Επιλογή υψηλού ρίσκου η περικύκλωση της Βουλής

Δε μ’ αρέσει ούτε επιδιώκω να γίνομαι «μάντης κακών», αλλά πολύ φοβάμαι ότι αύριο θα σημάνει η αρχή του τέλους για το περίφημο «κίνημα των αγανακτισμένων».

Η απόφαση της «λαϊκής συνέλευσης» της πλατείας να περικυκλώσουν τη Βουλή από νωρίς το πρωί της Τετάρτης, πριν δηλαδή την έναρξη της συζήτησης για την ψήφιση του..
 «μεσοπρόθεσμου», όπως αντιλαμβάνεται κάθε – μέσης νοημοσύνης – άνθρωπος, αποτελεί επιλογή «υψηλού ρίσκου» από κάθε άποψη, και, κατά την ταπεινή μου άποψη, αναιρεί την ουσία του κινήματος των αγανακτισμένων.

Διότι είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να επιτραπεί, με κάθε τρόπο, ο αποκλεισμός της Βουλής. Συνεπώς, προβλέπεται κατασταλτική παρέμβαση της Αστυνομίας. Άρα, από τις 7 το πρωί ξεκινάμε με κακούς οιωνούς. Διότι η πρώτη «ψιλή» δε θέλει και πολύ να «πέσει».Αλλά, ακόμα κι αν τελικά αποτραπεί ο αποκλεισμός της Βουλής με ήπιο τρόπο και οι «αγανακτισμένοι» περιοριστούν σε συμβολική «περικύκλωσή» της, ας μην ξεχνάμε ότι η αυριανή είναι ημέρα Γενικής Απεργίας με δύο μεγάλες συγκεντρώσεις στο κέντρο της πόλης (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ από τη μία και ΠΑΜΕ από την άλλη). Δεν θ’ ακολουθήσει και μία, τουλάχιστον, πορεία; Ό,τι πρέπει, δηλαδή, για να βρουν «πεδίον δόξης λαμπρόν» οι πάσης φύσεως μπαχαλάκηδες, αναρχοαυτόνομοι, προβοκάτορες κ.ο.κ.



Αντιλαμβάνεστε, επομένως, τι έχει να γίνει εάν ένα από τα γκρουπούσκουλα αυτά προσεγγίσουν με τις γνωστές διαθέσεις τους την πλατεία Συντάγματος ... Το απόλυτο μπάχαλο (στην καλύτερη περίπτωση).

Για να επιστρέψω, πάντως, στην απόφαση των «αγανακτισμένων» να αποκλείσουν τη Βουλή, εκτιμώ ότι από μόνη της αναιρεί την ουσία και τη φύση του κινήματος αυτού. Διότι ο αποκλεισμός συνεπάγεται άρση του δόγματος της ειρηνικής διαμαρτυρίας και της μη βίας που, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, διέπει το κίνημα.

Από μόνος του, ο αποκλεισμός του Κοινοβουλίου σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, συνιστά πράξη «βίας». Παθητικής μεν, αλλά βίας σε κάθε περίπτωση, η οποία, όπως προανέφερα, μπορεί να οδηγήσει σε φαινόμενα ανεξέλεγκτα.

Ίσως τώρα, σήμερα, είναι καιρός η «λαϊκή συνέλευση» της πλατείας να αναλογιστεί ποιoς είναι ο σκοπός της κινητοποίησης.

Είναι η βουβή διαμαρτυρία απεγνωσμένων πολιτών, όπως ξεκίνησε την πρώτη μέρα;

Είναι το μήνυμα προς το πολιτικό σύστημα ότι έχει «τελειώσει»;

Είναι το μήνυμα προς την Ευρώπη και το ΔΝΤ ότι ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλες θυσίες;

Ή μήπως είναι η ανατροπή του συστήματος, διά της παραλύσεως της κοινοβουλευτικής διαδικασίας;

Σεμνός & Ταπεινός