Αν και βρίσκομαι εκτός Ελλάδας εδώ και καιρό, κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι σκέψεις μου επιστρέφουν για λίγο στα, όχι και τόσο μακρινά, χρόνια της φοιτητική ζωή πίσω στην Πατρίδα. Ο λόγος; Οι φοιτητικές εκλογές. Για κάποιους, ίσως, ακόμα ένα πανηγυράκι. Για κάποιους άλλους, ένας μικρός προσωπικός ή συλλογικός αγώνας ουσίας.
Ξέρω πως είναι πολλοί αυτοί που θα χλευάσουν τα όσα θα πω. Θα κάνουν λόγο για πρόβατα, φοιτητοπατέρες, παράγοντες, διαπλοκή και θα αναρωτηθούν πονηρά “τι δουλειά έχουν τα κόμματα
στις Σχολές”.
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να τους πω πως ο θυμός τους είναι άδικος, τόσο για την εικόνα, όσο και για τα συμβαίνοντα στα Ελληνικά Πανεπιστημιακά και Τεχνολογικά Ιδρύματα.
Όμως παρατάξεις και φοιτητικές εκλογές δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα, άμεσα ή έμμεσα υπάρχουν και αλλού στην Ευρώπη. Τι έχει να προσάψει άραγε κάποιος στους πολιτικοποιημένους ή ακόμα και κομματικοποιημένου φοιτητές της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Αυστρίας ή του Βελγίου; Γιατί άραγε εκεί τα Πανεπιστήμια δεν κινδυνεύουν από “τα κόμματα”;
Δυστυχώς στην Ελλάδα βιώνουμε μια υπέρμετρη, γενική απαξίωση του φοιτητικού κινήματος, η οποία αδικεί σε πολύ μεγάλο βαθμό μια μερίδα νέων που, χωρίς λεονταρισμούς και μεγάλα λόγια, παλεύουν για ένα καλύτερο Πανεπιστήμιο κι ένα καλύτερο ΤΕΙ.
Όλα αυτά τα παιδιά που ονειρεύτηκαν και πάλεψαν για την ευρωπαϊκή προοπτική των Ελληνικών Πανεπιστημιακών και Τεχνολογικών Ιδρυμάτων. Είναι παιδιά που με τις προτάσεις τους συνέβαλαν ώστε τα προγράμματα σπουδών να είναι συνδεδεμένα με την αγορά εργασίας. Είναι οι απλοί φοιτητές που επιδίωξαν να βελτιώσουν τις συνθήκες στα Τμήματα και τις Σχολές τους.
Καταλαβαίνω την καχυποψία και τον σκεπτικισμό που οι περισσότεροι έχουν απέναντι σε μια παράταξη, δυστυχώς δε μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά και να προσποιηθώ πως δεν υπάρχουν φαινόμενα ντροπής. Όπως δεν μπορεί κανείς να μου εγγυηθεί για όλους τους συναδέλφους του ή ακόμα και τους συγγενείς του. Μπορώ όμως με σιγουριά να πω πως η πλειοψηφία των παιδιών αυτό που κάνουν, δεν το κάνουν ούτε για βιοπορισμό, ούτε περιμένοντας κάποιο αντάλλαγμα. Το κάνουν γιατί δεν αδιαφορούν.
Σε όσους όμως θέλουν να επιμένουν για το αντίθετο, δε μπορώ παρά να τους αφιερώνω το κείμενο του Αντόνιο Γκράμσι «Οι αδιάφοροι»:
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.
Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.
Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.
Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.
11 Φεβρουαρίου 1917»
Ο εχθρός λοιπόν είναι, ήταν και θα είναι η αδιαφορία, δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι στις εξελίξεις γιατί κάποιοι επενδύουν στον ωχαδερφισμό δαιμονοποιόντας κάθε συλλογική δράση. Γι’ αυτό θα ευχηθώ στα παιδιά της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ καλή δύναμη σήμερα στις φοιτητικές εκλογές. Να θυμάστε πως δεν είστε τυχαία οι πρώτοι και οι καλύτεροι. Αναλογιστείτε και εκτιμήστε, πως από το 8% του 1975, φέτος οδεύουμε για την 25η χρονιά πρωτοπορίας. Μη ξεχνάτε πως την επιτυχία τη χρωστάμε όχι μόνο σε όσους πέρασαν πριν από εμάς, αλλά και σε όσους θα έρθουν μετά από εμάς. Βουλιάξτε τους φελλούς και δώστε απάντηση στην παρακμή!
*Ο Νίκος Μπατσικούρας είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΟΝΝΕΔ και αντιπρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Μεγάλης Βρετανίας.
http://batsikouras.wordpress.com/2011/05/18/%CF%86%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BE%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%86%CE%B5/
