Αντίο Απόστολε...

Απόπειρα νεκρολογίας
Του Χρήστου Νικολαίδη,

Ας τους συγχωρέσει ο Θεός. Γιατί τα αμαρτήματα τους είναι πλέον πολύ βαριά... Πήραν επάνω τους μία ζωή. Τη ζωή ενός καλού ανθρώπου. Τη δική σου ζωή. Γιατί σου την πήραν τη ζωή και τη χαρά της ζωής τα τελευταία δύο χρόνια Απόστολε... Με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους... Σου την πήραν. Όσοι είχαμε τη χαρά να είμαστε φίλοι σου το βλέπαμε στο βλέμμα σου. Και στο χαμόγελό σου που δεν το βλέπαμε πια...
Το σαράκι αυτό κάπου θα έβγαινε... κάπου θα χτυπούσε...
"Ρε συ Χρηστάκο -μου είπες μια φορά- είμαι
40 χρόνια επιχειρηματίας. Δεν έχω κλέψει ούτε μία δραχμούλα από την εφορία. Χιλιάδες φορές έχει έρθει εδώ το ΣΔΟΕ... Ποτέ δεν βρήκε τίποτε... Τώρα στη σύνταξή μου να λένε κάποιοι ότι μπορεί και να έκλεψα από το Δήμο; Ντροπή"...
Αυτή η πίκρα δε σε άφησε ούτε δευτερόλεπτο τα τελευταία 2 - 2,5 χρόνια. Δεν υπήρχε κουβέντα που να μην την γυρίσεις εκεί: στην υπεξαίρεση. Ούτε για τον αγαπημένο σου Ηρακλή δεν είχες διάθεση να μιλήσεις. Σου πήραν τη ζωή Απόστολε... Όλη σου η προσοχή εκεί. Τί διέρρευσε από την Εισαγγελία, τί έγραψαν οι εφημερίδες, ποια άλλη μαλακία είπε ο Σαξώνης, τί σου είπαν οι δικηγόροι. Όλη την ώρα... μέρα- νύχτα... Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς... Αυτό το σαράκι κάπου θα σου έβγαινε...
Μετά την απολογία σου ξέσπασες... "Όχι ρε γαμώτο... να τριγυρνάμε στα Δικαστήρια σαν εγκληματίες, λες και είμαστε τίποτε αποβράσματα... Ένας πεντακάθαρος πολιτικός, δύο πρώην στρατηγοί της αστυνομίας και δύο από τους γνωστότερους επιχειρηματίες της πόλης να απολογούμαστε" μου είπες φανερά οργισμένος. Δεν μπορούσες να το χωνέψεις. Το πώς φτιάχτηκε η δουλειά και από πετυχημένος αντιδήμαρχος, επιχειρηματίας, αθλητικός παράγοντας και περήφανος σαλονικιός να περιγράφεσαι πλεον ως κατηγορούμενος!
Την επόμενη κιόλας μέρα έμαθες τα νέα. Μέχρι τότε δεν είχες μυαλό για εξετάσεις και γιατρούς. Την επόμενη ή μεθεπόμενη της απολογίας σου πήγες. "Καθαρές οι εξετάσεις Χρηστάκο" μου είπες. "Υπάρχει ένα θέμα αλλά αντιμετωπίζεται... μη στεναχωριέσαι... το φιλαράκι σου θα ζήσει πολλά χρόνια ακόμη" απάντησες. Εύχομαι να μου είπες ψέμματα... Και να μην ήξερες από την προηγούμενη εβδομάδα τί σε περιμένει...
Μετά με πήρες να μου πεις ότι ήρθε η Εύα από τη Νέα Υόρκη (Ευδοξούλα επέμενες να την φωνάζεις)... γεμάτος περηφάνεια για τη νέα της δουλειά, σε αμερικανικό δίκτυο, έλεγες και φούσκωνες. "Να την βοηθήσεις άμα σε χρειαστεί με τα ρεπορτάζ που θα κάνει" μου είπες. Ποιος Θεός ξέρει τί ηξερες για την υγεία σου την ώρα που ήθελες να φροντίσεις το... "ξενιτεμένο" σου! Αχ βρε Απόστολε... τι κρίμα...

Γνωριστήκαμε το 1998, καλοκαιράκι ήταν. Ξεκινούσαμε το γραφείο της "Αναγέννησης", στα δικά σου γραφεία, στην Κουντουριώτου. Πάνω και κάτω οι επιχειρήσεις σου με τα αγόρια σου, στο ισόγειο το τουριστικό γραφείο...
Μια μέρα ήρθες με ένα λαμπερό σπορ, δίθυρο κάμπριο μερσεντέζ. "Πας καλά ρε" σού είπε ο Μιχάλης. Εδώ έχουμε εκλογές και εσύ πας και αγοράζεις ακριβό αυτοκίνητο; Τι θα πει ο κόσμος;
-"Το πήρα τώρα για να μη μου λένε μετά, αφού κερδίσουμε τις εκλογές, ότι το πήρα με λεφτά του Δήμου" απάντησες και το τρανταχτό σου γέλιο απλώθηκε στο γραφείο. Πού να' ξερες τότε...
Σε κάποια φάση σού άνοιξα συζήτηση: Είχα απορία... γιατί ήθελες να μπεις στην πολιτική; Τρεις καλοστημένες επιχειρήσεις και να θες να πας στο Δήμο; Ξέρω κάποιους που θέλουν να γίνουν αντιδήμαρχοι για να έχουν οδηγό και υπηρεσιακό αυτοκίνητο... εσύ και ο Ζορπίδης έχετε καμια εκατοστή οδηγούς... σού είπα...
"Εγώ φτιάχτηκα Χρηστάκο" μου είπες. Δόξα τω Θεώ πήρα μία καλή επιχείρηση από τον πατέρα μου, τη μεγάλωσα... μπήκαν και τα παιδιά... την πήγαν στα ουράνια... Τώρα είναι ώρα να δουλέψω και γι' αυτήν τη ρημάδα την πόλη... που την αγαπώ πολύ... Άσε που βλέπω και κάτι ανεπάγγελτους, κάτι άχρηστους που παριστάνουν τους σπουδαίους να παίρνουν πόστα και με πειράζει. Για μένα κανείς δεν μπορεί να πει ότι μπήκα στο Δήμο για να πάρω" είπες. Πού να΄ ξερες... 
Θυμάμαι πως όταν τύχαινε να περπατάμε μαζί μού έσπαγες τα νεύρα με την καθυστέρηση. Ένα βήμα- δέκα καλημέρες. Χειραψίες, πειράγματα, χαβαλές, αστειάκια με όλους... τον φύλακα, τον περιπτερά, τον δικηγόρο από δίπλα, τους περαστικούς... Πάντα είχες να πεις κάτι με όλους... Πάντα με το χαμόγελο αυτός ο άνθρωπος. Πού την έβρισκες τέτοια ενεργητικότητα; Σούρτα- φέρτα με το μηχανάκι... αεικίνητος. Και το χαμόγελο... χαμόγελο.  Αυτό το χαμόγελο σου πήραν τα τελευταία χρόνια Απόστολε...

Μία μέρα σε είδα και να δακρύζεις! Μόλις είχα γυρίσει από τη Νέα Υόρκη και σου έλεγα για την Εύα: "Μην την φοβάσαι... είναι τσακαλάκι και βλάχα... επιβιώνει παντού", απάντησα στις εναγώνιες ερωτήσεις σου για το πώς είδα την κορούλα σου εκεί στα ξένα. "Ξέρεις... είμαι υπερήφανος για τα παιδιά μου" μού είπες... "Οι γιοι δεν έχουν ζητήσει ούτε κλήση να τους σβήσω... τόσα χρόνια στη Δήμο... είναι καλά παιδιά... όχι σαν κι εμένα... τώρα μου λες αυτά για την Ευδοξούλα..." και ένα δάκρυ κύλησε...
Έχει πάει 3 το πρωί. Το καντήλι -το άναψα για σένα απόψε- τρεμοπαίζει αφήνοντας διαδοχικά τη σκιά και τη λάμψη του στην εικόνα της Παναγιάς. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για να σε αποχαιρετίσω. Αντίο Απόστολε... Και ο Θεός ας τους συγχωρέσει...