Το ερώτημα έθεσε πρώτη φορά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τον Ιούνιο του 1963 μετά τη δολοφονία Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα όμως είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Εδώ και λίγες ημέρες η Ελλάδα έχει πάψει να ανήκει στους Έλληνες, όπως έλεγε κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πλέον τα κλειδιά της χώρας παραδόθηκαν στη «σκιώδη» κυβέρνηση που θα συγκροτήσουν από κοινού ΕΚΤ, ΔΝΤ και ΕΕ και η οποία θα εγκαταστήσει έναν τοποτηρητή της σε κάθε υπουργείο. Αυτοί οι τοποτηρητές θα λειτουργούν ως...
«μπάστακες», όπως τους αποκάλεσε ο Κώστας Σκανδαλίδης, πάνω από το κεφάλι του κάθε υπουργού.
Και εδώ γεννάται το μεγάλο ερώτημα. Ποιος υπουργός ή υφυπουργός, που σέβεται τον εαυτό του, θα δεχτεί να βρίσκεται υπό επιτήρηση σε μια κατά τα άλλα δημοκρατική χώρα;
Δυστυχώς το 2011 η χώρα μπήκε και πάλι στο γύψο. Μόνο που αυτήν τη φορά δεν χρειάστηκε να βγουν τα άρματα στο δρόμο.
Αυτό ήταν το αντίτιμο για την εκταμίευση της πέμπτης δόσης του δανείου. Να παραδώσουμε και επίσημα το… management της χώρας μας στις ορέξεις-διαθέσεις των πιστωτών μας.
Ποιος κυβερνά λοιπόν αυτόν τον τόπο; Οι εκλεγμένοι βουλευτές μας ή οι Τροϊκανοί; Νομίζω ότι η απάντηση είναι ολοφάνερη.
Από τη στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου ομολογεί την αδυναμία του να κυβερνήσει -και ας έχει άνετη κυβερνητική πλειοψηφία- θεωρώ ότι θα ήταν πιο έντιμο από μέρους του να παραδεχτεί ότι ο ρόλος του είναι «διακοσμητικός» και να κάνει το αυτονόητο.
Να προκηρύξει εκλογές…
Έτσι και αλλιώς έχει χάσει τη δεδηλωμένη του κόσμου και αυτό αποδεικνύεται από το πλήθος των ακομμάτιστων «αγανακτισμένων» πολιτών που συγκεντρώνονται κάθε ημέρα στις πλατείες των μεγάλων πόλεων.
Αντί αυτού όμως, ο πρωθυπουργός επιμένει να θεωρεί ότι προσφέρει μέγιστη υπηρεσία στην πατρίδα. Ότι μας έσωσε από τη χρεωκοπία.
Τι γίνεται όμως με την κοινωνική και επαγγελματική χρεωκοπία στην οποία μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια;
Για ποια σωτηρία της πατρίδας μιλάμε όταν οδηγούμαστε στην κοινωνική εξαθλίωση, όταν καθημερινά χάνονται εκατοντάδες θέσεις εργασίας και όταν το φως στην άκρη του τούνελ παραμένει σβηστό;
Φοβάμαι ότι τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά μας.
Όσο κυβέρνηση και Τρόϊκα εξακολουθούν να μας αντιμετωπίζουν ως αριθμούς και όχι ως ανθρώπους, όσο εξακολουθούν να μας χορηγούν το ίδιο ακατάλληλο φάρμακο που δεν έχει το παραμικρό αποτέλεσμα στη «θεραπεία» μας, τόσο θα οδηγούμαστε στον πάτο του πηγαδιού της ύφεσης.
Και το χειρότερο από όλα είναι ότι η έξοδος από την κρίση δεν πλησιάζει. Αντίθετα όλο και απομακρύνεται.
Και κάτι τελευταίο...
Να είστε σίγουροι πως αν οι Έλληνες έβλεπαν ότι οι προσπάθειες και οι «θυσίες» που κάνουν πιάνουν τόπο, τότε θα έβαζαν πλάτη. Στην πράξη όμως αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνουν κάτι τέτοιο.
Αναδημοσίευση από το aixmira.gr
