Δεν πληρώνω... ή να πληρώσουν όσοι τα έφαγαν;

Του Κώστα Στούπα | capital.gr

Δεν πληρώνω... ή να πληρώσουν όσοι τα έφαγαν;

Παρατηρώ τις αντιδράσεις κάποιων αναγνωστών της στήλης όταν εκφέρω τις αντιρρήσεις μου απέναντι στις πρωτοβουλίες της κίνησης «Δεν πληρώνω».

Οι αντιρρήσεις μου δεν είναι ευκαιριακές στα πλαίσια κάποιας στερεότυπης αντίληψης περί τάξεως και ηθικής. Ούτε βέβαια βασίζονται σε κάποια διάθεση αβάντας σε εργολάβους που σε συνεργασία με ύποπτης ηθικής υπόστασης πολιτικούς θα εισπράττουν χαράτσια για δρόμου που ΘΑ γίνουν…

Και ο ίδιος εξοργίζομαι όταν πληρώνω διόδια για ένα δρόμο που παραμένει όπως ήταν όταν τον διάνοιξε η ΜΟΜΑ πριν από δεκαετίες... ή παρατηρώ πως ο εργολάβος κάνει εργασίες τις μέρες αιχμής για τα μάτια των περαστικών... Όπως τα μαστόρια στο εξοχικό που εμφανίζονταν μόνο τα σαββατοκύριακα που εμφανιζόμουν εκεί...

Αλλά, άλλο οργή, άλλο συναισθηματική αντίδραση. Μια αντίδραση πρέπει να λαμβάνει υπόψη πάντα τα πιθανά αποτελέσματα...

Δεν έχω σκοπό να αναπτύξω την άποψη που θέλει τους εργολάβους και τις τράπεζες να χρησιμοποιούν την προβολή της αύξησης του αριθμού αυτών που δεν πληρώνουν διόδια και εισιτήρια σαν επιχείρημα για επαναδιαπραγμάτευση των όρων παραχώρησης...

Κατάσταση πολέμου...

Η κατάσταση που αντιμετωπίζει η χώρα μας είναι μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης που δεν διαφέρει πολύ από μια κατάσταση «πολέμου». Η άποψή μου είναι πως από την έκβαση αυτού του «πολέμου» θα εξαρτηθεί το μέλλον της χώρας και των παιδιών μας στις επόμενες δεκαετίες...

Η οικονομία μας είναι σε ένα πηγάδι και κάθε μέρα βυθίζεται βαθύτερα. Κάθε μήνα προστίθενται στη στρατιά των ανέργων περί τις 10.000 άνθρωποι που χάνουν τη δουλειά τους.

Το ελληνικό δημόσιο ουσιαστικά έχει χρεοκοπήσει από πέρυσι και κάθε μήνα που περνά θα καταλαβαίνουμε στην πράξη τι σημαίνει αυτό. Τώρα δεν έχουν πετρέλαιο θέρμανσης κάποια ιατρεία, πιστεύω πως του χρόνου δεν θα έχουν πολλά σχολεία...

Είναι αυταπάτη αυτό που πιστεύουν κάποιοι πως με μια στάση πληρωμής των δημοσίων χρεών θα μας περισσέψουν χρήματα να πληρώνει το δημόσιο μισθούς, συντάξεις και έξοδα λειτουργίας και κοινωνικών παροχών... Με μια στάση, η οικονομική δραστηριότητα θα πέσει κατά 30% και τα έσοδα του δημοσίου κατά το διπλάσιο τουλάχιστον, οι εισαγωγές θα γίνονται μόνο με μετρητά κλπ.

Είναι ένα από τα χειρότερα σενάρια...

Κάτι γεροντοπαλίκαρα που ανακάλυψαν τον Μάη του ‘68 στα 68 τους χρόνια, γιατί στα 18 το κόμμα τους είχε σταβλισμένους και τους τραβούσε από το μανίκι σκέφτονται έτσι...
Τάχουμε ξαναγράψει αυτά...

Η μόνη διέξοδος που υπάρχει για την Ελλάδα είναι στην κατεύθυνση μείωσης των δαπανών του δημοσίου τάχιστα(Το μνημόνιο προσφέρει μια τέτοια ευκαιρία να κάνουμε σε τρία χρόνια ό,τι θα κάναμε αλλιώς σε ένα τρίμηνο...) και ανάπτυξη να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα...

Στην παρούσα φάση ο πιο εύκολος τρόπος να προσελκύσει επενδύσεις το ελληνικό δημόσιο είναι τα αυτοχρηματοδοτούμενα έργα. Όπερ, έργα υποδομής που τα πληρώνουν ιδιώτες και αποκτούν το δικαίωμα εκμετάλλευσης.

Φυσικά και η λογική τέτοιων έργων με τα οποία δουλεύει όλος ο ανεπτυγμένος κόσμος είναι, ο ιδιώτης επενδύει και με την παραχώρηση της εκμετάλλευσης αποσβένει την επένδυση και εισπράττει ένα λογικό κέρδος...

Έχουμε ξαναγράψει πως η χώρα μας είναι η τελευταία στην Ευρώπη με σοβιετική νοοτροπία και δομές. Βλέπω π.χ. σε πολλά δελτία ειδήσεων το επιχείρημα, πως στο τάδε έργο ο ιδιώτης έβαλε το 10% του κεφαλαίου και το υπόλοιπο 40% που του αναλογούσε πέραν της κρατικής ή της ευρωπαϊκής συμμετοχής, το έβαλαν οι τράπεζες.
Αυτό δεν είναι κάτι παράλογο... Σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο αυτός είναι ο ρόλος των τραπεζών. Ο ρόλος του ιδιώτη είναι εκτός της ανάληψης του ρίσκου, να λειτουργήσει σωστά και αποδοτικά το έργο, κάτι που δεν γίνεται αν το αναλάβει το κράτος π.χ. με τις τράπεζες.

Φοβάμαι λοιπόν, πως σε μια κρίσιμη φάση για το αύριο της χώρας η παρουσία της κίνησης δεν πληρώνω, μπορεί να έχει ολέθριες συνέπειες σε ό,τι αφορά τη μοναδική προοπτική προσέλκυσης επενδύσεων και δημιουργία θέσεων εργασίας στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή που είναι τα αυτοχρηματοδοτούμενα έργα υποδομής...

Αυτό που λέμε για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου από το κρατικοδίαιτο στο παραγωγικό εξαγωγικό είναι πιο μακροπρόθεσμο και θα πάρει χρόνο να κάνει αισθητή την παρουσία του.

Φυσικά τα διόδια είναι ακριβά και θα πρέπει να πέσουν. Αυτό εύκολα γίνεται επιμηκύνοντας τις συμβάσεις παραχώρησης.

Το αίτημα δωρεάν δρόμοι, δωρεάν συγκοινωνίες, δωρεάν τηλεπικοινωνίες και δωρεάν ή επιδοτούμενη ηλεκτρική ενέργεια προσωπικά το κρίνω ή εκ του αφελούς ή εκ του πονηρού... Έχω επισκεφθεί (πλέον ο καθένας μπορεί να το κάνει) τις περισσότερες από τις χώρες που προσφέρουν δωρεάν ή επιδοτούμενες φθηνές υπηρεσίες.

Επί της ουσίας δεν υπάρχουν αυτές οι υπηρεσίες διαθέσιμες... ή αν κάπου υπάρχουν, είναι για ένα πολύ μικρό αριθμό προνομιούχων. (Δεν χρειάζεται να αρχίσουμε τις περιγραφές από την Κούβα ή παλιότερα από Ρουμανία, Βουλγαρία, Αν Γερμανία).

Κάποιοι συμπολίτες μας μιλάνε για δωρεάν δημόσιους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας. Αυτό δεν ξέρω πως μπορεί να συμβεί σήμερα με ένα χρεοκοπημένο κράτος. Ίσως έχουν στο μυαλό τους παλιότερες εποχές όπου η ΜΟΜΑ άνοιγε τους δρόμους, αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει, αριθμός των αυτοκινήτων έχει αυξηθεί και οι απαιτήσεις για την ποιότητα κατασκευής επίσης.

Να μην υπάρχει διαφθορά και αισχροκέρδεια το καταλαβαίνω και συμπαρίσταμαι, αλλά αντί να επιδιώκουμε να ανακαλύψουμε τον τροχό, ας κάνουμε ό,τι κάνουν οι άλλες ανεπτυγμένες χώρες... Όχι, η Βόρεια Κορέα, η υποσαχάρια Αφρική και η άμεση δημοκρατία τύπου λαϊκής τζαμαχιρίας του Καντάφι...

Όσο για την τιμωρία αυτών που μας φόρτωσαν μέρος από τα 340 δισ. δημόσιο χρέος, ας κάνουμε το κίνημα: «Να πληρώσουν όλοι...».

Δεν έχω καμιά αντίρρηση για να βρούμε άκρη ποιοι τα έφαγαν σε αυτή τη χώρα, να αποφασίσουμε να περάσει όλος ο πληθυσμός από πόθεν έσχες...

Ξεκινώντας από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και φτάνοντας στον τελευταίο νόμιμο μετανάστη που εργάζεται στη χώρα... Όπερ, άθροιση εσόδων τελευταίας τριακονταετίας και σύγκριση με τα περιουσιακά στοιχεία που αποκτήθηκαν... Ό,τι δεν καλύπτεται ή δεν δικαιολογείται επαρκώς από το εισόδημα ή τις κληρονομιές να μπορεί να δημεύεται...

Μετά λύπης μου δεν βλέπω κανένα κίνημα για αιτήματα σαν αυτό, αλλά θολές κραυγές του τύπου: «Κάτω οι κλέφτες...» και «Όλοι κλέφτες είναι...».

Γενικά και αόριστα όμως τέτοια συνθήματα δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να χαϊδεύουν τα αυτιά των πρώην και των επόμενων θυμάτων... Άσε που παρατηρώ πως, της κατά πάντων και χωρίς κανόνες «κάθαρσης» ηγούνται αρκετοί «μαϊντανοί» που πρωταγωνιστούσαν στο καθεστώς λοβιτούρας που μας οδήγησε στη χρεοκοπία...
Να αποδώσουμε ευθύνες; Ναι... αλλά συντεταγμένα και με θεσμικό πλαίσιο για να υπάρξει δικαιοσύνη και όχι λιντσάρισμα επί δικαίων και αδίκων...

Πηγή:www.capital.gr