Ας μιλήσουμε ανοικτά…
Το μεγαλύτερο στοίχημα που καλείται να κερδίσει σήμερα η ΝΔ δεν είναι ούτε το αν θα συναινέσει (που δεν θα το κάνει) με την κυβέρνηση Παπανδρέου, όπως απαιτεί η Τρόικα απειλώντας μας με την εκταμίευση της πέμπτης δόσης του δανείου, ούτε το αν είναι έτοιμη να κερδίσει μια εκλογική μάχη σε περίπτωση που προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που καλείται να ξεπεράσει είναι να βρει τον τρόπο να κάμψει τη δυσπιστία του Νεοδημοκράτη ψηφοφόρου ο οποίος παραμένει αποστασιοποιημένος...
Το γεγονός ότι σήμερα η ΝΔ μετά βίας συγκεντρώνει πάνω από 20% στις δημοσκοπήσεις σαφώς και προβληματίζει τη Λεωφόρο Συγγρού. Ιδίως τώρα που δεν περισσεύει κανένας.
Το κύριο μέλημα όλων, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομματικό στέλεχος, πρέπει να είναι η επιστροφή στο «πατρικό» όσων «μετακόμισαν» σε άλλα διαμερίσματα της «γαλάζιας» πολυκατοικίας. Και για να γίνει αυτό το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να επαναπροσδιορίσει ποιο είναι, τι θέλει, τι πρεσβεύει και που βαδίζει.
Σαφώς και είναι θετικό ότι η νέα ηγεσία του κόμματος αναγνώρισε τα λάθη του παρελθόντος. Η αυτοκριτική όμως δεν πρέπει να εξελιχθεί σε αυτομαστίγωμα.
Πρώτα από όλα ο Νεοδημοκράτης του 2011 εξακολουθεί να είναι θυμωμένος με την παράταξη του. Πίστεψε σε αυτήν, επένδυσε, έδωσε τη μάχη για να την αναδείξει δυο φορές κυβέρνηση αλλά στο τέλος εκτέθηκε. Βρέθηκε «κατηγορούμενος» για λάθη και ευθύνες όσων εμπιστεύτηκε, άκουσε να του λένε «μαζί τα φάγαμε» και ας έμεινε στην απ’έξω και πικράθηκε από εκείνους που του έκλεισαν κατάμουτρα την πόρτα, την επομένη των εκλογών, μόλις φόρεσαν το υπουργικό κουστούμι. Τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν είναι πλέον ανεκτές από τον κόσμο.
Ένα άλλο θέμα που σηκώνει αρκετή συζήτηση είναι αυτό της ιδεολογίας. Σήμερα ο Νεοδημοκράτης μοιάζει μπερδεμένος ανάμεσα στη δεξιά, την κεντροδεξιά και την κεντρώα θεωρία. Σαν να έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Θέλει να ακούσει σταράτες κουβέντες. Μέσα στο ευρύτερο απολιτίκ κλίμα που επιχειρείται να δημιουργηθεί από μερίδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, όπου κυριαρχεί η ισοπέδωση και η «τσουβαλοποίηση» της πολιτικής ιδεολογίας, ο ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να έχει ξεκάθαρη πολιτική θεώρηση των πραγμάτων. Να γνωρίζει που ανήκει, γιατί στηρίζει το συγκεκριμένο μοντέλο διακυβέρνησης και το κυριότερο να μπορεί να επιχειρηματολογεί επί της ουσίας για τους λόγους που ψηφίζει Νέα Δημοκρατία.
Την πενταετία 2004-2009 η τότε ηγεσία του κόμματος επέλεξε να κάνει μια στροφή προς το κέντρο αναζητώντας ψηφοφόρους σε άλλες πολιτικές δεξαμενές. Σήμερα αυτό δείχνει να αλλάζει. Σαφώς υπάρχει ο κίνδυνος της περιχαράκωσης και της πολιτικής απομόνωσης. Το θέμα τέθηκε άλλωστε και κατά τη διάρκεια των εσωκομματικών εκλογών. Η κατάθεση όμως πειστικών και ουσιαστικών προτάσεων διακυβέρνησης της χώρας και η ύπαρξη ενός «χειροπιαστού» και «μετρημένου» πλάνου για την έξοδο από την κρίση, μπορεί να ξεπεράσει τα όποια προβλήματα δημιουργηθούν.
Όσον αφορά την ωμή παρέμβαση των Βρυξελλών στα εσωτερικά της χώρας μας, είναι κοινά αποδεκτό ότι πρόκειται για μια απαράδεκτη τακτική. Ακόμα και εκείνοι που φορούν κομματικές παρωπίδες είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι οι δανειστές μας επιχειρούν να μεταθέσουν τις ευθύνες στην αντιπολίτευση, προσφέροντας χρόνο και άλλοθι στον Γιώργο Παπανδρέου. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν είναι διατεθειμένος να «θυσιαστεί» πολιτικά, ούτε να λειτουργήσει ως «δεκανίκι» της σημερινής κυβέρνησης. Και με τη μέχρι τώρα στάση του αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται να υποκύψει στις πιέσεις.
(Αναδημοσίευση από το aixmira.gr)
