Του Σταύρου Κυριαζή
1. Ο λόγος...
Ημηρεσία: Νέες περικοπές για να σωθεί ο προϋπολογισμός
Σε καθεστώς αυστηρής επιτήρησης μπαίνουν εκατοντάδες επιχειρήσεις, φορείς και οργανισμοί του Δημοσίου και απειλούνται με αυστηρές διοικητικές και οικονομικές κυρώσεις λόγω μη συμμόρφωσης με τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας.....
Κλείνει ακόμα περισσότερο την κρατική στρόφιγγα το οικονομικό επιτελείο με έκτακτες περικοπές σε αποδόσεις πόρων και επιχορηγήσεις σε φορείς και οργανισμούς του Δημοσίου, καταναλωτικές δαπάνες, ενισχύσεις στον αγροτικό τομέα και κονδύλια του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.
Στην πρέσα Ταμεία, νοσοκομεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα...
Στο πλαίσιο αυτό το υπουργείο Οικονομικών προχωρεί σε αλλαγές στο ισχύον καθεστώς για τους αποδιδόμενους πόρους, την αξιολόγηση των δαπανών και τις κυρώσεις για παραλείψεις και μη τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας από τους φορείς της γενικής κυβέρνησης.
Ειδικότερα εξετάζεται η μείωση του ποσοστού των αποδόσεων εσόδων υπέρ τρίτων από τον γενικό κρατικό προϋπολογισμό, με την καθιέρωση αυστηρότερων κριτηρίων. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν τα έσοδα από φόρους, τέλη και εισφορές που εισπράττει το Δημόσιο και μέρος τους αποδίδει στα ασφαλιστικά ταμεία, τους ΟΤΑ και άλλους φορείς.
Παράγοντες του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους επισημαίνουν ότι δεν θα υπάρξει γενικευμένη περικοπή πόρων, αλλά ο χρόνος και το ύψος της απόδοσης θα γίνονται στη βάση συγκεκριμένων κριτηρίων αξιολόγησης της προόδου εξυγίανσης και εκπλήρωσης των στόχων της δημοσιονομικής πολιτικής.
Πέραν των αποδιδόμενων πόρων, στην πρέσα μπαίνουν και οι επιχορηγήσεις σε ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, συγκοινωνίες, εκπαιδευτικά ιδρύματα και φορείς περίθαλψης και κοινωνικής πρόνοιας, με στόχο οι σχετικές πιστώσεις να είναι χαμηλότερες από τις εγγεγραμμένες στον προϋπολογισμό.
2. Ελευθεροτυπία: Ο αντίλογος...
Η εργασία δεν είναι εμπόρευμα
Επτά, Κυριακή 13 Μαρτίου 2011
«ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ δεν το έχει αποκαλύψει ο Θεός ούτε το έχει ανακαλύψει η επιστήμη. Είναι ένα εντελώς ανθρώπινο έργο, στο οποίο συμμετέχουν αυτοί που έχουν ως επάγγελμά τους να το μελετούν και οι οποίοι δεν μπορούν να το ερμηνεύουν χωρίς να παίρνουν υπόψη τους τις αξίες των οποίων το δίκαιο είναι φορέας.
Το έργο του δικαίου ανταποκρίνεται στην ανάγκη, τη ζωτική για κάθε κοινωνία, να συμμεριζόμαστε ένα δέον γενέσθαι, που την προφυλάσσει από τον εμφύλιο πόλεμο». Αυτό γράφει ο γάλλος νομικός Αλέν Σουπιό, καθηγητής του Εργατικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Ναντ, στο βιβλίο του «Homo juridicus» (Seuil, 2005).
Σαν τους φανατικούς βασιλόφρονες οι οποίοι, στον 19ο αιώνα, ήθελαν να αναστηλώσουν ένα μυθοποιημένο Παλαιό Καθεστώς, οι υπερφιλελεύθεροι ήθελαν να αποκαταστήσουν μιαν υποτιθέμενη αυθόρμητη τάξη της αγοράς. Μαζί με ορισμένα δόγματα στα οποία ήταν προσηλωμένοι: τον γενικευμένο ανταγωνισμό, την απορρύθμιση της εργασίας και των δημόσιων υπηρεσιών, την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων. Ολες οι δυτικές χώρες προσηλυτίστηκαν σε αυτή τη θεωρία. Αλλά η υπερφιλελεύθερη επανάσταση, όπως άλλωστε όλες οι αντεπαναστάσεις, δεν σήμαινε διόλου την επιστροφή σε μια παλαιά τάξη. Αυτή γέννησε ένα νέο κόσμο. Το κοινωνικό κράτος δεν γκρεμίστηκε ούτε διαλύθηκε, αλλά ιδιωτικοποιήθηκε. Δεν κατάργησαν, για παράδειγμα, την υποχρέωση των εργαζομένων να καταβάλλουν εισφορές για τη σύνταξή τους, αλλά χρησιμοποίησαν το χρήμα τους για να τροφοδοτήσουν το χρηματιστηριακό καζίνο.
Η οικονομική κρίση του 2008 δεν οδήγησε διόλου σε μιαν "επιστροφή του κράτους", αλλά αντίθετα σε ένα γιγάντιο βήμα προς την κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης, με την απεριόριστη αξιοποίηση του δημόσιου χρήματος για να διασωθούν, χωρίς εγγυήσεις ούτε ανταλλάγματα, χρεοκοπημένες τράπεζες. Ωστόσο, ένα κανονιστικό σύστημα που βασίζεται στο "καθένας για τον εαυτό του" και στον "πόλεμο όλων εναντίον όλων" δεν μπορεί παρά να γεννάει τη βία. Και στο βαθμό που οι μηχανισμοί κοινωνικού ελέγχου αυτής της βίας αποδυναμώνονται, θα πρόκειται όλο και περισσότερο για μιαν ανομική βία, χωρίς άλλη πολιτική έκβαση εκτός από την αναδίπλωση στις ταυτότητες και το μίσος για τον άλλον.
Ενας από τους λόγους της επιτυχίας των κρατών πρόνοιας απέναντι στα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν η θέση που απέδιδαν στην κοινωνική δημοκρατία. Η συνδικαλιστική ελευθερία, το δικαίωμα στην απεργία ή στη συλλογική διαπραγμάτευση είναι επίσης μηχανισμοί που επιτρέπουν τη μετατροπή των σχέσεων δύναμης σε σχέσεις δικαίου. Γι' αυτό η αποδυνάμωση των συνδικάτων ή ο περιορισμός της ικανότητας δράσης τους είναι ανησυχητικά φαινόμενα. Η οικονομία της αγοράς είναι πιο παλαιά από τον καπιταλισμό και θα επιζήσει και μετά από αυτόν. Αυτό που τα διαχωρίζει, όπως ορθά το είχε αντιληφθεί ο Καρλ Πολάνιι, είναι το ότι "...ο καπιταλισμός επεκτείνει την οικονομία της αγοράς στην ανθρώπινη εργασία, στη γη και στο νόμισμα. Και δεν μπορεί να το κάνει αυτό παρά μόνον με το τίμημα νομικών τεχνασμάτων, επειδή ούτε οι άνθρωποι ούτε η φύση ούτε το νόμισμα είναι εμπορεύματα...".
3. Και ...η ώρα για όλους!
Να πάρουν τις αποφάσεις τους!
Με ποιούς θα πάνε και ποιούς θ' αφήσουν...
Πηγές:
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=103087157
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=258246
