργη Ερμής ο λόγιος 1/2011 σ. 162επ.). Δηλαδή μια ισχυρή και σταθερή αίσθηση τού ανήκειν σ’ ένα ομοιογενές πολιτισμικό σύνολο.

Ήδη στον Όμηρο είναι υπέρτατο καθήκον το «αμύνεσθαι περί πάτρης» (Ιλ. Μ 245) και στον Μαραθώνα «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» (Σιμωνίδης ο Κείος). Η διαχρονική αυστηρή συνείδηση εθνικού όλου ξεχώριζε αείποτε Έλληνες και βαρβάρους και με τους όρους συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες θεσμοποιήθηκε.

Αργότερα η ζεύξη της κλασικής σκέψης με τη Χριστιανική Αποκάλυψη δημιουργεί την ελληνική όραση του Χριστιανισμού, την Ορθόδοξη Παράδοση. Με την Ελληνορθοδοξία ως κινητήρια δύναμη έχουμε την μετεξέλιξη του Ανατολικο-Ρωμαϊκού Κράτους, το μονοπολιτισμικό Βυζάντιο που συνέχισε να μάχεται κατά βαρβάρων.

Αυτό το ελληνικό κοσμοσύστημα εγγυάται την αδιάσπαστη συνέχεια και διάρκεια του Ελληνισμού στο κατ’ αρχήν πολυεθνικό Βυζάντιο.

Η Εθναρχούσα Εκκλησία που μάτωσε πολλάκις υπερασπιζόμενη το αγρίως δοκιμαζόμενο ποίμνιό της, κράτησε ακοίμητη την ελπίδα και τη βούληση αποτίναξης του τουρκικού ζυγού.

Αν το κρατίδιο του 1830 γέννησε όπως ισχυρίζονται οι παραχαράκτες της ιστορικής μας μνήμης το ελληνικό έθνος, αυτοί που ελευθέρωσαν την Ελλάδα πού ανήκαν, εν’ ονόματι τίνος πολέμησαν επί 9 χρόνια κατά τα οποία θυσιάστηκε το 1/3 του ενεργού πληθυσμού; Αλλά απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά γεννήθηκε η Ελευθερία, του ελληνικού Έθνους μετά τους 4 αιώνες της δουλείας.

Η βάναυση απόπειρα του πολυδάπανου (Εθνική Τράπεζα, Soros κ.λ.π.) τηλεοπτικού ανοσιουργήματος φυσικά και δεν μπορεί να σκιάσει την εκθαμβωτική λάμψη του μεγαλόπνοου τολμήματος των Αγωνιστών του ’21 και του επιτεύγμαματός τους να ακρωτηριάσουν καίρια τη μεγαλύτερη τότε αυτοκρατορία της Ευρασίας.

190 χρόνια μετά, ο καθημαγμένος τότε και πολλάκις έκτοτε από τα πλήγματα των Ελλήνων Τούρκος, δρα σήμερα ρεβανσιστικά εναντίον μας ως δύναμη κατοχής στην Κύπρο και καθ’ ημέραν προσβολέας των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Τα φοβικά σύνδρομα των τωρινών ελλαδικών ελίτ, πολιτικών και λοιπών, έναντι των απογόνων εκείνων που εξευτέλισαν στρατιωτικά οι πρόγονοί, μας καθιστούν το υπερήφανο έθνος των Ελλήνων χλεύη των ηττημένων. Ο σεβασμός στην ιστορία είναι αυτοσεβασμός. “Η επιλεκτική αποσιώπηση του παρελθόντος, το σβήσιμο ονομάτων, πράξεων, θρύλων, είναι μια ξεχωριστή φρικαλέα τυραννία” (G. Steiner).

Ο Τούρκος «Ποτέ μη στοχαστείτε/πως είναι δυνατός/ καρδιοχτυπά και τρέμει/σαν το λαγό κι αυτός»(Ρήγας).

Κείμενο του Στέλιου Παπαθεμελή από το βιβλίο του Αντίσταση ή Υποτέλεια

Κείμενο Εθνικής Αυτογνωσίας και Στρατηγικής

Στην Ελλάδα του 2007, όσοι διαβάζουν έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας και παρακολουθούν «τηλεπαράθυρα» σχηματίζουν την εντύπωση ότι επήλθε το ιστορικό τέλος του Ελληνισμού. Οι δυνάμεις που επικυριαρχούν στα ΜΜΕ αν και μειοψηφούν στην κοινωνία, έχουν ισχύ αντιστρόφως ανάλογη. Μέσω αυτής απεργάζονται τη στρέβλωση και κατασυκοφάντηση της ιστορικής μας..
 αυτοσυνειδησίας. Χλευάζεται και λοιδορείται ο,τιδήποτε γνησίως ελληνικό. Υπονομεύεται ο αυτοσεβασμός μας. Ό,τι σεμνότερο και αγιώτερο ανέδειξε αυτό το έθνος, οι μάρτυρες της πίστεώς του και οι ήρωες των υπέρ της ελευθερίας αγώνων του περιφρονούνται.

Το επίμαχο βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού είναι μάλλον η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Σχεδόν το σύνολο του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι πια διαποτισμένο με παρακμιακές αναφορές για ένδοξες και πλούσιας πολιτιστικής συγκομιδής φάσεις του εθνικού μας βίου, π.χ. Βυζάντιο.

Αν όμως αφήσουμε κάποιους να ξεριζώσουν τη διαχρονία μας θα συμπνιγούμε στις συμπληγάδες ευρωμιμητισμού και αμερικανομιμητισμού. Υπάρχουν αυτά που μας υπερβαίνουν, το ιερό και η Πατρίδα. Όποιος αρνείται να σταθεί με σεβασμό και με δέος απέναντι σ’ αυτά αρνείται το μέλλον του Γένους του.

Ακούγονται εσχάτως απίθανες αν και όχι πρωτότυπες παραφωνίες ανιστορήτων «επαϊόντων» για πρόσωπα και γεγονότα του Αγώνα της Εθνεγερσίας.

Λένε: Πρώτον, εθνικά ανάξιος ο μαρτυρικός Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ αφού αφόρισε της Επανάσταση. Ο ίδιος ο «αφορισθείς» Υψηλάντης ζητεί απ’ τον Κολοκοτρώνη (Επιστολή του 29-1-1821) τα περί αφορισμού «να τα θεωρείτε ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ θελήσεως του Πατριάρχου».

Ο Σουλτάνος μόλις πληροφορήθηκε για την Επανάσταση στη Μολδοβλαχία μετά την αρχική στάση αναμονής εν όψει διερεύνησης των εξελίξεων, έλαβε απόφαση γενικής σφαγής των Ελλήνων και λοιπών Ορθοδόξων. Προς εκτέλεση της φοβερής απόφασης εξολόθρευσης ζήτησε κατά τα θέσμια του Κορανίου έγκριση από τον ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη, τον Σεϊχουλισλάμη, Χατζή Χαλήλ Εφένδη. Τίμιος και φιλάνθρωπος ο Σεϊχουλισλάμης την αρνήθηκε ζητώντας προθεσμία να σκεφθεί. Από τον Πατριάρχη που τον επισκέφθηκε ζήτησε αποδεικτικά για τη μη ενοχή των Ελλήνων. Εκεί φθάνει η μεγάλη στιγμή του Πατριάρχη: Θα παραιτηθεί σώζοντας εαυτόν, ή θα επιδείξει υπέρτατο ηθικό σθένος και θα προβεί με την Σύνοδο στη σωστική ενέργεια του αφορισμού αποτρέποντας την εξολόθρευση του ποιμνίου του. Επιλέγει ορθώς τον αφορισμό. Προσφέρει επιχείρημα στο Χαλήλ να αρνηθεί οριστικά τον φετφά. Ο σουλτάνος θανατώνει τον Σεϊχουλισλάμη. Φυσικά η τύχη του Γρηγορίου Ε΄ είναι προδιαγεγραμμένη. Ολόκληρη η σουλτανική «προκήρυξη» περιλαμβάνεται στην αναφορά του τότε Ολλανδού Επιτετραμμένου της Κωνσταντινούπολεως, Gaspar Testa, όπου καταγγέλλεται ο Γρηγόριος για προδοσία κ.λ.π. και ότι «ο ίδιος όπισθεν του παρασκηνίου έδρα κρυφίως ως αρχηγός της Επαναστάσεως» (Ζώρας, Παρνασσός 1976, σ. 127 επ.). Κατά τον Ολλανδό, ο Πατριάρχης «είχε καταστεί εγγυητής υπέρ του Μητροπολίτου Πατρών, υποκινητού της Επανάστασης της Πελοποννήσου, πιστοποιηθείσης της συμμετοχής του διά σαφών αποδείξεων και εγγράφων».

Δεύτερον: Ο Καποδίστριας ως υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου ότι «απεκήρυξε» τον Υψηλάντη στο Λάιμπαχ. Αλλά δια της αποκηρύξεως έσωσε την Επανάσταση ματαιώνοντας την καταδικαστική απόφαση του αντεπαναστατικού συνασπισμού της Ιεράς Συμμαχίας που συνεδρίαζε εκεί, ενώ με την περίτεχνη διπλωματική διατύπωση της επιστολής του Τσάρου, που συνέταξε ιδιοχείρως, περιφρούρησε το προσωπικό κύρος του Υψηλάντη.

Τρίτον: Ονομάζουν μύθο το Κρυφό Σχολειό. Αλλά ως τις αρχές του 17ου αι. δεν υπήρχαν φανερά σχολεία. Και αφότου επετράπησαν – φυσικά ο κατακτητής δεν ίδρυσε κανένα – όπως λέει ο Φωτάκος, (Απομνημονεύματα Α, 46). «Εν ελλείψει διδασκάλου ο ιερεύς εφρόντιζε περί τούτων. Όλα αυτά εγίνοντο εν τω σκότει και προφυλακτά από τους Τούρκους». Εφ’ ώ και το «φεγγαράκι μου λαμπρό».

Τέταρτον: Αμφισβητούν ότι ο Παλαιών Πατρών ευλόγησε τους Επαναστάτες και ψάχνουν το λάβαρο. Ο εγκυρότερος ιστορικός της Επαναστάσεως Σπυρίδων Τρικούπης μαρτυρεί: «Ο δε Παλαιών Πατρών διέταξε και έστησε επί της πλατείας του Αγίου Γεωργίου Σταυρόν όν έτρεχον και ησπάζοντο οι παρευρεθέντες, ορκιζόμενοι τον υπέρ Πίστεως και Πατρίδος όρκον. Εμοίραζον δε οι αρχηγοί και εθνόσημα εξ ερυθρού υφάσματος φέροντα σταυρόν κυανόχρουν, διέταξαν και τους ιστοποιούς να τυπώσωσι σημαίας προς χρήσιν των παρόντων οπλοφόρων και αποστολήν τους εις άλλα μέρη. (τ. Α΄, σ. 62). Ο θρύλος θέλει ένα λάβαρο, στην πραγματικότητα υπήρξαν πολλά.

Το συμπέρασμα μας το δίνει ο Ποιητής:

Αυτό το λόγο θα σας πω

δεν έχω άλλο κανένα

μεθύστε με τ’ αθάνατο

κρασί του Εικοσιένα.

Κωστής Παλαμάς

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:

Οι προηγούμενες βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία διεξήχθησαν με επίκεντρο την εθνική ταυτότητα. Αν και νεοφιλελεύθερος ο Σαρκοζύ έδωσε προτεραιότητα στην αφύπνιση της γαλλικής περηφάνειας και έσυρε την σοσιαλίστρια αντίπαλό του σ’ αυτό το γήπεδο. Εκείνη αναγκάσθηκε στις συγκεντρώσεις της να παιανίζει αντί της Γ Διεθνούς τη Μασσαλιώτιδα και να κάνει εκκλήσεις στους οπαδούς της να υψώνουν στα σπίτια τους τη γαλλική σημαία στις εθνικές τους επετείους.

Στην Ελλάδα η συζήτηση ξεκίνησε με το περιβόητο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού και κλιμακώνεται όσο η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας επιμένει ανένδοτη στη μη απόσυρσή του. Μιλούν για «διόρθωση» αλλά αυτό είναι συνολικά διάτρητο και ανεπίδεκτο διορθώσεως.

«Ιστορίης απόδειξις» έλεγε ο Ηρόδοτος «ήδε, μήτε τα γενόμενα εξ ανθρώπων εξίτηλα γένηται» (=για να μη σβησθούν) «μήτε έργα μεγάλα και θωμαστά» (= θαυμαστά) ακλεά γένηται» (=χαθούν άδολα). Καμία από τις προϋποθέσεις αυτές δεν συγκεντρώνει το επίμαχο βιβλίο.

Το πρόβλημα είναι γενικότερο και έχει να κάνει με την επικυριαρχία και παρ’ ημιν μιας σχολής σκέψης για την ιστορία η οποία στοχεύει στην αποδόμηση της ιστορικής μνήμης. Οι ιθύνοντές της υπηρετούν εσκεμμένα ασύνειδα την νεοταξική ιδεολογία η οποία αποβλέπει σ’ αυτό που ονομάζεται «πολτοποίηση της αίσθησης του ανήκειν». Κατακερματίζουν και έτσι απονευρώνουν τη μνήμη. Διασπούν την ιστορική συνέχεια. Οι ημέτεροι ισχυρίζονται ότι το ελληνικό έθνος δημιουργήθηκε από το νέο ελληνικό κράτος στα 1830! Αρνούνται την αδιάσπαστη ελληνική διάρκεια από τις απαρχές της ως σήμερα και έτσι αποκόπτουν τον σύγχρονο ελληνισμό από τις ρίζες του. Κοντολογίς κατασκευάζουν ένα καινούργιο έθνος, «έθνος του σωλήνα». Αυτό κατ’ αυτούς δεν έχει σχέση με τον διαχρονικό ελληνικό πολιτισμό. Δεν έχει σχέση με τον Μαραθώνα τη Σαλαμίνα και τις Θερμοπύλες. Δεν συγγενεύει με τα φώτα ολόφωτα του ελληνικού Βυζαντίου.

Σύγχρονος και αριστερός αμερικανός ιστορικός ο Ρ.Ρόουρτι επισημαίνει ότι «ένας λαός γράφει την ιστορία του όχι για να αφηγηθεί το παρελθόν του, αλλά για να συγκροτήσει ταυτότητα με την οποία θα αναμετρηθεί με το μέλλον του».

Με ή χωρίς το θλιβερό βιβλίο της ιστορίας, και τα 4 ομόγνωμά του του CDRSEE, του γνωστού Κέντρου για τη Συμφιλίωση και τη Δημοκρατία των λαών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν ιστορία. Εύγλωττη πρόσφατη έρευνα του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα, ανάμεσα σε μαθητές 14-17 ετών. Από τους ερωτηθέντες μόνο 4 στους 10 ήξεραν τι είναι η 28η Οκτωβρίου και ποιος ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Μόνο 3 στους 10 ποιος είναι ο Μακρυγιάννης και μόνο 1 στους 10 ποιος είναι ο Περικλής και ο Ελευθέριος Βενιζέλος.