Οι αναγνώστες του TaXalia αρθρογραφούν.
Ο θάνατος των δύο νεαρών αστυνομικών, αφύπνισε ένα αίσθημα τόσο πρωτόγονο και παράξενο που ο σημερινός άνθρωπος έχει ξεχάσει.
Την ανάγκη κατοχής ενός ιδεώδους.
Όλοι αναρωτηθήκαμε, ή αν δεν το κάναμε θα έπρεπε, γιατί δεν λιποψύχησαν, γιατί δεν γύρισαν την πλάτη στο άδικο για να σώσουν τη ζωή τους;
Όπως άλλωστε και με τους τρεις εύζωνες την νύχτα της επίθεσης στη Βουλή, όλοι αναρωτηθήκαμε…
Γιατί δεν φεύγουν να σωθούν;
Τι συμβαίνει όμως με τους καθημερινούς ανθρώπους;
Με τους ανθρώπους που δεν έχουν κάποια έννομη σχέση με τον προσβαλλόμενο, ή που εν γένει δεν είναι νομικά υποχρεωμένοι να προστατεύσουν άλλους.
Οι άνθρωποι που είδαμε να τρέχουν μέσα στις φωτιές της Marfin για να βγάλουν έναν άγνωστο, αυτούς που σταματάνε πρώτοι σε ατυχήματα , αυτούς που νοιάζονται…
Είναι εκείνοι που θα σου κρατήσουν το χέρι και θα σου πουν:
«Θα ζήσεις, κράτησε μου το χέρι, κοίτα με στα μάτια, είμαι εδώ. Θα ζήσεις»
Κάθε μέρα, γινόμαστε μάρτυρες καθημερινών ηρώων ,άτομα που δεν σκέπτονται την προσωπική τους ασφάλεια μπαίνουν μπροστά για να λάβουν το χτύπημα και να σώσουν άλλους.
Κι όμως, τελικά πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;
Έχουμε γίνει ένας λαός μαλθακών ατόμων που δεν νοιάζεται για τίποτα, παρά μόνον για την δική μας σφαίρα επιρροής…Μόνο ότι έχει άμεση σχέση με εμάς χρίζει προστασίας, και αυτά όχι απόλυτης.
Κάνουμε δωρεές μέσω διαδικτύου, αγοράζουμε κάρτες της UNICEF και ορθώς πράττουμε καθώς η κοινωνικ΄λη ευθύνη είναι υποχρέωση όλων.
Όμως, για ποιο λόγο θα διακινδύνευε κανείς την προσωπική του ασφάλεια;
Αυτό είναι το χαμένο στοιχείο μας.
Παλαιότερα έλεγαν πως έδιναν την ζωή τους υπέρ Πατρίδας, θρησκείας, πολιτικών ιδεών…
Σήμερα τι;
Μήπως τελικά εκτός από την οικονομική κρίση περνάμε και μια κρίση ιδεωδών;
Είναι δυνατόν να μην μπορούμε να βρούμε ένα πράγμα για το οποίο αξίζει να δώσουμε τη ζωή μας;
Έχουμε γίνει τόσο μίζεροι;
Παρακολουθώντας τις δίκες τρομοκρατών τα τελευταία χρόνια, παρατηρεί κανείς το πόσο πολύ αυτοί οι άνθρωποι αντιστέκονται σε όλους και ας είναι αντιμέτωποι με πολυετείς ποινές, ή και πριν τις δίκες τους να μπαίνουν σε θανατηφόρες μάχες με τα σώματα ασφαλείας.
Μπορεί να πιστεύουν τόσο πολύ, που να μην τους νοιάζει πλέον η δική τους ασφάλεια;
Πολύ πιθανόν, δυστυχώς όμως, αρνούμαι να πιστέψω πως τα μόνα άτομα με ιδεώδη είναι οι στυγνοί δολοφόνοι τρομοκρατικών οργανώσεων.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό κλείνοντας, είναι η έλλειψη ιδεωδών είναι που τελικά μαστίζει πρώτα την νέα γενιά, καθώς μάθαμε να προσευχόμαστε στο χρήμα και να βρίσκουμε την χαρά στα ποτά.Η οικογένεια πρέπει να δίνει ιδεώδη από νωρίς. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούμε να ανακάμψουμε πρώτα ηθικά και μετά πολιτικά κ.ο.κ
Δεν έχει τόσο σημασία σε τί πιστεύεις , η πίστη σε κάτι αρκεί για να σε κρατάει ζωντανό αλλά και για να μπορέσει να έρθει η μέρα που θα μπορείς να δώσεις αυτή τη ζωή για την ιδέα, το πιστεύω που τόσο μα τόσο αγάπησες και πίστεψες.
Την ανάγκη κατοχής ενός ιδεώδους.
Όλοι αναρωτηθήκαμε, ή αν δεν το κάναμε θα έπρεπε, γιατί δεν λιποψύχησαν, γιατί δεν γύρισαν την πλάτη στο άδικο για να σώσουν τη ζωή τους;
Όπως άλλωστε και με τους τρεις εύζωνες την νύχτα της επίθεσης στη Βουλή, όλοι αναρωτηθήκαμε…
Γιατί δεν φεύγουν να σωθούν;
Τι συμβαίνει όμως με τους καθημερινούς ανθρώπους;
Με τους ανθρώπους που δεν έχουν κάποια έννομη σχέση με τον προσβαλλόμενο, ή που εν γένει δεν είναι νομικά υποχρεωμένοι να προστατεύσουν άλλους.
Οι άνθρωποι που είδαμε να τρέχουν μέσα στις φωτιές της Marfin για να βγάλουν έναν άγνωστο, αυτούς που σταματάνε πρώτοι σε ατυχήματα , αυτούς που νοιάζονται…
Είναι εκείνοι που θα σου κρατήσουν το χέρι και θα σου πουν:
«Θα ζήσεις, κράτησε μου το χέρι, κοίτα με στα μάτια, είμαι εδώ. Θα ζήσεις»
Κάθε μέρα, γινόμαστε μάρτυρες καθημερινών ηρώων ,άτομα που δεν σκέπτονται την προσωπική τους ασφάλεια μπαίνουν μπροστά για να λάβουν το χτύπημα και να σώσουν άλλους.
Κι όμως, τελικά πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;
Έχουμε γίνει ένας λαός μαλθακών ατόμων που δεν νοιάζεται για τίποτα, παρά μόνον για την δική μας σφαίρα επιρροής…Μόνο ότι έχει άμεση σχέση με εμάς χρίζει προστασίας, και αυτά όχι απόλυτης.
Κάνουμε δωρεές μέσω διαδικτύου, αγοράζουμε κάρτες της UNICEF και ορθώς πράττουμε καθώς η κοινωνικ΄λη ευθύνη είναι υποχρέωση όλων.
Όμως, για ποιο λόγο θα διακινδύνευε κανείς την προσωπική του ασφάλεια;
Αυτό είναι το χαμένο στοιχείο μας.
Παλαιότερα έλεγαν πως έδιναν την ζωή τους υπέρ Πατρίδας, θρησκείας, πολιτικών ιδεών…
Σήμερα τι;
Μήπως τελικά εκτός από την οικονομική κρίση περνάμε και μια κρίση ιδεωδών;
Είναι δυνατόν να μην μπορούμε να βρούμε ένα πράγμα για το οποίο αξίζει να δώσουμε τη ζωή μας;
Έχουμε γίνει τόσο μίζεροι;
Παρακολουθώντας τις δίκες τρομοκρατών τα τελευταία χρόνια, παρατηρεί κανείς το πόσο πολύ αυτοί οι άνθρωποι αντιστέκονται σε όλους και ας είναι αντιμέτωποι με πολυετείς ποινές, ή και πριν τις δίκες τους να μπαίνουν σε θανατηφόρες μάχες με τα σώματα ασφαλείας.
Μπορεί να πιστεύουν τόσο πολύ, που να μην τους νοιάζει πλέον η δική τους ασφάλεια;
Πολύ πιθανόν, δυστυχώς όμως, αρνούμαι να πιστέψω πως τα μόνα άτομα με ιδεώδη είναι οι στυγνοί δολοφόνοι τρομοκρατικών οργανώσεων.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό κλείνοντας, είναι η έλλειψη ιδεωδών είναι που τελικά μαστίζει πρώτα την νέα γενιά, καθώς μάθαμε να προσευχόμαστε στο χρήμα και να βρίσκουμε την χαρά στα ποτά.Η οικογένεια πρέπει να δίνει ιδεώδη από νωρίς. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούμε να ανακάμψουμε πρώτα ηθικά και μετά πολιτικά κ.ο.κ
Δεν έχει τόσο σημασία σε τί πιστεύεις , η πίστη σε κάτι αρκεί για να σε κρατάει ζωντανό αλλά και για να μπορέσει να έρθει η μέρα που θα μπορείς να δώσεις αυτή τη ζωή για την ιδέα, το πιστεύω που τόσο μα τόσο αγάπησες και πίστεψες.
ΘΛ
