Δικηγόρου
Ανάπτυξη, λέξη μαγική, αλλά και λέξη πασπαρτού σε τούτο τον τόπο. Για χρόνια αποτέλεσε και αποτελεί θεραπεία για πάσα νόσο και πάσα ανοησία. Όμως, «τώρα γυρίζω και κοιτάω, και τη ζωή μου αναμετρώ, πόσο μεγάλη ήταν η φόρα, πόσο το πήδημα μικρό».
Η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες και συγκεκριμένα μετά τη δεκαετία του ’80 στην ουσία γνώρισε μηδενική οικονομική ανάπτυξη. Η χώρα ποτέ δεν παρήγαγε ανταγωνιστικά προϊόντα, ποτέ δεν ανέπτυξε εξαγωγική παραγωγή, ποτέ δεν υπήρξε ελκυστική σε ξένες επενδύσεις. Το αντίθετο μάλιστα. Το εθνικό εισόδημα «φούσκωνε» πλασματικά από τα δανεικά που έπαιρνε κάθε κυβέρνηση και όχι από την αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου. Επιπλέον, η πιο διεστραμμένη έννοια καταστροφικού συνδικαλισμού έδιωξε πανηγυρικά κάθε ξένη επένδυση, που έκανε το λάθος να εγκατασταθεί σε αυτό τον τόπο. Η φούσκα της εθνικής μας οικονομίας έσκασε και τα δανεικά έγιναν σκόνη, υπό τη διακομματική ανοχή ενός απολύτως καταστροφικού λαϊκισμού.
Η σημερινή κρίση δεν είναι μόνο κρίση χρέους, όπως παραπλανητικά προβάλλεται. Είναι πρωτίστως θεσμική κρίση. Όσα λεφτά και να μαζευτούν, η μαύρη τρύπα δεν κλείνει, γιατί αφενός μεν το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί φοροληστρικά και παρασιτικά σε κάθε παραγωγική ικμάδα ζωής που πιθανόν να έχει απομένει στη χώρα, αφετέρου δε δεν έχει βρεθεί, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, τρόπος να κλείσει ο πάτος του ελληνικού δημοσιονομικού πίθου των Δαναΐδων. Το αδιέξοδο μάλιστα της πολιτικής μας γίνεται παραστατικότερο, αν αναλογιστεί κανείς ότι, ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που ξαφνικά όλοι οι δανειστές της χώρας αποφάσιζαν να της χαρίσουν τα σημερινά δυσθεώρητα χρέη της, πολύ σύντομα το φαύλο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης θα τα αναπαρήγαγε στον ίδιο τραγικό βαθμό και με τον ίδιο φαύλο τρόπο.
Η λύση σε αυτό το προφανές αδιέξοδο είναι η καθολική ανατροπή των κρατικών δομών του λαϊκισμού και η δημιουργία ενός μικρού και αποτελεσματικού κράτους με αδιάβλητες διοικητικές δομές και διαδικασίες, που θα στηρίζουν τον ιδιωτικό τομέα να παράγει και τον πολίτη να αισθάνεται ασφάλεια. Πρέπει να στηρίξουμε τον ιδιωτικό τομέα σε αυτόν τον τόπο, διότι είναι ο μόνος που μπορεί υγιώς να παράγει και να μας βγάλει από την κρίση. Αυτό δεν είναι εύκολο, διότι το αυτιστικό πολιτικό μας σύστημα δε θα αφήσει εύκολα να πεθάνει το φαύλο πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης, που αναπαράγει παραμάγαζα για αρπαχτές στο Δημόσιο. Και εδώ είναι ίσως το πιο τραγικό σημείο της σημερινής κρίσης, διότι οι πολιτικές δυνάμεις που έφεραν τη χώρα σε αυτό το κατάντημα, αυτές καλούνται να τη βγάλουν από την κρίση. Πώς όμως να το κάνουν κόντρα στον ίδιο τους τον εαυτό; Πώς να αυτοαναιρεθούν; Γιατί «εκείνος που πιστεύει πως θα πνίξει τις επιθυμίες του ικανοποιώντας τις, είναι σαν εκείνον τον τρελό που προσπαθεί να σβήσει την πυρκαγιά με το άχυρο»…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΓΚΟΛΕΜΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ - ΣΕΡΡΕΣ
