Ενάμιση χρόνο τώρα το μόνο που πρασίνισε στην Ελλάδα είναι οι Έλληνες, απ’ το κακό τους! Σε λίγο καιρό θα μαυρίσουν κιόλας, απ’ την πείνα... Η ανάπτυξη πάλι, έχει χάσει κάθε χρώμα, ακόμη και το παλιό της.......έγινε αόρατη..................Τελευταία αναρωτιέμαι, τι τις θέλουμε στην Ελλάδα τόσες Πολυτεχνικές Σχολές, τόσες σχολές Χημικών Μηχανικών, Αεροναυπηγών, Μηχανολόγων, Ηλεκτρολόγων, Μεταλλειολόγων, Σχολές Χημικών, Γεωλόγων και άλλες πολλές;...
Να τις κάνουμε τι; Καμιά Γεωπονική, που και η Αμερικανική Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης μια χαρά είναι για το δρόμο που κοντεύει να πάρει η Ελλάδα - μια χαρά καταρτισμένους αγρότες βγάζει - καμιά σχολή Ιχθυοκαλλιέργειας, Τυροκομίας και οι κατ’ εξοχήν απαραίτητες Σχολές Τουριστικών Επαγγελμάτων...... Αυτά! Γιατί σκοτώνονται οι γονείς να πληρώνουν φροντιστήρια, να μπουν τα παιδιά τους στα Πανεπιστήμια;
Για να γίνουν εξαγωγείς ελαιολάδου με διδακτορικό; Δε χρειάζεται διδακτορικό γι’ αυτό, καλύτερα μάλιστα κάποιος να ασχοληθεί κατ’ ευθείαν μετά τη βασική εκπαίδευση, να γλυτώσει και τον κόπο και το χρόνο και τα έξοδα! Ουπς!
Υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα, για να γίνεις τυροκόμος, παραγωγός ελαιόλαδου ή ιχθυοκαλλιεργητής χρειάζονται ή εγκαταστάσεις του μπαμπά, ή χωράφια του μπαμπά ή μια γενναία δανειοδότηση από κάποια Τράπεζα! Το τελευταίο ξεχάστε το, παν αυτά.... Για ν’ ασχοληθείς δε με τον Τουρισμό, εκτός από όλα τα παραπάνω, πρέπει να υπάρχει σωστή πολιτική για την τουριστική ανάπτυξη! Αστείο πράγμα...
Αλλιώς, ως μηχανικός να κάνεις τι; Που να βρεθεί βιομηχανία στην Ελλάδα! Τα ξεπαστρέψαμε όλα και συνεχίζουμε το θεάρεστο αυτό έργο, έχοντας και την πολύτιμη αρωγή μερίδας της Πανεπιστημιακής κοινότητας! Έχει ήδη αρχίσει η εξαγωγή - εκτός του ελαιόλαδου - και επιστημόνων! Τους διδάσκουν οι μεγάλοι ακαδημαϊκοί μας δάσκαλοι, βολεμένοι πίσω από τις Πανεπιστημιακές έδρες, γιατί μόνο γι’ αυτούς υπάρχουν τόσα Πανεπιστήμια πια, καρπώνονται τη δουλειά των μεταπτυχιακών τους φοιτητών για να κάνουν και καμιά δημοσίευση που και που, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν χρόνο ν’ ασχοληθούν με τέτοια, έχουν άλλα! Ε! μ’ έναν ψωρομισθό θα μείνουνε;
Να βγάλουν και κάτι παραπάνω από τίποτε μελετούλες, τίποτε ευρωπαϊκά προγράμματα, τίποτε θεσούλες σε Διοικητικά Συμβούλια, κι ας κάνουν στα τελευταία τις μαριονέτες εφαρμόζοντας τις κυβερνητικές πολιτικές, σιγά, αφού αποδίδει; Κι αφού βγάλουν φουρνιές άρτια καταρτισμένων άνεργων επιστημόνων, κάνουν και καμιά ημερίδα, για να τονίσουν το επιστημονικό τους κύρος και να σταματήσουν «οικολογικά» κάθε επιχειρηματικό άνοιγμα και προσφορά θέσεων εργασίας. Α! όλα κι όλα! Πρώτα η «οικολογία»! Και γιατί να σκεφτούν πώς θα γίνει κάτι με τον καλύτερο τρόπο, αφού πιό εύκολο είναι να ματαιωθεί; Και γιατί να σκεφτούν πώς θα προτείνουν λύσεις για την καλύτερη ένταξη των επιχειρήσεων στο Περιβάλλον, γιατί να σκεφτούν ασφαλιστικές δικλείδες για την ελαχιστοποίηση της ρύπανσης; Αυτό, καλέ, θέλει δουλειά! Πιό ξεκούραστο είναι να προτείνουν ματαίωση των επενδυτικών προσπαθειών και μάλιστα των μεγάλων! Φωνάζουν τα φωτισμένα μυαλά, ναι υπάρχουν και τέτοια μεταξύ των Καθηγητών, προσπαθούν ν’ ακουστούν, αλλά.....φευ! φιμώνονται από τη μειοψηφία των βολεμένων τεμπέληδων....
Και άντε ας τη δούμε την ανάπτυξη κι ας είναι πράσινη, που’ν’την όμως; Και άραγε αν έρθει, θα φέρει και θέσεις εργασίας, ή θα πρέπει να συνοδευτεί και από άλλου είδους ανάπτυξη, για να τρώμε και κάτι άλλο εκτός από καθαρό αέρα; Απαραίτητος μεν ο καθαρός αέρας, ύψιστο αγαθό, αλλά όχι βρώσιμος! Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν απασχολούν κανέναν ή το πολύ έναν-δύο κατά τη φάση λειτουργίας, ενώ κατά τη φάση κατασκευής ελάχιστους κι αυτούς έξω από την Ελλάδα, εκεί που οι επιχειρηματίες δεν ταλαιπωρούνται χρόνια με ατέρμονες γραφειοκρατικές διαδικασίες και δεν αντιμετωπίζονται ως «μπαμπούλες»! Εκεί, που φροντίζουν να προστατέψουν το Περιβάλλον μετά την εγκατάσταση των βιομηχανιών, αφού έχουν βρεί δουλειά οι άνθρωποι, γιατί εκεί, όσο σημαντικό είναι το πουλί, το ζώο και το δέντρο, άλλο τόσο σημαντικός είναι και ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Γι’ αυτό και οι πολίτες, εκεί, δεν έχουν απηυδήσει με τα «οικολογικά» κινήματα, δε φτάνουν στο σημείο να σιχτιρίσουν τους «οικολόγους», γιατί, εκεί, επιβιώνουν και έχουν τη διάθεση να χαρούν και ότι τους περιβάλλει!
Άλλωστε τι σημαίνει πράσινη ανάπτυξη; Σημαίνει μόνο Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας; Δεν σημαίνει, ή δεν θα’πρεπε να σημαίνει και σωστή λειτουργία βιομηχανιών, που θα φροντίσει όμως το Κράτος, με σωστούς Περιβαλλοντικούς Όρους να είναι όσο πιο «καθαρές» γίνεται; Αντί να ενισχύσουμε την βιομηχανία, τη μεταλλευτική, τη ναυπηγική, τόσους πόρους έχουμε στην Ελλάδα και να φροντίσουμε όλ’ αυτά να αναπτύσσονται με το ελάχιστο περιβαλλοντικό κόστος, δημιουργώντας ισχυρούς μηχανισμούς ελέγχου, όπως γίνεται σε κάθε ευνομούμενο κράτος του κόσμου, εμείς πήγαμε στο άλλο άκρο θεωρώντας ότι για να μείνουν πράσινα τα δέντρα, πρέπει μόνο να σκαρφαλώνουμε σ’ αυτά!
Δεν έχω τίποτε με την οικολογία, το εντελώς αντίθετο ισχύει, χρόνια ασχολούμαι με το θέμα και εφαρμόζω στην προσωπική μου ζωή όσες περισσότερες οικολογικές πρακτικές μπορώ, θα ήμουν επιεικώς ανόητη, αναίσθητη και λάτρης της ασχήμιας, αν δεν ενδιαφερόμουν για τη γη και τον αέρα που δανείστηκα απ’ τα παιδιά μου!
Τα «βάζω» όμως με τα διαφόρων ειδών κινήματα, που βαφτίζονται οικολογικά και μόνο τέτοια δεν είναι, που τα μέλη τους χρησιμοποιούν αυτοκίνητο για να πάνε στο περίπτερο και που μόνο τους μέλημα είναι η προσπάθεια ματαίωσης κάθε επιχειρηματικού εγχειρήματος, στην καλύτερη περίπτωση, αν δεν εκπροσωπούν άλλα συμφέροντα, με την υποψία ότι αν επιτευχθεί, θα είναι ρυπογόνο. Αυτοί που ενδιαφέρονται πραγματικά για το Περιβάλλον στο σύνολό του, ελέγχουν τις βιομηχανίες μετά, αφού εγκατασταθούν!
Τα «βάζω» με τους πολιτικούς που θέλοντας να έχουν την «τοπική κοινωνία» ευχαριστημένη, ξεχνάνε ότι για μια ελάχιστη βολεμένη μειοψηφία, που κατευθύνεται σχεδόν πάντα από τον μικροπολιτικό εγωισμό ενός-δύο ατόμων, κατά προτίμηση δημοσίων υπαλλήλων για να έχουν το χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθούν, για μια μερίδα ανθρώπων που θέλει τα πάντα να γίνονται εκατό χιλιόμετρα μακριά απ’ την αυλή της, έχουν βουλιάξει την Ελλάδα στη μιζέρια και στην ανεργία. Πότε επιτέλους σ’ αυτή την Ελλάδα της ακινησίας θα αποφασίσουμε να πούμε, όλοι όσοι το πιστεύουμε, χωρίς να φοβόμαστε τις αντιδράσεις των «πολιτικά ορθώς» καθοδηγούμενων, ότι στην ανάπτυξη χωράν όλα τα χρώματα, ναι! όλα, αρκεί να φροντίζουμε να είναι σύννομα, ελεγχόμενα και εν τέλει «καθαρά».
Βιώσιμη πρέπει να είναι η ανάπτυξη, ποιος έχει αντίρρηση σ’ αυτό, βιώσιμη όμως πρέπει να είναι και η Ελλάδα για τους Έλληνες!
Αναγνώστρια
