αποκαλούσε «αντιστασιακό χαρακτήρα της ελληνικής ιστορίας». Οι σημαντικές ελλείψεις και οι σκόπιμες παραλείψεις του μεταξικού καθεστώτος, με το πλέον αξιόμαχο τμήμα της στρατευμένης κρητικής νεολαίας αποκομμένο στην ηπειρωτική Ελλάδα, μετά τις μάχες στο αλβανικό μέτωπο και τα οχυρά της Ανατολικής Μακεδονίας, δεν αποθάρρυναν τον κρητικό λαό. Αντίθετα, στο προσκλητήριο του αγώνα κατά των εισβολέων ανταποκρίθηκε σύσσωμος ο πληθυσμός, σε μια μοναδική και παράδοξη, όπως χαρακτήρισαν οι ίδιοι οι Γερμανοί, συστράτευση.
Κοινό σημείο αναφοράς για όλους τους μαχητές, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, λαϊκούς αρχηγούς και ιερωμένους ήταν η συνείδηση του πατριωτικού καθήκοντος. Αντί να κυριαρχήσουν η απάθεια και η μοιρολατρία, η ιδιοτέλεια και ο εφησυχασμός όπως υπαγόρευε η «κοινή» δηλαδή, αγοραία λογική, πρυτάνευσαν η αυταπάρνηση και το ψυχικό σθένος για αγώνα, όπως ορίζεται σε κάθε περίσταση από το μέτρο της λευτεριάς, του πατριωτικού καθήκοντος. Αποδίδουμε την οφειλόμενη «τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες» και αντιλαμβανόμαστε πως η δική μας ευθύνη επιτάσσει εγρήγορση και ανταπόκριση στις προκλήσεις των καιρών. Μόνον έτσι μπορούμε να διεκδικούμε με αξιώσεις τη βαριά κληρονομιά αυτών που θυσιάστηκαν για να ’ναι ελεύθερος ο τόπος.
