...δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε που θα «προσγειωνόταν» στο τέλος η ζημία μίας ενδεχόμενης στάσης πληρωμών – αλλά ούτε και το μέγεθος τηςΤο νέο άρθρο του Οικονομολόγου Βασίλη Βιλιάρδου
“Κάποιες κυβερνήσεις λειτουργούν ως μεταφορικός ιμάντας, για να μεταβιβάζεται το δημόσιο χρήμα σε ιδιωτικά χέρια – ένα έργο για το οποίο η ιδεολογική αφοσίωση είναι πολύ πιο σημαντική από την εμπειρία…...Το 2005, περίπου το 80% των δανείων του ΔΝΤ ήταν προς τη Λατινική Αμερική, ενώ το 2007 αντιστοιχούσαν μόλις στο 1% των συνολικών – το 2008 δε, ο μοναδικός σχεδόν πελάτης του ΔΝΤ ήταν η Τουρκία” (N.Klein).
...
Έχοντας ήδη αναφερθεί αναλυτικά στα εκβιαστικά διλήμματα που τοποθετούνται στην Ελλάδα, στην παγίδα των ιδιωτικοποιήσεων, στις οδυνηρές επιλογές μεταξύ λιτότητας, δραχμής ή αναδιάρθρωσης, καθώς επίσης στον νούμερο ένα εχθρό της Ευρώπης, σε αυτόν δηλαδή που απειλεί να μετατρέψει το ευρωπαϊκό όνειρο σε εφιάλτη, στη Γερμανία, επιθυμούμε να τονίσουμε ακόμη μία φορά τα εξής:
(α) Δεν υπάρχει τίποτα πιο επώδυνο για τους Πολίτες μίας χώρας, ιδιαίτερα για τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες της, από μία ανεξέλεγκτη στάση πληρωμών. Οι τράπεζες χρεοκοπούν, οι επιχειρήσεις κλείνουν, το δημόσιο αδυνατεί να εξοφλήσει μισθούς, συντάξεις ή άλλες του υποχρεώσεις, νοσοκομεία και σχολεία παύουν να λειτουργούν, οι εισαγωγές σταματούν, με αποτέλεσμα να εξαντλούνται τα φάρμακα ή το πετρέλαιο κοκ.
Εν τούτοις, υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο, με κριτήριο αυτά που συνέβησαν στην Αργεντινή: η άτακτη χρεοκοπία, μετά από την εφαρμογή εξαντλητικών, υφεσιακών προγραμμάτων λιτότητας και «εντάσεως ανεργίας», χωρίς αποτέλεσμα – προγράμματα που εξαθλιώνουν τους Πολίτες, λεηλατώντας παράλληλα τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική τους περιουσία, πριν ακόμη τους οδηγήσουν «αξιωματικά» στη χρεοκοπία: μέσα από τεράστιες κοινωνικές εκρήξεις (οι θάνατοι το 2001 στην Αργεντινή, τεκμηριώνουν τη θέση μας).
Όσον αφορά δε τη σημερινή μας κατάσταση, το πρόβλημα μας δεν είναι μόνο το μνημόνιο: το πρόβλημα μας είναι κυρίως η Τρόικα, η Γερμανία δηλαδή και το «μεσοπρόθεσμο έγκλημα» που θέλει να μας επιβάλλει. Η χώρα ανήκει σε όλους τους Έλληνες, οπότε αυτοί πρέπει να αποφασίσουν με δημοψήφισμα – πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση δεν ενημέρωσε κανέναν με το προεκλογικό της πρόγραμμα, σε σχέση με τον τρόπο που θα διαχειριζόταν την εξουσία της.
(β) Η μονομερής έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν αναμφίβολα μία εγκληματική ενέργεια, αφού ουσιαστικά μοιάζει με την αυτοκτονία μίας χώρας – εάν όχι με την εν ψυχρώ εκτέλεση της, από τους «εταίρους» της. Εν τούτοις, εάν σταματούσε η χρηματοδότηση της, τα χρήματα της κυβέρνησης θα τελείωναν μέσα σε λίγες εβδομάδες - αφού δεν επιτρέπεται να «εκτυπώνει» μία χώρα-μέλος της Ευρωζώνης.
Κατ’ επέκταση, δεν θα μπορούσε να πληρωθεί κανείς – γεγονός που θα οδηγούσε σε χάος το χρηματοπιστωτικό της σύστημα, σε καταστροφή τις επιχειρήσεις, σε απόγνωση τους Πολίτες, αλλά και σε σοβαρές κοινωνικές αναταραχές. Μεταξύ άλλων, οι άνθρωποι θα έπρεπε τότε να προμηθεύονται τα είδη άμεσης ανάγκης με τη βοήθεια της ανταλλαγής προϊόντων, όπως στο μεσαίωνα – χωρίς δηλαδή χαρτονομίσματα, αφού δεν θα υπήρχαν.
Επομένως η μοναδική, εκβιαστική ουσιαστικά «λύση», θα ήταν η επιστροφή της χώρας στο εθνικό της νόμισμα - παρά τους τεράστιους κινδύνους που θα αντιμετώπιζε (αλλεπάλληλες υποτιμήσεις, φτώχεια, υπερπληθωρισμός, αδυναμία δανειοδότησης, υψηλά επιτόκια κλπ.).
(γ) Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους (επιμήκυνση με χαμηλά επιτόκια κλπ.), καθώς επίσης η εθελούσια διαγραφή μέρους των χρεών, σε απόλυτη συμφωνία με τους πιστωτές (ελεγχόμενη πτώχευση), είναι αφενός μεν εφικτές λύσεις, αφετέρου δεν είναι πολύ αρνητικές για το μέλλον μίας χώρας – όπως τουλάχιστον έχει τεκμηριωθεί από τις χρεοκοπίες τόσο της Γερμανίας, όσο και της Πολωνίας (ενώ η Ουγγαρία, η οποία επέλεξε να μην απαιτήσει διαγραφή χρεών, υποφέρει ακόμη).
Δημιουργούν βέβαια κάποια προβλήματα στην εύρεση δανείων, αλλά μόνο προσωρινού χαρακτήρα – αφού οι αγορές τελικά αξιολογούν τη χώρα, με κριτήριο τη δυνατότητα αποπληρωμής των τόκων και των δανείων που της προσφέρουν (αρκεί φυσικά οι όροι που συμφωνούνται να μην είναι αποικιοκρατικοί).
(δ) Η άρνηση πληρωμής του χρέους ή η μονομερής διαγραφή, αυτή δηλαδή που δεν γίνεται σε συμφωνία με τους πιστωτές, είναι εξαιρετικά προβληματική, ακόμη και αν η χώρα τη «δικαιούται» – αφού το κράτος απομονώνεται για πάρα πολλά χρόνια από τις «αγορές», όπως απέδειξε το «παράδειγμα» του Ισημερινού. Είναι επομένως κάτι που πρέπει να αποφεύγεται από την εκάστοτε κυβέρνηση τους.
(ε) Οι ιδιωτικοποιήσεις μη κοινωφελών και μη στρατηγικών επιχειρήσεων του δημοσίου, καθώς επίσης η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, δεν είναι σε καμία περίπτωση αρνητικές ενέργειες – αρκεί φυσικά να μην δρομολογούνται σε περιόδους ύφεσης ή από τους δανειστές (όπως συμβαίνει δυστυχώς σήμερα στην Ελλάδα).
Βέβαια, δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε ποτέ τους τομείς της «δημόσιας φροντίδας» (Παιδεία, Υγεία, Συγκοινωνίες, Λιμάνια, Ενέργεια και Ύδρευση) στον ιδιωτικό τομέα, επειδή εξυπηρετούν ανάγκες, οι οποίες ευρίσκονται σε αντίθεση με τους κανόνες λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς - οπότε δεν μπορούν να διαχειρίζονται με κριτήρια απόδοσης, αλλά ούτε και να αξιολογούνται με γνώμονα το κέρδος.
(στ) Η ελεύθερη αγορά, ο κοινωνικός καπιταλισμός καλύτερα, έχει αποδειχθεί ότι είναι το καλύτερο «λειτουργικό σύστημα» μίας Οικονομίας. Εν τούτοις, ο σημερινός μονοπωλιακός καπιταλισμός, στον οποίο «κυβερνούν απολυταρχικά» αφενός μεν οι χρηματοπιστωτικές αγορές, αφετέρου το Καρτέλ, είναι ότι πιο καταστροφικό μπορεί να συμβεί στον πλανήτη.
(ζ) Τέλος, τα κράτη οφείλουν να έχουν Ισολογισμούς – έτσι ώστε να γνωρίζουν οι Πολίτες τους τι ακριβώς έχουν και όχι μόνο τι χρωστούν. Η αξιολόγηση λοιπόν μίας χώρας χωρίς να δίνεται σημασία στα περιουσιακά της στοιχεία, καθώς επίσης στο ιδιωτικό χρέος της (και στους δύο αυτούς τομείς η Ελλάδα υπερτερεί σε μεγάλο βαθμό των περισσοτέρων δυτικών χωρών), είναι εντελώς εσφαλμένη – εάν όχι σκόπιμη.
Η συνέχεια στο http://www.x-hellenica.gr/
