 |
| Του Στέφανου Αγιάσογλου |
Μονόδρομους βλέπουν μόνο αυτοί που δεν έχουν τη δύναμη να χαράξουν πορεία και να αφήσουν τα χνάρια τους πίσω, γράφοντας ιστορία. Θα παραμείνουν θλιβεροί παρατηρητές και μίζεροι θεατές της δημιουργικότητας μας.
Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν επιλογές. Ακόμα και στις πιο δύσκολες συγκυρίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αρκεί να υπάρχει
ειλικρίνεια, βούληση, γνώση και δύναμη για να πετύχεις το στόχο.Τίποτα από αυτά δεν διαθέτει η σημερινή κυβέρνηση. Παρουσιάζεται σαν ένα ασκέρι ετερόκλητων στοιχείων που τους ενώνει μόνο η εξουσία. Μια εξουσία που όμως είναι πρόσκαιρη, αδύναμη και κοντόφθαλμη, γιατί στηρίζεται σε πήλινα πόδια και σαθρές ιδέες προσωπικών και μικροπολιτικών κερδών.
Ζούμε σε καιρούς δύσκολους, και κάτω από συνθήκες που απαιτούν μεγάλες προσπάθειες. Ηγεσία, καθαρό βλέμμα και σταράτο λόγο. Και το χειρότερο είναι ότι το διακύβευμα δεν είναι μόνο η οικονομία. Είναι πολύ μεγαλύτερο και δυσκολότερο.
Έχει να κάνει με την ίδια την πατρίδα, την εθνική κυριαρχία και το δικαίωμα να αποφασίζουμε μόνοι μας για το μέλλον του λαού μας. Το δικαίωμα να διαχειριζόμαστε μόνοι μας τον εθνικό πλούτο και τα εθνικά μας θέματα. Το δικαίωμα να αποφασίζουμε μεταξύ μας, για την κοινωνική μας συνοχή και την ανατροφή των παιδιών μας.
Γι’ αυτό φίλοι κι’ αδέλφια μην γελιέστε. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Η χώρα μας έχει πνευματικό αλλά κυρίως φυσικό πλούτο. Και τα δύο μαζί αποτελούν στοιχεία πολύ δυνατά για ένα έθνος με τόσο λαμπρή ιστορία που έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι ξέρει να αντιστέκεται και να επιβιώνει.
Από την άλλη πλευρά τα συμφέροντα είναι μεγάλα. Και η δυνατότητα του να σκέφτεται κανείς σε συνδυασμό με τον φυσικό πλούτο τρομάζει.
Μπορεί να μην ακούγεται πολύ αλλά τώρα τελευταία έχει αρχίσει η συζήτηση για τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου του Αιγαίου και του Ιονίου. Και όπως είναι εύκολα κατανοητό στις δύσκολες ώρες που περνάει η παγκόσμια οικονομία κάτι τέτοιο αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον και η εκμετάλλευση του γίνεται συνεχώς και πιο σημαντική σε όλο και περισσότερους παίκτες παγκοσμίως.
Άλλωστε όλοι τώρα ξέρουμε ότι ο πόλεμος στο Ιράκ δεν έγινε γιατί υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής. Τα αποθέματα πετρελαίου στο βόρειο Ιράκ ήταν ο στόχος και επετεύχθη.
Η Ελλάδα όμως είναι μια άλλη ιστορία. Χρειάζεται άλλους χειρισμούς. Το κακό είναι ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια στο μεγαλύτερο ποσοστό τους οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν ότι ήταν απαραίτητο με τον υπερδανεισμό του κράτους, ώστε να δημιουργήσουν συνθήκες εξάρτησης, που αδυνατίζουν την διαπραγματευτική μας δυνατότητα και σε οικονομικό και σε εθνικό επίπεδο. Και η αλήθεια είναι ότι η σημερινή εξουσία έχει το συντριπτικό ποσοστό ευθύνης γι’ αυτό το κακό παρελθόν.
Παρά τα όποια λάθη της προηγούμενης κυβέρνησης που κυρίως εστιάζονται στο ότι ενώ είχαν όλα τα εχέγγυα, δεν έκαναν όλα όσα μπορούσαν, και επέτρεψαν στους ίδιους που ευθύνονται για αυτό το παρελθόν, να έχουν ξανά την ευθύνη της παρούσας κατάστασης.
Όπως και παλαιότερα έτσι και τον τελευταίο χρόνο χειρίστηκαν τα δρώμενα με ανευθυνότητα, βιαστικά, επιφανειακά, κοντόφθαλμα με στόχο τα μικροπολιτικά οφέλη και την ρηχή πολιτική τους επιβίωση, με δραματικά για τη χώρα αποτελέσματα.
Η αλήθεια είναι ότι, πράγματι η χώρα και η οικονομία έχει ανάγκη από διαρθρωτικές αλλαγές και ανακατατάξεις. Πράγματι πολλά είναι τα θέματα που πρέπει να λυθούν άμεσα σε πολύ λίγο χρόνο. Πράγματι έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και πολύ καιρό σταδιακά και με σχέδιο. Αλλά και τώρα έστω την ύστατη στιγμή πάλι σχέδιο χρειάζεται και μάλιστα συντονισμένο, συγκεκριμένο και πάνω από όλα αποτελεσματικό.
Όμως, με άλλο μίγμα πολιτικής. Μιας πολιτικής που θα εξυπηρετεί τη χώρα και το λαό της. Με τρείς βασικούς και παράλληλους άξονες. Γιατί μόνο και οι τρείς άξονες μαζί διασφαλίζουν την επιτυχία και το πιο σημαντικό την ανεξαρτησία στις μετέπειτα επιλογές μας.
Ο πρώτος άξονας, η σκληρή δημοσιονομική πειθαρχεία, έπρεπε να συνοδεύεται παράλληλα και άμεσα από τον δεύτερο, μια επιθετική αναπτυξιακή φιλοσοφία μεγάλης επενδυτικής εισροής με συγκεκριμένα αναπτυξιακά κίνητρα που δεν έχουν, σχεδόν καθόλου και σίγουρα όχι, άμεσο κόστος. Τη ίδια στιγμή έπρεπε να έχει προωθηθεί άμεσα και ο τρίτος άξονας, οι διαρθρωτικές αλλαγές όπως για παράδειγμα η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.
Και θα το ξαναπώ. Όλα μαζί ταυτόχρονα και με τρόπο που να διασφαλίζει μόνο το δημόσιο συμφέρον. Γιατί έτσι όπως τα κατάφεραν μέχρι τώρα, το μόνο που πετυχαίνουν, είναι ένας φαύλος κύκλος ύφεσης, και η σίγουρη εξάρτηση των μελλοντικών επιλογών μας από τους αυτοαποκαλούμενους αλλοδαπούς και εγχώριους σωτήρες μας.
Έτσι αυτοδεσμεύτηκαν σε χρονικό ορίζοντα 60 ημερών, μέχρι την έγκριση για εκταμίευση της επόμενης δόσης του δανείου και εν όψει της ανεπάρκειας τους μεθοδεύουν την χωρίς σχεδιασμό και χωρίς πρόγραμμα αποκρατικοποίηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα και το ξεπούλημα της δημόσιας ακίνητης περιουσίας.
Το πρόβλημα για τη χώρα και το λαό της είναι ότι όλα αυτά γίνονται πάντα κάτω από πιέσεις που οι ίδιοι δημιούργησαν από την ανικανότητα τους και την εσκεμμένη εν πολλοίς ραγιάδικη αντίληψη τους απέναντι σε μια τρόικα που το μόνο που θέλει είναι να διασφαλήσει την αποπληρωμή του χρέους χωρίς να ενδιαφέρεται για τις άμεσες κοινωνικές και άλλες συνέπειες.
Διότι όντως για να ανταπεξέλθουμε στις παρούσες δυσκολίες και αποκρατικοποιήσεις πρέπει να γίνουν και αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου. Όμως το θέμα δεν είναι το «αν» θα πρέπει να γίνουν αλλά το «πώς».
Δηλαδή σχεδιασμένα και προγραμματισμέννα , προκοστολογισμένα σε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα και με αναμενόμενο αποτέλεσμα που θα οφελήσει πρώτα τη χώρα και το λαό και θα έχει ως συνέπεια την ενίσχυση της οικονομικής δραστηριότητας και της ανάπτυξης που με τη σειρά τους θα δώσουν την δυνατότητα αποπληρωμής.
Οι συμμαχίες των προθύμων που θεώρησαν το, χωρίς καμμία διαπραγμάτευση, μνημόνιο ως ευαγγέλιο, ήρθε η ώρα να αποδεχτούν την αποτυχία τους και να αλλάξουν ρότα και πολιτικές άμεσα ή να αποχωρήσουν εξίσου άμεσα.
Η ώρα των ιδεών των αξίων και των αξιών έφτασε. Και είναι τώρα. «Για μια χούφτα δολάρια» oι ακόλουθοι του συστήματος και τα θλιβερά τσιράκια τους προσπαθούν να μας περιορίσουν την ελπίδα. Φοβούνται την έκφραση μας. Γι’ αυτό μιλήστε, γράψτε και εκφραστείτε άφοβα και ελεύθερα. Εμείς μπορούμε αυτοί όχι.
