Έλλειμμα και τιμωρία

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Δικηγόρος

Τα άρθρα 51§2 και 60§1 του Συντάγματος επιτάσσουν αντιστοίχως : «Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος» και «… έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση».


Τις διατάξεις αυτές έχουν περιαγάγει σε κουρελόχαρτα οι πολιτικοί ταγοί μας. Πλείστες όσες φορές έχουμε παραστεί μάρτυρες της εφαρμογής της «αρχής» της κομματικής πειθαρχίας υπό την έννοια ότι όποιος βουλευτής είτε του κυβερνώντος κόμματος καταψηφίσει είτε της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπερψηφίσει συγκεκριμένο νομοσχέδιο, θα τεθεί εκτός κομματικού σχηματισμού. Όταν, λοιπόν,..
ο βουλευτής τίθεται από τον αρχηγό του κόμματός του προ αυτού του διλήμματος ασφαλώς και έχει περιορισμένη την ελευθερία προς το βουλεύεσθαι κατά συνείδηση, πράγμα που αντιστρατεύεται και παραβιάζει το μεν άρθρο 60§1 ευθέως το δε άρθρο 51§2 του Συντάγματος πλαγίως. Έτσι, η συνείδηση του βουλευτή βιάζεται, αφού αυτή παύει πλέον να λειτουργεί ως το θεμέλιο του πολιτεύματος που είναι η αντιπροσώπευση του Έθνους και όχι της κομματικής νομενκλατούρας, η οποία τις οίδε ποία συμφέροντα αντιπροσωπεύει. Όποιος βουλευτής «δεν συνεμορφώθη προς τα υποδείξεις» είδε την πόρτα της εξόδου από το κόμμα εν ριπή οφθαλμού και τον κίνδυνο της μη επανεκλογής του να διαγράφεται απειλητικός, αν όχι μετά βεβαιότητος πραγματοποιούμενο. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι το νόημα της διενέργειας εκλογών με λίστα, τον οποίο συνέταξαν διαπρεπείς συνταγματολόγοι; Μήπως, λοιπόν, ο νόμος αυτός είναι όχι μόνον ανήθικος, αλλά και αντισυνταγματικός, αφού δι’ αυτού φαλκιδεύεται η ελευθερία του βουλευτή να βουλεύεται κατά συνείδηση επί 18 μήνες από τη διενέργεια των τελευταίων βουλευτικών εκλογών;

Προ του κινδύνου, λοιπόν, να τεθεί εκτός στρούγγας, κάνει ο βουλευτής εκπτώσεις στη συνείδησή του παραβαίνοντας τον όρκο του και το Σύνταγμα. Βεβαίως, δεν θα πρέπει να παραλείψω να αναφέρω και φωτεινά παραδείγματα, όπως των βουλευτών Σοφίας Σακορράφα, Ιωάννη Δημαρά, Βασιλείου Οικονόμου και Ευάγγελου Παπαχρήστου που καταψήφισαν το Μνημόνιο [οι τρεις πρώτοι] και τον ασφαλιστικό νόμο [και ο τέταρτος].[ΣΗΜ: τη Ντόρα δεν την καταλέγω στα φωτεινά παραδείγματα ως εκ της ψήφου της υπέρ του Μνημονίου κατά παρέκκλιση από την κομματική γραμμή, διότι δεν πιστεύω πως ψήφισε κατά συνείδηση. Η Ντόρα ψηφίζει πάντοτε ιδιοτελώς και ασφαλώς δεν αντιπροσωπεύει το Έθνος]. Έτσι, υπήκοντες στην κομματική γραμμή απολαύουν οι βουλευτές της ευνοίας του Αρχηγού, ενώ οι «αντάρτες» ρίπτονται εις το πυρ το εξώτερον μακράν της δροσιάς του «μαντριού».

Επί δεκαετίες, λοιπόν, βρίσκαμε αυτόν τον βιασμό πολύ φυσιολογικό. Η κομματική πειθαρχία αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί συνιστώσα της λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος. Σείοντας γαλάζιες ή πράσινες σημαίες και φορώντας ομόχρωμες παρωπίδες πανηγυρίζαμε κάθε φορά που οι βουλευτές μας, οι «αντιπρόσωποί» μας, υπάκουαν στα αρχηγικά κελεύσματα οδηγούμενοι, έτσι, σε διατεταγμένη υπερψήφιση ή καταψήφιση ενός σχεδίου νόμου ή ακόμη στην παραπομπή σε δίκη ενός ποινικώς αξιοκατάκριτου μέλους κυβέρνησης. Και το χαιρόμασταν, επειδή εκείνη τη στιγμή αυτή η αθλιότητα δεν προκαλούσε πόνο σε αντίθεση προς τον κυριολεκτικό βιασμό. Το απολαμβάναμε, διότι ο «δικός μας», ο πράσινος ή γαλάζιος Αρχηγός μας, είχε δείξει πυγμή και είχε καταγάγει μία περιφανή νίκη δείχνοντας ότι ηγείται μίας αγέλης άβουλων βουλευτών που είχαν δεχθεί για μία ακόμη φορά να παραβούν τον όρκο τους να είναι πιστοί στο Σύνταγμα που τους επιτάσσει να είναι ελεύθεροι και απαλλαγμένοι από κομματικά μαντριά. Μερικοί, βέβαια, που θέλουν να το παίξουν ευσυνείδητοι βγάζουν δυο τρεις κορώνες δήθεν ανεξαρτησίας on camera και αμέσως μετά ψηφίζουν in camera ό,τι έχει προστάξει ο Αρχηγός. Πρόκειται ασφαλώς περί γλοιώδους εικόνας, αλλά αυτή την εικόνα μας δἰνουν αυτοί οι βουλευτές. Πρόκειται για γραφικούς τύπους, με τους οποίους ουδείς θα έπρεπε να ασχολείται. Πλην, τα ΜΜΕ τους δίνουν βήμα για να μεταφερθεί η γραφικότητά τους στα πέρατα της επικράτειας.

Και ξαφνικά έρχονται οι εκπρόσωποι της τρόικα να δηλώσουν στον ελληνικό λαό ότι η χώρα μας θα πουλήσει περιουσιακά στοιχεία αξίας 50 δισ. Επαναπαυμένοι στις δάφνες τους με βάση την ως άνω αρχή της αγελαίας πολιτικής συμπεριφοράς δεν αντιδρούν οι κυβερνώντες επί ώρες, μέχρι που κάποιος από την αντιπολίτευση ψελλίζει μια κουβέντα, οπότε λάβρος ο κυβερνητικός ψεύτης ενθυμείται την εθνική μας υπερηφάνεια και κατακεραυνώνει την τρόικα που τόλμησε να θίξει την εθνική μας αξιοπρέπεια. Που τόλμησε να αμφισβητήσει την πρόθεσή μας να ξεπουλήσουμε τα πάντα, όπως είχε συμφωνηθεί, χωρίς να έχουμε ανάγκη υποδείξεων. Και τώρα, έρχονται οι κ.κ. Γιούνκερ και Ρεν να προχωρήσουν ακόμη περισσότερο απαιτὠντας στην ουσία από την αξιωματική αντιπολίτευση να υπερψηφίσει το νέο Μνημόνιο που ετοίμασαν μαζί με τον επίορκο πρωθυπουργό μας. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Λαύροι επιτέθηκαν εναντίον τους διάφοροι πολιτικοί από όλο το πολιτικό φάσμα. Αυτοί οι δύο κύριοι έθιξαν τα ιερά και τα όσια. Δεν προσέβαλαν το Σύνταγμά μας, το οποίο εμείς οι ίδιοι έχουμε ξεσκίσει. Απλώς τόλμησαν να μας υποδείξουν τι πρέπει να κάνουμε για να μην πεινάσουμε. Τόλμησαν να μας υπενθυμίσουν ότι τα οικονομικά μας ελλείμματα δεν μπορούν να καλυφθούν από ξένα κέντρα, αν θυμηθούμε ότι οι βουλευτές μας πρέπει να βουλεύονται κατά συνείδηση αντιπροσωπεύοντας το Έθνος. Τόλμησαν απλώς να μας πουν ότι το Σύνταγμα που εμείς οι ίδιοι έχουμε κάνει κουρελόχαρτο, μπορούν αυτοί να το χρησιμοποιούν ως χαρτί υγείας. Τόλμησαν να μας πουν ότι δεν ζητούν από εμάς παρά να συνεχίσουμε την από συστάσεως του ελληνικού κράτους πρακτική της εκλογής άβουλων βουλευτών που έχει οδηγήσει σε ένα τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας, ήθους και παρρησίας. Τόλμησαν να μας υπενθυμίσουν ότι οι κοπρίτες που διορίσθηκαν στο Δημόσιο διαφθείροντας τους πολιτικούς μας, όπως είπε ο κ. Πάγκαλος, αυτός ο διεφθαρμένος λαός, όπως τον απεκάλεσε ο κ. Παπανδρέου, που έχει επιβιβασθεί σε ένα Τιτανικό, όπως είπε ο κ. Παπακωνσταντίνου, δεν δικαιούμεθα δια να ομιλούμε, για να θυμηθώ και τον μακαρίτη τον Μένιο. Τόλμησαν να μας υπενθυμίσουν ότι το έλλειμά μας δεν είναι οικονομικό. Είναι έλλειμα Δημοκρατίας. Εξ ου και αυτοί έρχονται ως τιμωροί κραδαίνοντας το μαστίγιο των αγορών, όπως αποκαλούνται κατ’ ευφημισμό οι τράπεζες και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο της φούσκας και της αρπαχτής.

22-5-2011, taxalia.blogspot.com