ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ
Η υπερψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος από πλευράς ελληνικής βουλής, δεν χαροποιεί ιδιαίτερα τους Ευρωπαίους. Αυτό που συμβαίνει, μοιάζει κάπως με τη περίφημη αλληγορία του Πλάτωνα για τον μύθο της σπηλιάς. Οι Ευρωπαίοι, είμαστε σκλάβοι, εκ γενετής αλυσοδεμένοι, και μπορούμε να δούμε μόνο τις σκιές που σχηματίζουν στον τοίχο της σπηλιάς, όλα τα αντικείμενα που μεταφέρουν στα χέρια τους οι διάφοροι υπηρέτες που περνούν απ έξω, Και μάλιστα έχουμε πειστεί, πως όσον αφορά στην ελληνική πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα πέραν των σκιών που
βλέπουμε. Στην ελληνική όμως πραγματικότητα, τα παράδοξα ξεπερνούν τις αντοχές μας. Για παράδειγμα, είναι η πρώτη φορά που ένα τεχνικώς χρεοκοπημένο κράτος, στηρίζεται ως φερέγγυο . Η ΕΕ επιμένει στη διάσωση μιας κατεστραμμένης χώρας με ένα δημοσιονομικό έλλειμμα 10% του ΑΕΠ της, και με ένα χρέος ύψους €350 δισ. που αντιστοιχεί στο 150% του πλούτου που μπορεί η χώρα να παράξει σε ένα έτος. Ακόμη και αν η Ελλάδα ιδιωτικοποιούσε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας της (αν βρίσκονταν κάποιος να την αγοράσει), δεν θα εξαφάνιζε αυτό το χρέος. Αυτή η αντίφαση μπορεί να εξηγηθεί από μια άλλη μεγαλύτερη, η οποία είναι ότι σύμφωνα με την Merkel και τον Sarkozy, το εθελούσιο είναι στην ουσία υποχρεωτικό. Αυτή η αντίφαση έχει επιβεβαιωθεί από τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες, που κλήθηκαν να σβήσουν μέρος του ελληνικού χρέους. Στο φινάλε, δεν μιλάμε για διαγραφή του χρέους, αλλά για μια μεγάλη επιμήκυνση. Ένα ακόμη παράδοξο έχει να κάνει με την χορήγηση €110 δις στην Ελλάδα πέρσι, που έγιναν καπνός. Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, που όλος ο κόσμος βιάστηκε να απαλλάξει, θα εφάρμοζε υποτίθεται ένα σχέδιο αυστηρών μέτρων λιτότητας. Όμως παρά τη γενική οργή για τα χτυπήματα εναντίον των Ελλήνων, το σχέδιο αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια παραμορφωμένη σκιά της πραγματικότητας. Ο Ισπανός ευρωβουλευτής López Istúriz αποκάλυψε πριν λίγες ημέρες πως αντί να καταργήσει 55 δημόσιους φορείς και επιχειρήσεις ώστε να μειώσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα, η Αθήνα προχώρησε στη σύσταση 41 νέων δημόσιων φορέων, το ίδιο αυτό διάστημα. Ένα άλλο παράδοξο είναι ότι η διάσωση της χώρας στο τέλος θα την πνίξει. Ο αρχηγός του ελληνικού συντηρητικού κόμματος Αντώνης Σαμαράς, έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει πως η αύξηση της φορολόγησης θα εξασθενήσει την οικονομία, και θα αυξήσει τη φοροδιαφυγή ακόμη περισσότερο. Αν ο Παπανδρέου ήταν πιο τολμηρός, θα είχε περικόψει τη γραφειοκρατία όχι κατά 15% αλλά κατά 25%, και θα περιόριζε τις ιδιωτικοποιήσεις όχι στα €50 δισ. αλλά στα €300 δισ. των διαθέσιμων περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Σε αυτήν την ελληνική φάρσα, μόνο κάποια ριζοσπαστικά μέτρα θα μπορούσαν να ξεκαθαρίσουν τα νούμερα. Στην αλληγορία του Πλάτωνα, ένας σκλάβος μπορούσε να βγει από τη σπηλιά, να δει την πραγματικότητα του έξω κόσμου, και στη συνέχεια να επιστρέψει στο σκοτάδι της προκειμένου να προσπαθήσει να εξηγήσει στους συντρόφους του ότι οι σκιές που βλέπουν δεν είναι η αλήθεια. Ότι στον έξω κόσμο υπάρχουν άλλα πράγματα που αποτελούν τη πηγή δημιουργίας αυτών των σκιών. Οι σκλάβοι θα τον κορόιδευαν, και στη συνέχεια όταν αυτός θα επέμενε να τους απελευθερώσει από την άγνοια και το σκοτάδι, θα άρχιζαν να εξετάζουν το ενδεχόμενος δολοφονίας του. Μέχρι στιγμής, ο Σαμαράς είναι ο μόνος που βγήκε από τη σπηλιά της Ελλάδας. Και για αυτό τον κατηγορούν ως ανεύθυνο. Ο Παπανδρέου που ανοιγοκλείνει τα μάτια του, βρίσκεται μισός έξω. Οι περισσότεροι όμως Έλληνες και Ευρωπαίοι, είναι ακόμη τυφλωμένοι από τον ήλιο.
Δείτε τώρα και το εκπληκτικό βίντεο
En la caverna de Platón, de John
Müller en El Mundo
AJUSTE DE CUENTAS
No echaría las campanas al vuelo tras la aprobación del como la Caverna ,
la famosa alegoría de La República de Platón. Los europeos somos esclavos
encadenados desde nuestro nacimiento que sólo podemos dirigir la
mirada hacia las sombras de los objetos que desfilan en manos de
los sirvientes por encima del
Ocurre que en el caso griego se han superado las
cuotas de contrasentidos que uno puede admitir.
Sucede, por ejemplo, que por primera vez se considera
solvente a un país que técnicamente está en default.
La UE insiste en
rescatar a un país arruinado, con un déficit fiscal del 10% del PIB y con una
deuda de 350.000 millones que supera el 150% de toda la riqueza que genera en
un año. Ni privatizando todos los activos del Estado (suponiendo que alguien
quiera comprarlos) se puede enjugar la deuda.
Este contrasentido se explica gracias a uno mucho
mayor, que es según Merkel
y Sarkozy que lo
voluntario, en realidad, es obligatorio. Así lo han comprobado los bancos
alemanes y franceses que han sido invitados a perdonar parte de la deuda
griega. Al final, quita en sentido estricto no hay, pero si un generoso
reescalonamiento de la deuda.
Otra paradoja es que el ajuste, en realidad, es un
desajuste. Grecia ya recibió hace un año 110.000 millones que no han servido
para nada. El Gobierno de Yorgos
Papandreu, al que todo el mundo exonera tan rápidamente, debió
aplicar un estricto plan de austeridad. Pero pese a la indignación universal
por los tormentos aplicados a los griegos, parece que esto no es más que un eco
deformado de la realidad. El eurodiputado del PP Antonio López Istúriz reveló hace
unos días que en lugar de suprimir 55 empresas públicas para reducir el déficit
fiscal, Atenas había creado 41 nuevas en este tiempo.
Una cuarta paradoja es que el rescate al final ahoga
al país. Al derechista Antonis Samaras
no le falta razón cuando dice que la subida tributaria colapsará la economía o
incrementará aún más la evasión fiscal. Si Papandreu hubiera sido más audaz,
recortaría los funcionarios no en un 15% sino en un 25% y no se limitaría a
privatizar activos por 50.000 millones teniendo 300.000 millones disponibles.
Los números de la tomadura de pelo griega (bien resumidos en el MERCADOS del
pasado 26 de junio) sólo pueden ser corregidos con medidas radicales.
En la alegoría de Platón, un esclavo lograba salir de
la caverna, conocía la realidad exterior y volvía a la cueva para explicar a
sus compañeros que las sombras no eran la verdad, que en el exterior existían
cosas que eran la causa última y el fundamento de esas sombras. Los esclavos
primero se burlaban de él y después, cuando insistía en liberarlos, hasta
pensaban en matarle.
Samaras es el único que ha salido del
.png)
.jpg)
.jpg)
.jpeg)
