Είδαμε μπάλα, πραγματική, ποδόσφαιρο που είναι χαρά και όχι πόλεμος, με τους οπαδούς των δυο κορυφαίων ομάδων της..
Ευρώπης να συνυπάρχουν ειρηνικά!
Καλά, το Λονδίνο θύμιζε Βαρκελώνη. Δεν έβλεπες πουθενά στην πόλη οπαδούς της Μάντσεστερ -αναμενόμενο. Αντίθετα, έβλεπες παντού αισιόδοξα βλέμματα Καταλανών που θαρρείς και ξέρανε από πριν ότι το κύπελλο αυτό άξιζε στην ομάδα τους. Κι όταν το πήρανε, σαν τους χορτάτους ανθρώπους ήτανε cool. Ομαδάρα, πανηγύρι, χαρά αλλά μέχρι εκεί. Μάλλον φυσιολογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι τα τελευταία 6 χρόνια είναι το τρίτο champions league που κερδίζει η ομάδα του Μέσσι, του Τσάβι, του Ινιέστα, του Πουγιόλ.
Το Λονδίνο πέρασε ένα καταλανικό τριήμερο. Οι οπαδοί της Μάντσεστερ πήγαν κατευθείαν στο γήπεδο. Ένα γήπεδο που θύμιζε Νόου Καμπ. Μόνο στο γκολ του Ρούνει καταλάβαμε ότι ήταν κι αυτοί εκεί.
Η «ορχήστρα» της Μπάρτσα παίζει συνέχεια με συστήματα κάτι που θα ζήλευε ακόμη και μια πολύ καλή ομάδα μπάσκετ! Σκεφτείτε ότι είναι μια ομάδα φυτωρίου –«τι είν’ αυτό;» θα αναρωτηθεί εύλογα ο… Έλληνας παράγοντας.
Η οργάνωση ήταν καταπληκτική. Το γήπεδο γέμισε και άδειασε με 87.965 θεατές χωρίς να το καταλάβουμε… Η αστυνομία ήταν λιγότερη από αυτή που θα είχε στην Ελλάδα ένα ματς Λεβαδειακός – Αστέρας Τρίπολης! Τα μέλη της κάθε ομάδας είχαν δικά τους lounge όπου πριν τον αγώνα και στο ημίχρονο απόλαυσαν φιλοξενία.
Έφυγα από το Γουέμπλεϊ έχοντας ζήσει την καταπληκτική εμπειρία ενός τελικού Champions League, ζηλεύοντας λιγάκι στο βάθος της ψυχής μου τους ευτυχισμένους φίλους της Μπάρτσα έχουν μια τέτοια ομάδα να αντιπροσωπεύει την πόλη τους. Γιατί είναι μια ομάδα που το βασικό σύνθημα των οπαδών της είναι το όνομα της πόλης! (για φαντάσου ένα ολόκληρο γήπεδο να φωνάζει «Θεσσαλονίκη, Θεσσαλονίκη» και μάλιστα σε έναν ευρωπαϊκό τελικό…)
Το βράδυ του Σαββάτου, το Λονδίνο μιλούσε καταλανικά. Μάλλον οι Λονδρέζοι δεν στεναχωρέθηκαν και πολύ για την ήττα της Μάντσεστερ, κι ας είναι αγγλική ομάδα. Τουλάχιστον σ’ αυτό μοιάζουμε και λίγο μαζί τους… αφού δεν θα στεναχωριόμασταν καθόλου αν αντίστοιχα έχανε ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός! Ξέρω ότι τέτοιες ομάδες και τέτοια ματς θα μοιάζουν στα μάτια τα δικά μας, των Ελλήνων φιλάθλων, με τηλεοπτική σαπουνόπερα, όπου όλα είναι τέλεια και πλούσια. Άφησα όμως το Λονδίνο με την ευχή κάποια στιγμή να ζήσουμε κι εμείς σε ανάλογο ποδοσφαιρικό περιβάλλον!
Αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος, Ποιότητας Ζωής και Ελεύθερων Χώρων
http://www.kzervas.gr/media-blog/arthra/137-2011-05-31-06-44-14
