Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος ΝικολαίδηςΧτες σημείωσα μερικές εκφράσεις που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση:
- Γερμανός δημοσιογράφος σημείωσε σε άρθρο του ότι εάν στη Γερμανία οι δημόσιοι υπάλληλοι έχαναν μέσα σε ένα χρόνο το 30% του εισοδήματός τους και εάν αυξανόταν μέσα στο 2011 κατά 25% η ανεργία, τότε ακόμη και οι αυστηροί και πειθαρχημένοι γερμανοί θα είχαν κάνει επανάσταση...
- Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, παρουσιάζοντας το διαβόητο "Μεσοπρόθεσμο" είπε ότι θα πρέπει να το ψηφίσουμε γιατί
αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε... Η σκέψη διατυπώνεται αυτόματα και αυθόρμητα: Μήπως το "Μεσοπρόθεσμο" σώζοι το Μνημόνιο αλλά καταστρέφει τους Έλληνες; Μήπως το Μνημόνιο θα λύσει τελικά το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας καταστρέφοντας τους Έλληνες; Και ποια η χρησιμότητα μίας "σωμένης" Ελλάδας με κατεστραμμένους Έλληνες; Και κάτι άλλο: Τα ίδια δε μας έλεγαν και προ έτους; Ότι δηλαδή θα εφαρμόσουμε μία συνταγή για να μην καταστραφούμε; Όλοι μας ζοριστήκαμε, πληρώσαμε περισσότερα, κάποιοι έβαλαν λουκέτο ή έμειναν άνεργοι για να έρθουμε και πάλι στο ίδιο σημείο; Και ποιος μας εγγυάται ότι σε ένα χρόνο από σήμερα θα ακούσουμε και θα υποστούμε τα ίδια;
- "Εάν μείνουμε σε αυτά που λέτε τότε θα έρθουμε του χρόνου και πάλι εδώ για να αντιμετωπίσουμε την ίδια κατάσταση της ύφεσης αλλά με πολύ οξύτερα συστατικά", φέρεται να είπε ο Αντώνης Σαμαρας στους κεντροδεξιούς ηγέτες της ΕΕ, καθώς τον σφυροκοπούσαν για να συναινέσει στη λήψη αυτού που ίδιος ονομάζει "λάθος φάρμακο"...
Και οι σκέψεις μου περιστρέφονται στα εξής: οι περισπούδαστοι ηγέτες της ΕΕ, οι σοφοί μηχανισμοί των κυβερνήσεων και της Κομισιόν, τα πολυάριθμα φόρουμ, οι αξιολογότατοι τεχνοκράτες του ΔΝΤ, οι πολύξεροι δημοσιογράφοι, οι ακαδημαϊκοί κύκλοι δεν αντιλαμβάνονται ότι πλέον στην Ελλάδα πλήττεται αυτό που εύστοχα οι μηχανικοί ονομάζουν η φέρουσα ικανότητα της κοινωνίας μας;
Κανεις δεν θα τους κάκιζε εάν μας ζητούσαν για παράδειγμα να δουλέψουμε περισσότερο, μέχρι τα 67 για παράδειγμα. Να μειώσουμε το σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος μας, να στερηθούμε κάποιες από τις υπηρεσίες που από αυτό σήμερα μας παρέχει. Να μην μπορούμε πλέον να αγοράζουμε μεγάλα και πολυτελή αυτοκίνητα, εξοχικά, γκάτζετς, να επισκεφτόμαστε πολυτελή ξενοδοχεία και εστιατόρια και να καταναλώνουμε είδη που ξεφεύγουν από την κάλυψη των βασικών αναγκών. Να δουλεύουμε αντί οκτάωρο, 9,5 ή 10 ώρες... Να ζούμε με λιγότερα. Όλοι μας. Λόγω της κρίσης να τα δεχτούμε αυτά. Γιατί αυτά μπορούμε να τα αντέξουμε. Αυτά βρίσκονται μέσα στα όρια αντοχής. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν χτες όχι. Το "μεσοπρόθεσμο" ή το "Μνημόνιο Βενιζέλου" όπως ονομάστηκε, απειλεί την φέρουσα ικανότητα της ελληνικής κοινωνίας...
Για να ζητήσεις από έναν λαό να δουλέψει περισσότερο πρέπει να του δώσεις και τη δουλειά. Μόνο έτσι επιστρέφονται τα δανεικά, όχι με περικοπές μαχαιριού που φτάνει στο κόκκαλο. Τόσο απλά...
