Να πέσει λοιπόν. Να πουλήσουμε ΔΕΚΟ. Να κλείσουμε επιχειρήσεις. Να «αξιοποιήσουμε» περιουσία. Να μειώσουμε
μισθούς. Να καταργήσουμε προνόμια και «προνόμια». Να τα κάνουμε όλα αυτά –κι ας πιστεύουμε μερικοί ότι το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι»…
Όμως… όμως να συμφωνήσουμε σε κάτι. Ότι όλα αυτά γίνονται για τη βελτίωση κι όχι για τιμωρία. Δεν τιμωρούμε την ελληνική κοινωνία –το ελληνικό δημόσιο- για την μέχρι σήμερα πορεία του. Προσπαθούμε να το βελτιώσουμε. Όπως ένα υπέρβαρο παιδί, δε το ρίχνουμε στη γυμναστική να κάνει γύρους το σχολείο και να γελάνε οι συμμαθητές του, το βάζουμε με σύστημα και πρόγραμμα σε θεραπεία, «να κάψει λίπος» για να γίνει καλύτερο, πιο υγιές, πιο όμορφο –πιο ανταγωνιστικό όπως είναι της μόδας να λέμε.
Αυτό που ζούμε όμως σήμερα πιο πολύ θυμίζει τιμωρία παρά θεραπεία. Οι κυβερνώντες εδώ και ενάμιση χρόνο μας κουνάνε απειλητικά το δάχτυλο, μας λένε πόσο κακοί ήμασταν και πόσα λάθη έχουμε κάνει και ακολουθώντας το κλασικό σύστημα στο καψώνι, μόλις νομίζουμε ότι φτάνει για σήμερα μας φωνάζουν: «ακόμα ένα γύρο!».
Γιατί στο σύνολό της η σημερινή Διοίκηση έχει επιλέξει για τον εαυτό της το ρόλο του «πεφωτισμένου δεσπότη». Της παραδοσιακής πατρικής φιγούρας που νουθετεί και παιδαγωγεί με τη βέργα και το ζωνάρι.
Όμως αυτό το πρόσωπο έχει ένα μειονέκτημα. Δεν έχει συναίσθημα. Αδυνατεί να αφουγκραστεί την κοινωνία και δεν είναι σε θέση να κάνει διάλογο. Θυμηθείτε τώρα πώς κατέληξαν όλες αυτές οι δεσποτείες. Αν βαριέστε την ιστορία θυμηθείτε την εφηβεία σας. Ίδιο ήταν το αποτέλεσμα: Επανάσταση.
Κι αν ακόμα δεν επαναστατήσουμε πάντως –γιατί εξακολουθώ να πιστεύω ότι η κοινωνία είναι νεκρή- ένα κακό χαμό με γιαούρτια, φάσκελα και πέτρες θα τον κάνουμε.
Πόσοι χωράνε σε ένα ελικόπτερο?
Ανάποδος
http://logia-starata.blogspot.com/2011/04/21.html
