Ναι ή όχι στο Μνημόνιο, όπως (κάποτε) ναι ή όχι στο Σχέδιο Ανάν

Του Γιάννη Θ. Κεσσόπουλου


«Σύνταγμα, Θεσμοί και Αξιοπρέπεια, επιβάλλουν να υπενθυμίζουμε προς κάθε κατεύθυνση, ότι και Κυβέρνηση υπάρχει και Αντιπολίτευση υπάρχει και η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία παραμένει ισχυρή σε αυτόν τον τόπο, που λέγεται Ελλάδα».

Η δήλωση αυτή του προέδρου της ΝΔ Αντ. Σαμαρά είναι ίσως η πιο δραματική δήλωση που ακούσαμε από πολιτικό αρχηγό τους τελευταίους μήνες. Η πρώτη ερμηνεία σαφέστατη: δεν επιτρέπουμε παρεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας από εξωθεσμικά κέντρα και κέντρα εκτός Ελλάδας. Μια δήλωση που, όπως πολύ σωστά είπε ο εκπρόσωπος Τύπου Γ. Μιχελάκης, είναι δήλωση ενός αρχηγού κράτους («ενός εθνικού ηγέτη» επακριβώς) και όχι ενός αρχηγού κόμματος. Με άλλα λόγια έπρεπε να την κάνει ο Γ. Παπανδρέου αλλά δεν την έκανε. Γιατί δεν την έκανε; Προφανώς, έχει να κάνει με τις υπόγειες διαδρομές που ακολουθεί εδώ και δυο χρόνια ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στις σχέσεις του με το ΔΝΤ και την τρόικα. Ο νοών νοείτω.





Η δεύτερη ερμηνεία συνάγεται από τα συμφραζόμενα. Είναι προφανές ότι ο πρόεδρος της ΝΔ δέχεται ασφυκτικές πιέσεις από το εξωτερικό να πει το «ναι» σε μια «εθνική συνεννόηση». Τόσο ισχυρές πιέσεις που αναγκάστηκε να προβεί σε μια τέτοια δήλωση –πιέσεις που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τις δηλώσεις Όλι Ρεν από τις Βρυξέλλες: «Αφού η πολιτική συναίνεση επετεύχθη στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, γιατί όχι και στην Ελλάδα; Δεν πρόκειται για πολιτικό παιχνίδι, αλλά για εθνικό πεπρωμένο και για ένα ζήτημα θεμελιώδους εθνικής υπευθυνότητας όλων των πολιτικών δυνάμεων».

Το λογικό ερώτημα, βέβαια, είναι για ποια «εθνική συνεννόηση» μιλάμε. Εθνική συνεννόηση ξένων συμφερόντων δεν υπάρχει. Πρόκειται για εθνική συνενοχή. Επίσης, εθνική συνεννόηση με αναγκαστική ατζέντα πάλι δεν υπάρχει. Πρόκειται για εθνική υποταγή.

Η εθνική συνεννόηση έπρεπε να έχει ήδη επιτευχθεί εδώ και πολλά χρόνια σε καίριους τομείς όπως η υγεία, η παιδεία, τα εξωτερικά θέματα, η οικονομία. Έπρεπε να είχε ήδη επιτευχθεί τους προηγούμενους μήνες, ως προϊόν πραγματικής πολιτικής βούλησης των εθνικών πολιτικών δυνάμεων. Από εδώ και πέρα, κάθε «εθνική συνεννόηση» θα είναι μαϊμού, παρακολούθημα των προσταγών των ξένων συμφερόντων. Το γνήσιο χαρτί της εθνικής συνεννόησης κάηκε. Κάηκε με κύρια ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία προφανώς προτίμησε τη συνεννόηση με τις δυνάμεις της τρόικας για λόγους που μένει να διερευνηθούν.

Οι δρόμοι πλέον είναι δύο: ή συνεχίζουμε με τον κοινωνικό αναβρασμό να φουντώνει ή πάμε σε εκλογές. Όχι για να βγάλουμε μια άλλη κυβέρνηση, αλλά για να βγάλουμε μια άλλη πολιτική και ο μονόδρομος που θέλει να μας επιβάλλει ο κ. Ρεν δεν οδηγεί στο «εθνικό πεπρωμένο», όπως λέει. Μια πολιτική που θα έχει μέσα πατρίδα, κοινωνική δικαιοσύνη, κοινή λογική. Μια πολιτική που θα συγκροτεί εθνική προσπάθεια. Και μια κυβέρνηση που θα κληθεί να πει τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι της μεταπολίτευσης.

Οι εκλογές αυτές, εάν κι εφόσον γίνουν, θα θυμίσουν το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν. Θα υπάρξει πόλωση, φανατισμός, πρωτοφανής προπαγάνδα υπέρ του Μνημονίου. Θα είναι μια μάχη για το ναι ή το όχι στο Μνημόνιο.

Ο Αντ. Σαμαράς έδειξε με τη δήλωσή του αυτή αλλά και με την αρνητική του στάση στην ψευδεπίγραφη «εθνική συνεννόηση» ότι είναι αποφασισμένος για σκληρή μάχη. Μαζί με το λαό, κόντρα στην υποτέλεια. Για την Ελλάδα. Είναι η τελευταία ελπίδα.
 
http://thinkfree-gr.blogspot.com/2011/05/blog-post_2841.html