8η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, φωτορεπορτάζ

Έκλεισε την Κυριακή τις πύλες της η 8η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης.
Από την Πέμπτη μέχρι και την Κυριακή όλος ο κόσμος του βιβλίου είχε δώσει το ραντεβού του στα περίπτερα 13 και 15 της HELEXPO.
Ελληνικοί και ξένοι εκδοτικοί οίκοι, συγγραφείς, και πολλοί επισκέπτες.


Δεν ξέρω τι απολογισμό θα ανακοινώσει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου για την φετινή διοργάνωση.

Είναι γεγονός ότι η «κρίση» έχει επηρεάσει πολύ και το βιβλίο.

Βέβαια, κατά γενική ομολογία εκδοτών και βιβλιοπωλών, η «κρίση» στο βιβλίο ξεκίνησε αρκετά χρόνια, πριν την οικονομική.

Απλά, «κάθε φέτος, και χειρότερα» που λέει και ο λαός.

Οι διοργανωτές κατέβαλαν προσπάθειες για να προσελκύσουν κόσμο, παρουσιάζοντας πολλές και ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις.

Έτσι, από το καθημερινό άνοιγμα της έκθεσης είχαμε συνεχείς παρουσιάσεις και συζητήσεις.

Από την πρώτη μέρα (Πέμπτη) το πρωί, οι πρώτοι επισκέπτες της Έκθεσης ήταν τα σχολεία.

Ήρθε όμως η ώρα να δούμε κάποιες λεπτομέρειες που προσωπικά τις αντικρίζω τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Δεν γνωρίζω ΠΩΣ λειτουργούν οι «αρμόδιοι» φορείς (ΕΚΕΒΙ, Υπουργείο, Γραφεία Εκπαιδεύσεως κλπ), αλλά μόνο ικανοποιητικός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ο αριθμός των μαθητών – επισκεπτών της Έκθεσης, άσχετα με τα «δελτία τύπου επιτυχίας» που βγαίνουν.

Ας αναρωτηθούν οι «αρμόδιοι» ΠΟΣΑ σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης υπάρχουν στην Θεσσαλονίκη και στους όμορους Νομούς, και μετά να κάνουν τον «απολογισμό της επιτυχίας».

Το βιβλίο που πρέπει να προβάλλεται στην εκπαίδευση, να μαθαίνουν μικροί και μεγάλοι γι αυτό, να έρχονται σε επαφή μαζί του, είναι σε δεύτερη, αν όχι σε τελευταία «μοίρα».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ένα από τα πολλά που υπάρχουν και ίσως ενδεικτικό και της αδιαφορίας των αρμοδίων η της «άγνοιας» (ακόμα χειρότερα) είναι το «''Ημερολόγιον της Χαλκιδικής, Έτη 1930, 1931, 1932''», ένα Ντοκουμέντο που αφορά έναν ολόκληρο νομό δίνοντας Ιστορικά στοιχεία τα περισσότερα άγνωστα.

Να δούμε ΠΟΣΑ σχολεία της Χαλκιδικής γνωρίζουν για την ύπαρξη του;

Καλύτερα όχι γιατί θα απογοητευθούμε.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα, αλλά θα περιοριστώ στα λεγόμενα κάποιων εκδοτών το Σάββατο όταν σε συζήτηση που είχαμε είπαν με απογοήτευση:

Το βιβλίο πεθαίνει, και δεν γίνεται κάτι για να το βοηθήσουμε να ζήσει!

Ποιος θα κάνει αυτό το «κάτι»;

Ραντεβού του χρόνου στην 9η Δ.Ε.Β

Βασίλης Τσούγκαρης

tsougarisgnomi@gmail.com