Γράφει ο Νίκος Φραγκιαδάκης
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί οι δεκάδες διαπρεπείς οικονομολόγοι που το τελευταίο διάστημα κατακλύζουν τα ΜΜΕ με διάφορες προτάσεις για την διέξοδο από την κρίση, δεν συμφωνούν σχεδόν ποτέ μεταξύ τους. Τα οικονομικά είναι θετική επιστήμη, που βασίζεται στη λογική των αριθμών. Ένα και ένα κάνουν δύο, δεν αλλάζει αυτό σε οποιαδήποτε κομματική παράταξη και αν ανήκεις.
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί η Κυβέρνηση δεν μαζεύει όλους αυτούς τους επαΐοντες (ανεξαρτήτως κομματικής παράταξης) σε ένα τραπέζι και να σηκωθούν απ’ αυτό ΜΟΝΟ όταν υπάρξει ΟΜΟΦΩΝΗ τεκμηριωμένη απόφαση για το τι μέλλει γενέσθαι, την οποία και να δεσμευθεί να υλοποιήσει.
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί η πλειονότητα των πρωτοκλασάτων στελεχών όλων των κομμάτων, όταν απευθύνονται δημόσια στον λαό, κυρίως σε πάνελ μέσω των ΜΜΕ, κάνουν επίδειξη γνώσεων με βαρύγδουπες και πομπώδεις ομιλίες (λες και απευθύνονται σε ακροατήριο αποφοίτων του HARVARD) και δεν χρησιμοποιούν την απλή και κατανοητή καθομιλουμένη γλώσσα που μιλάνε στα παιδιά τους και στους φίλους τους.
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω σε τι και ποιους εξυπηρετούν (επί της ουσίας) οι απεργιακές κινητοποιήσεις σε μια χώρα που παραπαίει. Απεργία σημαίνει, διαμαρτύρομαι και διεκδικώ εύλογα αιτήματα (δεν αναφέρομαι στις γνωστές υποκινούμενες απεργίες). Σήμερα από ποιους διεκδικούν οι εργαζόμενοι δικαίως ή μη; Από το χάος; Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Και μην ξεχνάμε δεν είμαστε Μέση Ανατολή, έχουμε δημοκρατικά εκλεγμένη Κυβέρνηση και μάλιστα με πρόσφατη λαϊκή εντολή. Δεν μας αρέσει τώρα; Δυστυχώς ή ευτυχώς η ψήφος δεν έχει άμεση κάρτα αλλαγής, ας προσέχαμε όταν ψηφίζαμε.
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω τις απεργίες της ΑΔΕΔΥ (και όχι μόνο) που έχουν ως κύρια αιτήματα, αν οι εβδομαδιαίες ώρες εργασίας παραμείνουν 37,5 ή 40 που προβλέπει το νέο νομοσχέδιο το οποίο συμπεριλαμβάνει και απογευματινές βάρδιες και αν θα συνταξιοδοτηθούν 3-5 χρόνια αργότερα. Αν δεν τους έχει καταλάβει το σύνδρομο της ομαδικής παράνοιας-παράκρουσης, προφανώς δυσκολεύονται να κατανοήσουν ότι οι εποχές άλλαξαν και αντί να δοξάζουν τον Ύψιστο που έχουνε μόνιμη και σίγουρη δουλειά, προκαλούν βάναυσα τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους που προσκυνάνε για δουλειά έστω και με 60 ώρες την εβδομάδα και μάλιστα με το μισό μηνιάτικο από το δικό τους. Και καλό θα ήταν να μην αναφερθούν ξανά για εργασιακό μεσαίωνα και κεκτημένα δικαιώματα γιατί, πιστέψτε με, αν θα έλθει ή ώρα του εργασιακού μεσαίωνα, οι 40-45 ώρες εβδομαδιαίως θα τους φαίνονται παιδική χαρά.
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί τα βάζουμε με την Τρόϊκα. Δεν μας βρήκε, την βρήκαμε και μάλιστα την παρακαλέσαμε. Τι θέλαμε δηλαδή; Να συνεχίσουμε να ζούμε στον πλασματικό ονειροπαρμένο κόσμο του παρελθόντος πάλι με δανεικά, χωρίς θυσίες και ανταλλάγματα; Μου θυμίζει την γνωστή ιστορία του παιδιού που σκότωσε τους γονείς του και ζητούσε επιείκεια από το δικαστήριο γιατί είναι ορφανό. Σε τελευταία ανάλυση είναι και μία πρόκληση. Αν δεν βάλουμε μυαλό και τώρα δεν θα βάλουμε ΠΟΤΕ. . Σαφέστατα δε, έχουμε διαχρονικά όλοι μας ευθύνη για την σημερινή κατάντια. Το «μαζί τα φάγαμε» δεν παραπέμπει μόνο σε πολιτικούς αλλά και σε άμεσους ή έμμεσους βολεψάκιδες. Όλοι είχαμε ή ψάχναμε να βρούμε τον κατάλληλο άνθρωπο για κάθε λογής ρουσφέτι κατά περίπτωση.
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω πως είναι δυνατόν να βρισκόμαστε ως χώρα στο χείλος του γκρεμού, να μας εμπαίζει διεθνώς και η κουτσή Μαρία, να είμαστε ένα βήμα πριν την εθνική και φυσική εξόντωσή μας και οι πολιτικοί μας να κονταρομαχούν καθημερινά για το ποιος φταίει. Όταν πας να σώσεις κάποιον από το γκρεμό, πρώτα τον σώζεις και μετά ρωτάς ποιος φταίει που βρέθηκε στον γκρεμό. Σώστε μας (αν μπορείτε) και μετά μας ενημερώνετε ποιοι φταίνε. Υποκριτικοί φανφαρονισμοί, εξεταστικές και προανακριτικές για το θεαθήναι και νέα πολιτικά κόμματα, τα περισσότερα από το πουθενά. Αντί να καθίσουν όλοι μαζί, παραμερίζοντας προκαταλήψεις, εγωισμούς, προσωπικές φιλοδοξίες και απωθημένα, να βρούνε άμεση λύση, τρώγονται σαν τα κοράκια πάνω από το ψοφίμι. Μόνο που το ψοφίμι είμαστε εμείς.
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω ότι από τους 300, δεν υπάρχουν απ’ όλες τις παρατάξεις 30,40,50 άτομα, να ενωθούν πιάνοντας το πρόβλημα από τα «κέρατα» να ξεσηκώσουν ή να απομονώσουν τους άλλους και να βάλουν ένα τέλος στον παραλογισμό του είπα ξείπα. Από την άλλη μεριά, μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να πάρει πρωτοβουλία και ο εξοχότατος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, διότι όσα και περιορισμένα συνταγματικά δικαιώματα να έχει, αν απευθύνει στους πολιτικούς αρχηγούς, δημόσια αυστηρή πρόσκληση «ελάτε και καθίστε να βρεθεί λύση ΤΩΡΑ». Τι θα κάνουν;
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω αν εγώ είμαι δυσπροσάρμοστος και ευήθης ή αν πράγματι δυσκολεύομαι να κατανοήσω τα ακατανόητα. Σας υπόσχομαι ότι θα το κοιτάξω!!
