Οι εραστές της νομιμότητας και το ψιλοκομένο τουμπεκί

Θύελλα εραστών της νομιμότητας ξεσήκωσε η καταδίκη Ψωμιάδη από το πενταμελές εφετείο, που ίσως οδηγήσει εν καιρώ στην θέση του σε αργία ή την έκπτωσή του.
Η απόφαση του Εφετείου ελήφθη ομόφωνα (5-0) και προφανέστατα είναι απολύτως δίκαιη. Κανείς δεν δικαιούται να την αμφισβητήσει αφού υπήρξαν σαφείς παραβιάσεις νόμων.
Απόλυτο άδικο λοιπόν έχει ο Περιφερειάρχης να διαμαρτύρεται ως προς το τυπικόν της υπόθεσης. Dura lex, sed lex.
Οι εραστές της πιστής εφαρμογής των νόμων όμως, που διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ζητώντας την τιμωρία όσων παραβιάζουν νόμους και διατάξεις, πώς κρίνουν άραγε την παρακάτω υπόθεση;

Ο de facto Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Χασδάι Καπόν, επέλεξε μια δικηγορική εταιρεία των Αθηνών, για να αξιολογήσει νομικό κίνδυνο από την εφαρμογή των συμβάσεων, που καταρτίστηκαν μεταξύ του δήμου Θεσσαλονίκης και διαφόρων αναδόχων. Αρχικά το Δ.Σ. είχε ενημερωθεί ότι η αμοιβή της εν λόγω δικηγορικής εταιρείας θα είναι 15.000 ευρώ. Στη συνέχεια και όπως βλέπετε στην απόφαση της οικονομικής επιτροπής, η εταιρεία θα παρέξει το (σημαντικό και κοπιώδες) έργο, δωρεάν:

Ο Κώδικας Δικηγόρων όμως, ως γνωστόν απαγορεύει τη δωρεάν παροχή υπηρεσιών από δικηγόρους, πλην συγκεκριμένων λόγων οι οποίοι δεν συντρέχουν στην συγκεκριμένη περίπτωση

Πώς λοιπόν αποδέχεται τη δωρεά ο Δήμος Θεσσαλονίκης; Όταν κατά τον Κ.Δ. "Συμφωνία μεταξύ δικηγόρου και εντολέα με αντίθετο περιεχόμενο είναι άκυρη;"

Αλλά το σημαντικότερο είναι αυτό που κατέδειξε ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, σε σχετική ανακοίνωσή του:
Σύμφωνα με το άρθρο 11 του Ν.1648/1986, "η αποκλειστική ή συστηματική ανάθεση υποθέσεων με πάγια αμοιβή από νομικά πρόσωπα του δημόσιου τομέα ..γίνεται με επιλογή ύστερα από προκήρυξη"

Στο άρθρο 18 του Ν.1868/1989, με το οποίο τροποποιήθηκε το παραπάνω άρθρο, τέθηκαν οι προϋποθέσεις ανάθεσης δικηγορικού έργου και ορίζεται η διαδικασία επιλογής

Βεβαίως, ο Δήμος Θεσσαλονίκης, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν προβαίνει σε "συστηματική ανάθεση", αλλά σε περιστασιακή.
Αλλοιώνει όμως αυτό το αδόκιμο της απευθείας επιλογής χωρίς διαγωνισμό ;
Η επιλογή δηλαδή "υπεργολάβων" από τον ιδιωτικό τομέα, είτε δικηγόρων, είτε ορκωτών ελεγκτών, είτε εταιρειών υποστήριξης software, είτε ...ελαιοχρωματιστών, σε ένα δήμο, γίνεται στη βάση προσωπικών γνωριμιών και φιλιών;
Πόσο "δημοκρατική" είναι η έλλειψη διαγωνισμών ή προκήρυξης ή δημοσιότητας;
Με την εγκατάσταση σε ένα δήμο, ο δήμος καθίσταται "μαγαζάκι" μας;
Υπάρχουν "δημοκρατικές" και "Νομολατρικές" ευαισθησίες αλά κάρτ;