Σε προηγούμενες αναφορές μας είχαμε προειδοποιήσει για τη μεγάλη πρόκληση που ετοιμάζει η γειτονική χώρα. Ήδη έχουν αρχίσει οι εργασίες για την τοποθέτηση του αγάλματος του Μ. Αλεξάνδρου στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων στο πλαίσιο του προγράμματος “Skopje 2014” από την κυβέρνηση Γκρούεφσκι - αφού..
είχαν μεταφερθεί τα κομμάτια του, που φτιάχτηκαν στο εργαστήριο “Fedrinando Marineli” της Φλωρεντίας.
Και μόνο αυτή η ενέργεια επιβεβαιώνει αυτό που είχαμε τονίσει, ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη ιστορική απάτη όλων των εποχών από τα καλύτερα παιδιά της Σόφιας (του σύγχρονου βουλγαρικού διεκδικητισμού), του βίαιου -από κάθε άποψη, είτε επιστημονική είτε εθνογραφική- αποχωρισμού του όρου Μακεδών εθνολογικά και ιστορικά από τον όρο Έλλην. Καταρρίπτει κάθε “επιχείρημα” των γεωγραφολογούντων “ergaomniτων” περί εξεύρεσης λύσης που να καλύπτει και να είναι αποδεκτή και από τις δύο χώρες.
Και μόνο αυτή η ενέργεια της γειτονικής χώρας αποδεικνύει την κλοπή της μακεδονικής ιστορίας από τον ελληνικό κορμό, τώρα που η Ελλάδα με την επιβληθείσα τεχνητή οικονομική κρίση είναι γονατισμένη και βάλλεται πανταχόθεν.
Το άγαλμα λοιπόν του Αλεξάνδρου του “Τσάρου”, που “σλαβοποιήθηκε ψευτομακεδονικά”, έχει ύψος 22 μέτρα συν τη βάση, θα περιβάλλεται από σιντριβάνι, οκτώ λέοντες που θα “βρυχώνται” και “ιππείς”, “eterski” (εταίρους τους λέει η ιστορία, αλλά δεν έχει καμία σημασία), για να συμπληρωθεί το χολιγουντιανό σκηνικό, που ίσως και να περιλαμβάνει και ηχητική παρέμβαση (“This is FYROM!”, κατά το “This is Sparta” από την ταινία “300).
Ο τέλειος αυτός εκπρόσωπος του μεγαλείου του ελληνικού κόσμου γνωρίζει επιτέλους την καταγωγή του, που ασφαλώς κατά τη γειτονική χώρα δεν είναι η Ελλάδα αλλά κάτι άλλο! Βέβαια με πονηρό τρόπο η επιγραφή στη βάση του αγάλματος αναγράφει “πολεμιστής σε άλογο”, ακριβώς για να μην ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε όλο τον κόσμο, επιστημονικό και μη, γιατί η κυβέρνηση της γειτονικής χώρας γνωρίζει ότι θα γίνει καταγέλαστη με αυτή της την ενέργεια, που είναι περισσή θράσους απύθμενου, και ότι θα γίνει τελικά μπούμεραγκ σε ό,τι θέλει να πετύχει.
Γιατί όμως προχώρησε; Ακολουθείται πιστά η πολιτική Γκλιγκόροφ της δεκαετίας του ’90, που είχε υιοθετήσει τον ήλιο της Βεργίνας ως κρατικό σύμβολο της χώρας με σκοπό να επικεντρωθεί το ελληνικό ενδιαφέρον σε αυτό που έτσι κι αλλιώς τότε αποτελούσε πρόκληση, από κάθε άποψη, ώστε να γίνουν “παζάρια” “βαλκανικού τύπου” για την εξεύρεση λύσης στο θέμα του ονόματος, που οδήγησε στην “ενδιάμεση” (προσωρινή την ονομάζουν τα Σκόπια) συμφωνία του ’95, που κατά σύστημα παρουσιάζεται από τη γειτονική χώρα.
Αυτό κάνει τώρα και ο Γκρούεφσκι, που μεγάλωσε στη FYROM του Κίρο Γκλιγκόροφ. Ακολουθείται και η πρόταση-εισήγηση του επίσημου αρχαιολόγου των Σκοπίων Pasko Kuzman στον Γκρούεφσκι ότι “αν δεν αρχίσει πρόγραμμα συστηματικό διεκδίκησης της αρχαίας ιστορίας της Μακεδονίας από τη γειτονική χώρα, ώστε να μην υπάρχουν ‘ιστορικά κενά’ που δεν καλύπτονται με τίποτε, δεν θα κερδηθεί ποτέ η μάχη για το όνομα”. Αυτό είναι το πρόγραμμα “Skopje 2014”. Ο πρωθυπουργός της γείτονος στήνει, παρακολουθεί και διαπραγματεύεται, βάζει δέκα για να κερδίσει τα δύο. Και θα τα κερδίσει, γιατί δυστυχώς δεν δόθηκε από δικής μας πλευράς η δέουσα σημασία στον Μέγα Αλέξανδρο, που οι κατακτημένοι από αυτόν λαοί τον ονόμασαν όχι απλά Μέγα αλλά Μέγιστο. Τον λάτρεψαν και τον λατρεύουν στην κυριολεξία.
Γι’ αυτούς ήταν ο μέγιστος από τους κυβερνήτες, μεγαλεπήβολος και αγαπητός. Το κράτος του, από την ελληνική θάλασσα μέχρι τα Ιμαλάια, από τις αφρικανικές ερήμους μέχρι τις στέπες της Αραλικής λίμνης. Το όραμά του, η συνένωση όλων των λαών (το οποίο πραγμάτωσε σε μεγάλο βαθμό) υπό τη σκέπη του μακεδονικού πολιτισμού, που δεν είναι άλλος από τον ελληνικό, που τόσο όμορφα πέρασε στην παιδική ψυχή του ο μέγιστος των φιλοσόφων, ο Αριστοτέλης. Ήταν η μορφή της ιστορίας.
Είχε πρόωρο και απροσδόκητο θάνατο. Αλλά “εκ των επί της γης ανθρώπων” η ιστορία αυτόν πρώτα ονόμασε Μέγα. Γι’ αυτό ο ιστορικός έχει δικαίωμα να γράψει τις απόψεις του -θα το κρίνει η ιστορία, αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη έχει ήδη κρίνει-, ο δε διπλωμάτης ή πολιτικός όταν κάνει δυσμενείς κρίσεις γύρω από την προσωπικότητά του γελοιοποιεί και τον εαυτό του και τη χώρα του.
Ο Αλέξανδρος, ως ιστορικό πρόσωπο και ως μύθος, κυριάρχησε στη φαντασία των ανθρώπων της Αναγέννησης και στα καλλιτεχνικά τους επιτεύγματα. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, στον ελλαδικό χώρο τα κατορθώματα του Μ. Αλεξάνδρου ενδυνάμωναν και σφυρηλατούσαν το εθνικό φρόνημα και βοηθούσαν θεμελιακά στο να κρατηθεί άσβεστη η φλόγα της επιθυμίας και της πάλης για εθνική αποκατάσταση.
Ο εθνομάρτυρας Ρήγας Φεραίος τύπωσε τη μορφή του Μ. Αλεξάνδρου και την κυκλοφόρησε το 1797 για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της Μυστικής Εταιρείας για την απελευθέρωση του Γένους. Και μην ξεχνάμε ότι ο Φεραίος εμπνεύστηκε από το όραμα του Μ. Αλεξάνδρου για τη συνένωση όλων των λαών κάτω από τον ελληνικό πολιτισμό. Όταν γράφει στα πλαίσια της “Ελληνικής Δημοκρατίας” κάνει λόγο για έναν λαό “απόγονο των Ελλήνων, όπου κατοικεί την Ρούμελην, την Μικράν Ασίαν, τας Μεσογείους νήσους, την Βλαχομπογδανίαν, την Μακεδονίαν, την Θράκην” κλπ. “όσοι στενάζουν υπό την δυσφοροτάτην τυραννίαν του οθωμανικού βδελυρωτάτου δεσποτισμού”.
Ο γάλλος ιστορικός και φιλόσοφος Μοντεσκιέ γράφει χαρακτηριστικά στο έργο του “Περί πνεύματος των νόμων”: “Ιδού λοιπόν κατακτητής του οποίου τον θάνατο εθρήνησαν άπαντα τα υπ’ αυτόν υποταχθέντα έθνη, ιδού σφετεριστής ον έκλαυσε και αυτός ο υπ’ αυτόν καθαιρεθείς βασίλειος οίκος! Τοιούτο τι περί ουδενός άλλου δορικτητόρων ανέφερε η ιστορία”. Γιατί ουδέποτε η ιστορία του Μ. Αλεξάνδρου δεν αποτέλεσε τμήμα της παράδοσης των Σλάβων, είτε βουλγαριζόντων είτε σερβιζόντων είτε πανσλαβιστών.
Έχουμε ήδη γράψει σε προηγούμενες αναφορές ότι ουδέποτε και ουδεμία πηγή της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (βυζαντινής κατά την επιβληθείσα λανθασμένη ορολογία της Εσπερίας - Δύσεως) έδωσε το δικαίωμα στους Σλάβους, ούτε και σε καμία άλλη εθνοτική ομάδα, πλην των Ελλήνων, να χρησιμοποιούν τον όρο Μακεδών - Μακεδονικός - Μακεδονία, γεωγραφικά, εθνολογικά, ιστορικά. Από τον Παΐσιο Χιλανδαρινό και τον Βενελίν τον Απρίλιφ, τον Σωφρόνιο Βράτσης, τον Νεόφυτο Μπόσβελι, μέχρι και τον Κρστε Μίσιρκοφ (πρωταγωνιστές του βουλγαρικού κινήματος) που η γειτονική χώρα “θεωρεί” ως πατέρα του έθνους της, δεν χρησιμοποιήθηκε ως στοιχείο της παράδοσης η ιστορία του Μ. Αλεξάνδρου και το πρόσωπό του, τουλάχιστον αρχικά.
Η διάκριση ανάμεσα σε “Βούλγαρους”, οι οποίοι ταυτίζονταν με τους Έλληνες απόλυτα, που περιλαμβάνονται στους καταλόγους συνδρομητών των “βουλγαρικών” βιβλίων είναι δυσχερέστατη, όπως και στην πρώτη βουλγαρική μετάφραση της “Φυλλάδας του Μεγαλέξανδρου” στο Βελιγράδι το 1844, κάτι που δείχνει ξεκάθαρα την παγιωμένη αντίληψη και πεποίθηση των Σλάβων και των Βουλγάρων ότι το πρόσωπο του Μ Αλεξάνδρου του Μακεδόνος είναι η ελληνική ιστορία και η παράδοση.
Εξάλλου η ελληνοφωνία πρέπει και είναι αναπόσπαστο τμήμα της βουλγαρικής παράδοσης (και της σλαβικής) και βασική συνιστώσα της διαμόρφωσης της νεότερης βουλγαρικής ταυτότητας και όχι μόνο. Τα καλύτερα λοιπόν παιδιά της Σόφιας στη FYROM όχι μόνο δεν ανατρέχουν στις πηγές τους, αρνούμενοι τη σλαβοβουλγαρική τους καταγωγή και συνέχεια, αλλά ληστεύουν με τον πιο βάναυσο τρόπο τη μακεδονική ιστορία, βαπτίζοντας εαυτούς “Μακεδόνες” χωρίς μακεδονικότητα, καταστρέφοντας καθετί το ελληνικό στις εστίες του μακεδονισμού (ελληνισμού) σε Μοναστήρι, Γευγελή, Αχρίδα, Στρώμνιτσα, Κρούσοβο, καταπατώντας κάθε στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα της ελληνικής εθνικής μειονότητας.
Και στήνουν αγάλματα ξένης προς αυτούς ιστορίας, με την προσδοκία να λυτρωθούν από τα ψυχονευρωτικά τους σύνδρομα αναζήτησης ταυτότητας (που χρήζουν ιατρικής ενασχολήσεως, μοναδικής επιστημονικής έρευνας). Εμείς οι Μακεδόνες όμως έχουμε συνηθίσει τα δύσκολα και ξέρουμε να επιβιώνουμε, να δίνουμε μάχες και να στεκόμαστε όρθιοι. Ας κρατήσουν λοιπόν οι γείτονες τον “ψευτο-Αλέξανδρο”, τον “τσαρ φιρόμσκι”, και εμείς οι Μακεδόνες έχουμε τον πραγματικό Αλέξανδρο. Το μακεδονικό όνομα δεν θα χαθεί.
