Διάβαζα το πρωί της Κυριακής στις εφημερίδες ότι δημοσκόπηση δίνει προβάδισμα μισής μονάδας στη ΝΔ στην πρόθεση ψήφου. Σαφώς και πρόκειται για μια σοβαρή πολιτική εξέλιξη από τη στιγμή που πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια από την τελευταία μέτρηση που έδινε το προβάδισμα στο σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι αλήθεια ότι ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται σε ανοδική πορεία μετά την παρουσίαση των οικονομικών του προτάσεων στο «Ζάππειο 2». Είναι αλήθεια, επίσης, ότι με τη στάση του στο θέμα της συναίνεσης δείχνει να κερδίζει την πλειοψηφία των πολιτών. Υπάρχουν όμως ορισμένα «αλλά» που προκαλούν μια σειρά από ερωτήματα...
Για παράδειγμα:
-Είναι ώρα για πανηγύρια ή έντονου προβληματισμού στη ΝΔ;
-Πόσο ικανοποιημένος πρέπει να αισθάνεται ένας υποψήφιος πρωθυπουργός όταν οι προτάσεις του ναι μεν βρίσκουν απήχηση στους ψηφοφόρους του «αντίπαλου» κόμματος, αλλά η δυναμική της δικής του παράταξης του δεν ξεπερνά το 19,5%;
-Με τέτοια ποσοστά είναι δυνατόν να σχηματίσεις αυτοδύναμη κυβέρνηση σε ενδεχόμενη νίκη στις επόμενες εθνικές εκλογές;
-Τι φταίει και τα ποσοστά της ΝΔ παραμένουν τόσο χαμηλά;
Αυτά τα ερωτήματα αποκτούν, νομίζω, μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστεί κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σήμερα σε ελεύθερη δημοσκοπική πτώση.
Χάνει δυναμική η οποία προστίθεται στους αναποφάσιστους και στο κόμμα της… αποχής.
Ουδείς αντιλέγει ότι από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των τελευταίων δημοσκοπήσεων είναι προφανές ότι οι πολίτες αποδοκιμάζουν τον πρωθυπουργό και την οικονομική του πολιτική.
Μαζί του όμως "τσουβαλιάζουν" το υπάρχον πολιτικό σύστημα, χωρίς εξαιρέσεις.
Πως είναι δυνατόν η κοινωνία να απορρίπτει τις επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου και στο ερώτημα ποιος είναι «καταλληλότερος για πρωθυπουργός» οι δυο βασικοί διεκδικητές να είναι σχεδόν στα ίσα;
Οι απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα εκτιμώ ότι βρίσκονται στα «θλιβερά» ποσοστά συσπείρωσης των ψηφοφόρων των δυο μεγάλων κομμάτων. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, αποδεικνύει περίτρανα ότι ο μέχρι πρότινος ισχυρός «κομματικός στρατός» αποδυναμώθηκε.
Βλέπετε τώρα, λόγω Τρόικας, δεν υπάρχει το δέλεαρ της 8μηνης ή 12μηνης πρόσληψης στο δημόσιο.
«Σιγά το συμπέρασμα» θα πει κάποιος. «Αυτό μπορεί να το αντιληφθεί ο καθένας».
Πράγματι...
Ας μην πέφτουμε όμως στην παγίδα της εποχής που θέλει τον κόσμο απολιτικοποιημένο. Η απαξίωση θεσμών μπορεί σε τούτη τη χρονική συγκυρία να μοιάζει κολακευτική. Είναι μόδα…
Επί της ουσίας όμως γεννά προβλήματα. Ο κόσμος -και όταν λέω «κόσμος» αναφέρομαι σε όλους μας- πρέπει να παραμείνει ενεργός. Μόνο τότε θα μπορέσει να αντισταθεί και να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω. Και αυτό μπορεί να το πετύχει με τη ψήφο του.
Νομιμοποιούμαστε άραγε να γκρινιάζουμε και να διαμαρτυρόμαστε για τις αποφάσεις πρωθυπουργών, δημάρχων και περιφερειαρχών, οι οποίες καθορίζουν τη ζωή μας, όταν την ώρα της κάλπης εμείς επιλέγουμε να καθόμαστε στην καρέκλα μιας καφετέριας, αφήνοντας να αποφασίζουν για εμάς οι λίγοι;
Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα...
