Για να δούμε αν μπορούμε να ελπίζουμε στα κόμματα αυτά, που είναι εξάλλου και τα κόμματα εξουσίας στη χώρα μας, θα πρέπει να μελετήσουμε τις κοινωνικοοικονομικές καταβολές τους, την συνολική δημοκρατική συμπεριφορά τους και την προσφορά τους στον τόπο.
Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία δεν είναι κόμματα με βαθιές κοινωνικές και....
οικονομικές καταβολές. Δεν υπήρξαν ποτέ κόμματα δημοκρατικών αρχών με μακρά δημοκρατική παράδοση. Είναι κόμματα ιδιοκτησίες των δημιουργών τους. Ο μεν Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν επέστρεψε στη λογική της ΕΡΕ, αλλά έφτιαξε το δικό του σπίτι, όπως το ήθελε αυτός, ο δε Ανδρέας Παπανδρέου δεν επέστρεψε στη λογική της Ένωσης Κέντρου, αλλά έφτιαξε και αυτός τη δική του ιδιοκτησία. Και τα δύο κόμματα δημιουργήθηκαν μετά την πτώση της δικτατορίας από τους δύο αυτούς πολιτικούς με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των προσωπικών πολιτικών φιλοδοξιών τους στη λογική της ιδιοκτησίας. Γύρω από τους ιδιοκτήτες αναπτύχθηκε, με το πέρασμα του χρόνου, μια πολιτική ολιγαρχία από διάφορες οικογένειες, συγγενείς και παντός είδους φίλους και παρέες.Το Σύνταγμα που θέσπισε ο Κ. Καραμανλής το 1975, ήταν στην ουσία μια αναθεώρηση του Συντάγματος του 1952, με βασικότερη αλλαγή αυτή της κατάργησης της βασιλείας και της θέσπισης του θεσμού του ΠτΔ. Έναν Πρόεδρο όμως που δεν θα τον εξέλεγε ο λαός, αλλά θα τον διόριζε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής, όπως και έγινε. Στη συνέχεια ήρθε στην εξουσία ο Α. Παπανδρέου, ο οποίος, εκτός του ότι διόρισε τον Πρόεδρο που ήθελε αυτός, ταυτόχρονα του πήρε και όλες τις εξουσίες και τον απογύμνωσε εντελώς αποστερώντας και από το λαό ένα ισχυρό αντίβαρο στις αυθαιρεσίες του εκάστοτε πρωθυπουργού και μετατρέποντας έτσι το πολιτικό σύστημα σε πρωθυπουργοκεντρικό και την Ελλάδα ολόκληρη σε κομματική ιδιοκτησία.
Βλέπουμε λοιπόν ότι τα δύο αυτά κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), από της ιδρύσεώς τους δεν εξέφρασαν κάποιες κοινωνικοοικονομικές ανάγκες, αλλά προσωπικές επιθυμίες των ιδρυτών τους. Υπήρξαν από την αρχή κόμματα αρχηγικά, εντελώς αυτόνομα σε σχέση με τον κοινωνικό έλεγχο και την κοινωνική επιρροή. Αντίθετα τα κόμματα αυτά επηρέαζαν την κοινωνία και όχι η κοινωνία αυτά. Το αποτέλεσμα το είδαμε στη συνέχεια και το βλέπουμε κάθε μέρα. Σήμερα, αντί να έχουμε μια κοινωνία οργανωμένη και ενωμένη, η οποία θα ήταν εγγύηση στην όποια κρίση, αντίθετα έχουμε μια κοινωνία πολιτικά βιασμένη, ασύνδετη και ανύμπορη να αντιδράσει. Τελικά τα κόμματα, αυτά, όπως ήταν φυσικό ως ιδιοκτησίες περιήλθαν στους κληρονόμους των ιδρυτών τους. Ως κύρια πολιτική πρακτική και τα δύο κόμματα εφάρμοσαν την πελατειακή λογική της εξαγοράς της ψήφου με διάφορα ρουσφέτια και διορισμούς, το καθένα με τον δικό του τρόπο.
Η μεν Νέα Δημοκρατία ακολούθησε την παλαιοκομματική συνταγή, της χρησιμοποίησης του κρατικού μηχανισμού για ρουσφέτια και διορισμούς, άλλωστε αποτελούνταν, στην πλειοψηφία της από παλαιοκομματικούς πολιτικούς, πειθήνια όργανα του Κ. Καραμανλή, το δε ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου εισήγαγε έναν πελατειακό σοσιαλισμό με δανεικά, που στην ουσία στόχευε στο βόλεμα της κομματικής νέο-νομενκλατούρας, σε βάρος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η οποία κατασυκοφαντήθηκε και εξοντώθηκε οικονομικά προκειμένου να ζουν καλά οι κομματικοί κηφήνες και η βολεμένη εκλογική του πελατεία.
Σήμερα οι ολιγαρχίες των δυο αυτών κομμάτων, διψασμένες πάντα για εξουσία ποντάρουν σε αναλώσιμες δυστυχώς ηγεσίες, αφού τα κόμματα αυτά αφενός είναι αρχηγικά, αφετέρου δεν διαθέτουν βαθιά λαϊκά ερείσματα. Το αποδεικνύει εξάλλου η πτώση τους. Το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι οι κομματικές ηγεσίες ενώ είναι σήμερα αναλώσιμες, είναι δυστυχώς ταυτόχρονα και πανίσχυρες, λόγω του αρχηγισμού των κομμάτων αυτών. Όποιον κομματικό παρατρεχάμενο δείξει το δάκτυλο του αρχηγού γίνεται Θεός. Οι υπόλοιποι άμεσως τον προσκυνάνε, χάριν του αρχηγού φυσικά. Είναι δηλαδή κόμματα με αναλώσιμους αρχηγούς και ταυτόχρονα ετερόφωτους πολιτικούς, οι οποίοι, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να βασίζονται μόνιμα στην εύνοια του αναλώσιμου αρχηγού που τους ανέδειξε, σπεύδουν αμέσως μόλις αναλάβουν κάποιο πόστο, να δώσουν γη και ύδωρ σε πολιτικούς πάτρωνες, προκεμένου να έχουν τη στήριξή τους και εξευτελίζονται ξημεροβραδιαζόμενοι στους προθαλάμους των ΜΜΕ, κάνοντας κολεγιά με διάφορα παπαγαλάκια, ακόμα και αυτά πέμπτης κατηγορίας.
Σε ότι αφορά τον κ. Παπανδρέου τον Γ¨, παρότι αναλώσιμος, διοικεί κληρονομικώ δικαιώματι την ιδιοκτησία του πατέρα του, όπως κληρονομικώ δικαιώματι διοικούσε μέχρι πρότινος την ιδιοκτησία του θείου του ο κ. Κ. Καραμανλής ο Β¨.
Σε ότι αφορά τον Αντώνη Σαμαρά, αν και εκλέχτηκε από 800.000 ελπίζοντες ανθρώπους, εντούτοις δεν τόλμησε να εκδημοκρατίσει το κόμμα και να του προσδώσει ισχυρές λαϊκές ρίζες, αλλά άφησε να περιστοιχίζεται από την προηγούμενη ολιγαρχία που είχε αναδείξει ο κληρονόμος του κόμματος, παρόντος και του ίδιου, ανεχόμενος έτσι μια ιδιότυπη διαρχία στο κόμμα, μεταξύ του εκλεγμένου αρχηγού και του κληρονόμου του κόμματος.
Όμως η ετερόφωτη ολιγαρχία της ΝΔ (ακόμα και αυτή που αναδεικνύει ο ίδιος σήμερα), η οποία δεν βγαίνει τώρα μπροστά, να υποστηρίξει τις θέσεις του αρχηγού, αλλά κρύβεται με λούφα και παραλλαγή για να μην φθαρεί πολιτικά, μάλλον τον προορίζει για αναλώσιμο είδος.
ΥΓ. Εννοείται ότι δεν υπάρχει ελπίδα και με τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα, τα οποία αποτελούν απλά δικλείδες ασφάλειας του καθεστώτος και είναι απόλυτα συνυπεύθυνα για τη σημερινή κατάσταση, αλλά κυρίως εδώ μας ενδιαφέρουν τα κόμματα εξουσίας.
