Λύση το καλοκαίρι ή κατάρρευση...

Η κρίση χρέους της ευρωζώνης φαίνεται πως έχει περάσει τα όρια της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Οι αγορές αποδεικνύονται πιο ισχυρές από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και κανείς δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό...

Οι αγορές συνήθως εκφράζουν τη λογική του ατομικού συμφέροντος ή ως είθισται όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, τις πλάνες και προκαταλήψεις των τελευταίων για ό,τι θα μπορούσε να αποτελεί το συμφέρον τους.

Πάρα ταύτα οι αγορές επιτυγχάνουν καλύτερο αποτέλεσμα σε σύγκριση με οικονομίες κεντρικού σχεδιασμού μακροπρόθεσμα. Δεν έχετε να παρά να κοιτάξετε γύρω σας οι δύσπιστοι...

Οι τελευταίες εξελίξεις μάλλον ανατρέπουν το βασικό σχέδιο με το οποίο η ευρωζώνη αντιμετώπιζε την κρίση χρέους της Ελλάδας και των άλλων δυο μικρών χωρών. Ήτοι: αποτρέπουμε την κατάρρευση τώρα και αναβάλουμε την οριστική λύση για αργότερα...

Οποιαδήποτε οριστική λύση, όμως, πρέπει να περάσει από 17 ή 27 κοινοβούλια. Αυτό με τα δεδομένα του χθες φαινόταν δύσκολο. Δεν σημαίνει πως θα παραμείνει δύσκολο και με τα δεδομένα που θα επικρατούν σε μια εβδομάδα ή ένα μήνα.

Ίσως αυτή η επέκταση και επιτάχυνση της κρίσης δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την περαιτέρω πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης. Ίσως και για τη διάλυση των όσων μέχρι τώρα έχουν επιτευχθεί...

Οι επόμενοι μήνες φαίνεται πως θα είναι καθοριστικοί.

Ας μην έχουμε αυταπάτες για την ελληνική διέξοδο σε αυτή την κρίση. Είτε με ενοποίηση της Ευρώπης και υπαγωγή της αντιμετώπισης του χρέους στα πλαίσια ενός συνολικού σχεδίου, είτε με τη διάλυση του ευρώ, η Ελλάδα πρέπει να μεταρρυθμιστεί και να αποπαρασιτοποιήσει την οικονομία και την κρατική της μηχανή...

Μετά, να βρει μια θέση στο σκηνικό της διεθνούς οικονομίας, όποιο και αν θα είναι αυτό. Φυσικά οι συνθήκες θα είναι πιο εύκολες σε ένα περιβάλλον οικονομικής ανάπτυξης της ευρωζώνης από ό,τι σε ένα περιβάλλον κρίσης και διάλυσης.

Με βάση το μεσοπρόθεσμο έχουμε μια δημοσιονομική εξισορρόπηση του προϋπολογισμού που στηρίζεται στην αύξηση των φόρων κατά τα 2/3 και στην μείωση των δαπανών κατά το 1/3.

Αν υπάρξει διάλυση της ευρωζώνης, οι δημαγωγοί που προπαγάνδιζαν τη στάση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ σαν πανάκεια, θα έχουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν πόσους δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους μπορεί να πληρώνει σε έξι μήνες ο κρατικός προϋπολογισμός, όταν ο στόχος των εσόδων θα πέσει δραστικά κάτω από τις προβλέψεις και τα μέχρι τώρα στανταρς...

Στην περίπτωση του απευκταίου μιας κατάρρευσης, οι πρωτογενείς δαπάνες θα πρέπει να μειωθούν, όχι από 51,6 δισ. το 2010 στα 50,9 δισ. το 2015 όπως προβλέπει το μεσοπρόθεσμο, αλλά πολύ πιο δραστικά, αφού ποιος θα έχει να πληρώσει έμμεσους και άμεσους φόρους σε ένα περιβάλλον γενικευμένης κρίσης.

Η άποψη της στήλης παραμένει πως τα δεδομένα δεν δείχνουν ανατροπή της ευρωζώνης, αλλά μάλλον επιταχύνουν την περαιτέρω ενοποίηση με την απόκτηση κοινής δημοσιονομικής πολιτικής και ανακύκλωσης πλεονασμάτων και ελλειμμάτων...

Έχει ενδιαφέρον η εποχή μας...

Πηγή:www.capital.gr