Όταν γίνεις πρωθυπουργός...

Από τον Βασίλη Μπόνιο

«H ικανότητα μένει άχρηστη, χωρίς ευκαιρία…», έχει πει ο Ναπολέων ακουμπώντας ευαίσθητες χορδές του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Ανδρέα Λοβέρδου.


Οι δύο πρώην συνοδοιπόροι απαιτούν σήμερα-όχι αύριο-να πάρουν τον μουτζούρη στα χέρια τους. Οφείλουμε τουλάχιστο να τους...
 αναγνωρίσουμε γενναιότητα, σε μια συγκυρία που δεν υπάρχει υπερπροσφορά υποψήφιων πρωθυπουργών.

Ο Σαμαράς τρέμει την ιδέα των εκλογών και κρύβεται πίσω από τον Μιχελάκη, ο Καρατζαφέρης και η Ντόρα ζητούν συγκυβέρνηση για να διαχυθούν οι ευθύνες, η χαοτική Παπαρήγα περισσότερο χάος, ο ωραιοπαθής Τσίπρας στασίδι για να εκφωνεί δεκάρικους.

Όπως όλα δείχνουν οι Λοβέρδος και Βενιζέλος, δεν θα αργήσουν να πάρουν την ευκαιρία που ζητάνε από τους πολίτες που τους σφάζουν σαν αρνιά εισαγόμενοι δολοφόνοι στο κέντρο της Αθήνας και στη συνέχεια βγαίνει ο Μάικλ Τζάκσον Καμίνης-άλλη μια σπουδαία ανακάλυψη του κυνηγού ταλέντων Γ. Παπανδρέου-να ζητήσει τα ρέστα από το θύμα.

Οι δύο συνταγματολόγοι και συνήγοροι του Άκη Τσοχατζόπουλου-ο Βαγγέλης υπήρξε και «γείτονάς» του επί της οδού Διον. Αρεοπαγίτου- στη περίφημη Εξεταστική για τα Εξοπλιστικά, στη διάρκεια της οποίας κατασπάραξαν ένα γραφικό Τραγάκη -τον οποίο ο αργόσυρτος Καραμανλής είχε τοποθετήσει επικεφαλής της Επιτροπής-καλά θα κάνουν να γνωρίζουν προς τα πού θα οδηγήσουν τη χώρα.

Είναι ακριβώς αυτό το εφιαλτικό έλλειμμα ηγετικής (και πολιτικής) επάρκειας που χαρακτηρίζει και τον σημερινό συμβιβασμένο πρωθυπουργό.

Έναν φοβισμένο, άρα ακυρωμένο ηγέτη. Ο Παπανδρέου υποσχέθηκε προεκλογικά ότι θα βάλει τέλος στην ανομία και τη διαπλοκή. Η υπόσχεσή του αποδείχθηκε εξίσου πειστική με όρκο της Ελεονώρας Μελέτη, ότι δεν θα φορέσει ξανά ανοιχτό ντεκολτέ.

Το είδαμε στην περίφημη Εξεταστική για την Siemens, όπου ο παρήλασαν ένας μετά τον άλλον οι ένοχοι και στη συνέχεια αφέθηκαν στην πασαρέλα της ατιμωρησίας να συνεχίσουν το έργο της βουλιμικής λεηλασίας αυτής της χώρας.

Ένας πρωθυπουργός που δεν τόλμησε να οδηγήσει σηκωτούς στην Ελλάδα τους Χριστοφοράκου και Καραβέλα, εξαντλώντας τις δυνατότητες της ΕΥΠ στο να παρακολουθεί τα κινητά και σταθερά τηλέφωνα των πολιτών.

Ο Παπανδρέου που υποστήριζε ότι «λεφτά υπάρχουν» την ίδια ώρα συνομιλούσε με το ΔΝΤ για δανεικά.

Είναι ο ίδιος ηγέτης που έκανε, αλά Καραμανλή, έναν αγχωμένο μεταμεσονύχτιο ανασχηματισμό δίνοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πρόσωπα όπως ο Γερουλάνος ο οποίος στελέχωσε τις θέσεις- κλειδιά των διεφθαρμένων Οργανισμών του Δημοσίου με σύμβουλο τον πρώην εργοδότη του.

Κάτι σαν εκείνο το φοβερό δάνειο που είχε πάρει ο Πέτρος Δούκας από τη Citibank, της οποίας υπήρξε στέλεχος, τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης Καραμανλή.

Ο Παπανδρέου που ανέθεσε την σωτηρία της Εθνικής Οικονομίας, σ ένα αμούστακο παληκάρι, τον Γ. Παπακωνσταντίνου, τοποθετώντας δίπλα του τον Καπελέρη για να του κάνει τονωτικές ενέσεις βαρβατίλας, με αποτέλεσμα οι δυό τους να γίνουν το λατρεμένο δίδυμο των πάσης φύσεως φοροφυγάδων.

Ο Παπανδρέου που έβλεπε τον Καραμανλή να σαπίζει πολιτικά στο Μέγαρο Μαξίμου και τα σκουλήκια της διαπλοκής να του κεντάνε τρύπες στην πρωθυπουργική του γύμνια, προφανώς λησμόνησε πολύ νωρίς το βούρκο της λαικής απαξίωσης στην οποία βούτηξε ο απελπισμένος πρώην πρωθυπουργός.

Ένας μοιραίος και άβουλος πρωθυπουργός που επέτρεπε στον Σουφλιά, τον Αλογοσκούφη, τον Πάκη, τον Αβραμόπουλο, τον Στυλανίδη, τη Ντόρα και το υπόλοιπο άναρχο μπουλούκι να κάνουν ότι τους καπνίσει αρκεί να τον αφήνουν απερίσπαστο στις γαστριμαργικές του επιδόσεις.

Ήθελα να πω στον Βαγγέλη Βενιζέλο, ότι το να μιλάει διαρκώς με φόντο τις «κλάρες» των Ενόπλων Δυνάμεων, δεν πείθει κανέναν για την ηγετική του στιβαρότητα. Ούτε η σύνταξη τυποκτόνων Νόμων είναι ικανή να του εξασφαλίσει πολιτική μακροβιότητα στην εξουσία.

Ήθελα να πως στον Ανδρέα Λοβέρδο πως εύκολα θα καταντήσει σαν τον φοβισμένο Γιώργο Πρωθυπουργό, εάν, σε περίπτωση που ο λαός του εμπιστευθεί την ηγεσία, εκείνος αποδειχθεί υπηρέτης των συμφερόντων που του έστρωσαν το κόκκινο χαλί της πολιτικής του autobahnen.

To ζήτημα δεν είναι να τους δοθεί η ευκαιρία αλλά να μπορέσουν ν αφήσουν το σημάδι τους στην Ιστορία.

Θα τους συγχωρούσαμε μάλιστα και μια αυθάδεια, σαν εκείνη του Τσώρτσιλ, που είπε το 1948: Εχω τη γνώμη ότι θα ήταν καλύτερο τα κόμματα να άφηναν το παρελθόν στην Ιστορία, πολύ περισσότερο γιατί προτίθεμαι να γράψω εγώ αυτήν την Ιστορία…