Η ιδεολογία των αγανακτισμένων

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης χτύπησε για μία ακόμη φορά. Απεφάνθη ότι όλος αυτός ο λαός που συγκεντρώνεται στις πλατείες των μεγάλων πόλεων με πρώτη και καλλίτερη την πλατεία Συντάγματος πάσχει από έλλειψη ιδεολογίας. Πρέπει να μην έχει κανείς έλλειμμα προσήλωσης σε κάποιο κόμμα και να ανεμίζει πράσινες, κόκκινες ή γαλάζιες σημαίες για να μπορεί ο κ. Αντιπρόεδρος να...
 διακρίνει την ιδεολογία του. Οι γαλανόλευκες δεν του αρκούν, αφού, ως φαίνεται, υπάρχει πρόβλημα δυσχρωματοψίας στους δίχρωμους συνδυασμούς.


Εγώ δεν είμαι εκπρόσωπος των αγανακτισμένων, ούτε νομιμοποιούμαι να τους ερμηνεύσω. Επειδή, όμως, συντάσσομαι με αυτούς, θα προσπαθήσω κ. Αντιπρόεδρε να προσδώσω ιδεολογικό περιεχόμενο στις διαδηλώσεις τους, αφού μόνον έτσι μπορεί να γίνει αντιληπτή από σας και τους απανταχού ομοίους σας η θέση των πολιτών αυτών. Θα παρατηρήσω εν πρώτοις ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι ο κόσμος ούτε των Βορείων ούτε τον Νοτίων Προαστείων της Αττικής και των παρόμοιων περιοχών των άλλων μεγάλων πόλεων. Είναι ο κόσμος όλων των άλλων περιοχών, πρωτίστως, αλλά και αυτών των προαστείων. Είναι όλος ο κόσμος που αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά αυτού του έθνους. Είναι ο κόσμος που δεν έχει ιδεολογία, όπως εσείς την αντιλαμβάνεσθε, διότι δεν θέλει να του κολλήσει κανείς μία ταμπέλα με οποιονδήποτε όρο που λήγει σε –ισμός. Είναι ο κόσμος που, μεταξύ πολλών άλλων, έζησε το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και ενώ επέλεξε σοσιαλισμό, βιώνει τη βαρβαρότητα. Είναι ο κόσμος που θέλει

- να έχει μία αξιοπρεπή δουλειά με έναν αξιοπρεπή μισθό για να μπορεί να μεγαλώνει τα παιδιά του, τα οποία θα κληθούν ενδεχομένως να προασπίσουν αυτό που αποκαλεί πατρίδα στον Έβρο, στη Χίο, στην Κύπρο και όπου αλλού χρειασθεί

- να ασκεί το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμά του της απεργίας χωρίς να χαρακτηρίζει η Δικαιοσύνη την απεργία του παράνομη και καταχρηστική με τρόπο μονότονο

- να λειτουργεί ακομμάτιστα το ΑΣΕΠ του συντρόφου σας Πεπονή, ώστε μέσω και αυτού του θεσμού να εμπεδωθεί η αξιοκρατία

- να απολαύει μίας αξιοπρεπούς σύνταξης, ώστε να μπορεί να ενταχθεί στα λεγόμενα «περήφανα γηρατειά»

- να μπορεί να πηγαίνει στο ΙΚΑ αμέσως μόλις παραστεί ανάγκη και όχι σε ραντεβού μετά από έξη μήνες, και να βρίσκει τον γιατρό στη θέση του, όταν προσέρχεται στο ραντεβού του, αν δε αυτός απουσιάζει δικαιολογημένα, να υπάρχει αναπληρωτής του

- να παίρνει τη σύνταξή του σε ένα μήνα το πολύ από τότε που θα έχει υποβάλει τα χαρτιά του για συνταξιοδότηση

- να συναλλάσσεται με τους υπαλλήλους του Δημοσίου επί ίσοις όροις και να μην είναι αναγκασμένος να δίνει στον γιατρό, στον πολεοδόμο, στον εφοριακό κ.λπ. φακελάκι, αιρόμενος, έτσι, από το επίπεδο του ραγιά στο επίπεδο του πολίτη, ώστε να μην παρίσταται η ανάγκη να σας διαφθείρει για να τύχει των αυτονόητων υπηρεσιών που πρέπει να του εξασφαλίζει το κράτος κατά τη συνταγματική προς τούτο επιταγή

- να υπάρχει ένα σταθερό σύστημα παιδείας, το οποίο δεν θα μεταβάλλεται ανά δύο ή τρία ή τέσσερα χρόνια ανάλογα με τις κοσμοθεωρίες και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του κάθε υπουργού και υφυπουργού

- να υπάρχει ένα σύστημα υγείας, όπου οι νοσοκομειακές κλίνες δεν θα αποτελούν ιδιοκτησία των διευθυντών των κλινικών, ώστε να μην αναγκάζεται να υποκρίνεται τον οξέως πάσχοντα για να τρυπώσει στο νοσοκομείο στη διάρκεια της εφημερίας

- να βλέπει το παιδί του να υπηρετεί τη στρατιωτική θητεία του στις εσχατιές της πατρίδος μαζί με τους γόνους των οικογενειών των βορείων και νοτίων προαστείων, αλλά και των πολιτικών ταγών μας

- να βλέπει τηλεόραση, να ακούει ραδιόφωνο και να διαβάζει εφημερίδες με πραγματικούς δημοσιογράφους που θα μεταφέρουν με τον κατά το δυνατόν πιο αντικειμενικό τρόπο όλες τις ειδήσεις και όχι μόνον αυτές που εξυπηρετούν τον ιδιοκτήτη του καναλιού, του ραδιοφώνου ή της εφημερίδος υποβαθμίζοντας ή αποκρύπτοντας άλλες, πιο σημαντικές ίσως, ειδήσεις

- να πληρώνει δασκάλους και καθηγητές που μοχθούν για τη μετάδοση γνώσης και όχι για την εμπέδωση της παπαγαλίας μέσα σε αίθουσες εφοδιασμένες με τις στοιχειώδεις ανέσεις και τα απαραίτητα εποπτικά μέσα

- να λέει και να γράφει τη γνώμη του επωνύμως χωρίς να ψιθυρίζει και χωρίς να φοβάται ότι η γνώμη του θα επισύρει την μήνι των κρατούντων με κίνδυνο να έχει τα οποιαδήποτε αντίποινα

- να λειτουργεί και ως άτομο και να μην κρύβεται πίσω από πολλούς με τον κίνδυνο να αποκληθεί «όχλος»

- να μην βλέπει πέντε αστυνομικούς να ποδοπατούν έναν ανήμπορο διαδηλωτή πεσμένο στο έδαφος

- να μην βλέπει το παιδί του που είναι αστυνομικός να δολοφονείται από κακοποιούς

- να μπορεί και αυτός και τα παιδιά του να κυκλοφορούν μετά τη δύση του ηλίου σε οποιαδήποτε γωνιά της πατρίδος του χωρίς να φοβάται ότι θα τον ληστέψουν ή θα τον δολοφονήσουν πεινασμένοι λαθρομετανάστες, επειδή τους έχετε δεχθεί με αδιαφορία για τις συνέπειες, ενώ υπάρχουν νόμοι που λένε πώς και ποιός θα μπορεί να διασχίζει τα σύνορά μας.

- να μην απέχει από τις εκλογές πεπεισμένος ότι η ψήφος του δεν μπορεί ν’ αλλάξει τίποτε σ’ αυτόν τον τόπο.

Έχω την εντύπωση πως αυτά τα ολίγα, αλλά τόσο αυτονόητα, θέλουν οι «αγανακτισμένοι» κ. Αντιπρόεδρε. Αυτά που κείνται εκτός παντός –ισμού. Δώστε τους εσείς οποιοδήποτε όνομα ή χαρακτηρισμό θέλετε. Αν επιμένετε σε έναν όρο με την κατάληξη –ισμός, τολμώ να επιδοθώ σε ένα σολοικισμό. Πείτε πως η ιδεολογία αυτού του λαού που συγκεντρώνεται στις πλατείες είναι ο «αγανακτισμένος αξιοπρεπισμός» απέναντι σε όλα τα δεινά που σεις και οι όμοιοί σας έχετε επισωρεύσει σ’ αυτή τη χώρα στο όνομα, φευ, αυτού του ίδιου του λαού. Αν δεν σας αρέσει ο όρος αυτός, πείτε απλά πως είναι το τρίπτυχο «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» που εξ αιτίας υμών και των ομοίων σας δεν έχει κατακτήσει αυτός ο λαός εδώ και 180 χρόνια παρά τις θυσίες του, οι οποίες είναι αποτυπωμένες σ’ αυτόν τον τόπο με αίμα και ιδρώτα.