Αντιθέσεις και συμπεράσματα

Του Νίκου Β. Χατζηευστρατίου*

Έπεσε στα χέρια ένα κείμενο που είχα γράψει πριν καιρό. Τότε ένας καλός φίλος ο οποίος σκιαγράφονταν στο κείμενο μου είπε πως θα στενοχωριόταν αν το έβλεπε δημοσιευμένο κι έτσι δεν το φανέρωσα. Διαβάζοντάς είδα ότι συμφωνώ και σήμερα . Έτσι το δίνω στη δημοσιότητα.

Τις προηγούμενες μέρες το κοινωνικό μου περιβάλλον μου επιφύλαξε δύο εκ διαμέτρου αντίθετα ερεθίσματα. Το έντονο contrast τους μου προκάλεσε συνειρμούς που μεταμορφώθηκαν σε συλλογισμούς και κατέληξαν σε συμπεράσματα. Δεν γνωρίζω αν αυτά τα συμπεράσματα είναι χρήσιμα για την μικρή κοινωνία στην οποία ζω. Απλώς πρέπει να τα δημοσιοποιήσω για να πάω σ’ άλλα.

Σκηνή πρώτη: Η πλευσιμότητα του Τριποτάμου

Στα χέρια μου έφτασε έγγραφο δημοτικής υπηρεσίας στο οποίο πιστοποιείτο ότι ο Τριπόταμος δεν είναι πλεύσιμος (πλωτός δηλαδή, σαν το Ρήνο για παράδειγμα). Για να εκδοθεί το συγκεκριμένο έγγραφο ο πολίτης που ήταν και αποδέκτης του χρειάσθηκε να κάνει αίτηση και να περιμένει δύο ολόκληρους μήνες. Αυτοί που του το έστειλαν χρειάσθηκε να ζητήσουν την συμβουλή του νομικού τμήματος του Δήμου της Βέροιας και να συσκεφτούν κατάλληλα. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι ο ενδιαφερόμενος ήταν κάποιος άσχετος τον οποίον θελαν να ξεφορτωθούν και γι΄αυτό του έστειλαν μια κοστάνα σαν κι αυτήν. Λάθος. Ο πολίτης ήταν στενός συγγενής Δημοτικού αξιωματούχου και το αντικείμενο της αίτησης αφορούσε οικόπεδο από το οποίο και αυτός κατέχει το 50%, δηλαδή ο αιτών πρακτικά, ήταν ο «Τοπικός Αυτοδιοικητικός άρχων». Συμπερασματικά: κάποιοι δημοτικοί υπάλληλοι μετά συσκέψεις δύο μηνών απάντησαν ε κάποιον αντιδήμαρχο (ή κάτι τέτοιο) της πόλης τους ότι ένα ποταμάκι, σχεδόν χείμαρρος, που διατρέχει την μικρή τους πόλη δεν είναι πλωτός ποταμός.#

Σκηνή δεύτερη: Μια νησίδα τεχνολογίας

Ούτε στα καλύτερά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να δώ τον εαυτό μου να ανοίγει μια πόρτα ενός ισογείου μιας Βεροιώτικης πολυκατοικίας και να πέφτει πάνω σε ένα άρτια εξοπλισμένο και πιστοποιημένο ιδιωτικό εργαστήριο ελέγχου υλικών. Κι όμως ένας σχετικά νεαρός άνδρας που πέρασε αρκετά χρόνια στα εργοτάξια της χώρας αποκτώντας εμπειρία και χρήματα, γύρισε στην γενέτειρά του, ξόδεψε τα λεφτά του, χρεώθηκε ίσως, και έκανε πράξη τις πιο μακρινές προσδοκίες όλων των μηχανικών της περιοχής του. Τους παρέχει δηλαδή υπηρεσίες ελέγχου της ποιότητας των υλικών με τα οποία παράγουν τα έργα τους. Υπηρεσίες για τις οποίες ή έπρεπε να ταξιδεύσουν στην Θεσσαλονίκη ή να παραιτηθούν από την απόκτησή τους. Συμπερασματικά: Ένας νέος άνθρωπος γυρνά στην πατρίδα του και δεν ανέχεται να αράξει. Αρπάζει την πρόκληση προς όφελος της κοινωνίας του και του εαυτού του φυσικά.

Μερικά συμπεράσματα.

Μετά από ένα βασανιστικό διάστημα όπου συναισθήματα, συνειρμοί, εικόνες και απόπειρες ανάλυσης ακολουθούσαν το ένα το άλλο, μορφοποιήθηκαν μέσα μου δύο σχήματα. Δύο ακραίες μορφές που μπορεί να έχει μια κοινωνία. Η πρώτη ήταν ένας πολτός που περιείχε τα πάντα, από κοπριές μέχρι διαμάντια και όλη την μεταξύ τους διαβάθμιση. Ένα μείγμα που σου επιτρέπει να διακρίνεις τα διαμάντια μόνον κατά τύχη, ενώ σου παρουσιάζει την κοπριά πολύ συχνά. Η δεύτερη πάλι ήταν αυτή του σμήνους των μελισσών. Μια ομάδα έμβιων όντων όπου το κάθε μέλος έχει την θέση που του αρμόζει και που όταν την υπερβεί αποβάλλεται από την κυψέλη και ψοφάει. Η ανθρώπινη κοινωνία έχει εναλλακτικές. Μπορεί να ταλαντευθεί ανάμεσα στις δύο μορφές. Όταν πλησιάζει τον πολτό ονομάζεται παρακμιακή όταν αντίθετα το σμήνος ανθούσα, ακμάζουσα ή κάτι τέτοιο. Από την άλλη πάλι οι ανθρώπινες ομάδες είναι προϊόντα της διοίκησής τους#. Όταν σε διοικεί ο Λεωνίδας ή ο Θεμιστοκλής κτίζεις αυτοκρατορίες, όταν σε διοικεί ο Ξέρξης καταλήγεις στον πάτο του Σαρωνικού. Επιστρέφοντας στην μικρή μας πόλη οφείλουμε να θυμίσουμε τις υποχρεώσεις τους σ’ αυτούς που ασκούν διοίκηση. Όχι και τίποτε το φοβερό: Να θέσουν στόχους και να τους εξηγήσουν με ειλικρίνεια, καθαρότητα και επιμονή. Να επαινέσουν τους καλούς και να επιπλήξουν τους κακούς, ότι κι’ αν αυτό σημαίνει.

Ο Νίκος Β. Χατζηευστρατίου είναι πολιτικός Μηχανικός Ζει και εργάζεται στη Βέροια

Υ.Γ. Πάντα υπάρχουν χειρότερα. Μερικές μέρες μετά από το γράψιμο του κειμένου αυτού και ζητώντας από Δημοτική υπάλληλο να μου πρωτοκολλήσει μια αίτηση, πήρα την απάντηση ότι δεν μπορεί διότι «δεν τα έχει καλά με τα κομπιούτερ». Κάποιος προϊστάμενός της πρέπει να την πληροφορήσει ότι όποιος είναι ενταγμένος στην διοίκηση και δεν «τα έχει καλά με τα κομπιούτερ» κάνει την μόνη αξιοπρεπή κίνηση που του μένει: Παραιτείται.