«Καθημερινή» της Κυριακής 8 Μαΐου. Διαβάστε το αυτό το κείμενο, αξίζει όλες τις λέξεις του. Κρίμα που, ακόμα και αν το διάβασε ο αρχηγός της σημερινής αντιπολίτευσης, δεν φαίνεται να του έδωσε και πολλή σημασία.
Έτσι τουλάχιστον μας άφησε να καταλάβουμε την Πέμπτη στο «Ζάππειο- sequel ΙΙ». Την τεράστια αλλαγή που έχει συντελεστεί τις τελευταίες βδομάδες στα μυαλά, τις καρδιές και τους συνειρμούς των υπό σκληρότατη δοκιμασία Ελλήνων, δεν φαίνεται να την έχει αντιληφθεί κανείς μετέχων του «πολιτικού προσωπικού» μας.
Είναι πραγματικά απορίας άξιον : Τι, μεταφυσική σχεδόν, στραβομάρα είναι αυτή που τους πιάνει τους «εκλεγμένους» και τους «ηγέτες» της σύγχρονης Ελλάδας και βρίσκονται ξαφνικά να συγγενεύουν τόσο με τις Βερσαλλίες – θυμίζοντας ήρωες και ηρωίδες (κυρίως) του Τέννεση Ουϊλιαμς που ζούνε «αλλού». Αυτές και αυτοί, οι ποιητικοί χαρακτήρες του «Βυσσινόκηπου» η του «Λεωφορείον ο Πόθος», δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με τις ανατρεπτικές αλλαγές που φέρνουνε τα χρόνια που περνάνε, το ποτάμι που κυλάει ανελέητα προς τις εκβολές του και το λένε Χρόνο. Αλλά εκεί μιλάμε για θέατρο, άντε και για ποίηση.
Η πολιτική, είπαμε, «είναι η τέχνη του εφικτού». Και στο Ζάππειο, ο τόσο αγαπητός μου Αντώνης Σαμαράς, αντί να διαψεύσει τον Γιανναρά, αντί να διαβάσει δυό αποσπάσματα από την επιφυλλίδα αυτή, έστω για να κλείσει το μάτι και σ’ εμάς τους χιλιάδες «αναμένοντες» τα good news επιτέλους, επέμεινε στην «παλαιά σχολή» πολιτικής υποκριτικής. Ήταν καλός – αλλά το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο τόσες πολλές φορές που αποκλείεται να το ξαναδούμε - με το ίδιο μάλιστα casting. Ακόμα και αν κάποιοι από μας συμπαθούμε τον πρωταγωνιστή (με τις ατέλειές του και τα λάθη του), τον παλιό θίασο σε νέες εμφανίσεις δεν θα τον αντέξουμε.
Ναι, ήταν (λένε οι δικοί του), «μια πολύ καλή εμφάνιση». Και ξέρετε τι περιμένουν; Να βγει ένα γκάλοπ που θα βγάζει έναν πόντο μπρός τον Αντώνη από τον Γιώργο – αντί για 21% ο Γιώργος και 20% ο Αντώνης, να γίνει 21% ο Αντώνης και 20% ο Γιώργος ας πούμε. Το γεγονός πως και οι δύο μαζί δεν πιάνουνε το ποσοστό που πιάνανε τα κόμματα τους χωριστά μέχρι και τις τελευταίες εκλογές, ούτε που το σκέφτονται. Η Ελλάδα βουλιάζει και ο Σαμαράς μας υπόσχεται ασπιρίνες. Καλής ποιότητος ασπιρίνες, δεν λέω.
Η επαναφορά των πετσοκομμένων συντάξεων π.χ, είναι μια ασπιρινούλα πρώτης («και θα ανακουφίσει τόσους ανθρώπους αρχηγέ» ακούω τους συμβουλάτορες να τον ενθαρρύνουν από δίπλα και τους ghost-writers, αυτούς που γράφουνε συχνά τους λόγους που εκφωνούν οι πολιτικοί – διεθνώς, όχι μόνο εδώ). Σωστά. Δίκιο έχουν. Αλλά δεν ζούμε στο 1990 – είναι Μάιος του 2011, θυμίζω, με Μνημόνιο και άμεση (αύριο κιόλας ίσως) απειλή πτώχευσης και στάσης πληρωμών. Με εγκληματικότητα, πενία, απίστευτη ανέχεια και με μια κυβέρνηση που έχει για πρωθυπουργό τον Γ.Α.Π.
Θα πρότεινα στον Αντώνη Σαμαρά, για χάρη μου ρε αδερφέ, να διαβάσει αυτό το κείμενο του Γιανναρά – έστω και κατόπιν εορτής (και συγγνώμη που γίνομαι τόσο μονότονος) . Και θα πρότεινα να το διαβάσετε και εσείς. (Μεταξύ μας αυτό εδώ, για να λινκάρω όσους μπορώ – και τον «αρχηγό» βεβαίως - με την σκέψη του Γιανναρά το έγραψα: Όπως μπορεί συμβάλλει ο καθένας).
http://www.silvercity.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=11760:2011-05-13-12-35-16&catid=109:2009-04-12-21-51-50&Itemid=321
