Όλοι μας γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα εξουσιάζεται από ένα ολιγαρχικό σάπιο και διεφθαρμένο καθεστώς, εντελώς αυτόνομο από την υπόλοιπη κοινωνία και το οποίο τροφοδοτειται και ζει αποκλειστικά από το δημόσιο χρήμα. Δηλαδή από τους φόρους των πολιτών, από τα εξωτερικά δάνεια και από τα πακέτα της ΕΕ. Αυτό το καθεστώς μισεί οτιδήποτε έχει σχέση με....
ιδιωτική πρωτοβουλία και ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Και έχει λόγους να το μισεί γιατί η άνοδος μη κρατικοδίαιτων ιδιωτικών κοινωνικών δυνάμεων θα έχει ως φυσικό αποτέλεσμα την μετατόπιση των εξουσιαστικών δομών προς την πλευρά της κοινωνίας και την κατάρρευση του κρατικοδίαιτου καθεστώτος. Της τελευταίας δηλαδή σοβιετίας στην Ευρώπη.Έτσι αυτό το καθεστώς έχει φροντίσει να διαλύσει τον παραγωγικό ιστό της χώρας, να αγνοήσει, να καταπνίξει ή να εξευτελίσει ελεύθερες φωνές και πραγματικά προοδευτικά πνεύματα και να αναπτύξει ένα χώρο διαπλοκής στα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ.
Θα περίμενε κανείς ότι αφού μέσα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα υπάρχει και λειτουργεί ένα φιλελεύθερο κόμμα και μάλιστα κόμμα εξουσίας, εν προκειμένω η Νέα Δημοκρατία, αυτό θα αποτελούσε ασπίδα και ανάχωμα ανάπτυξης ενός τέτοιου καθεστώτος, καθώς και εγγύηση καλής λειτουργίας της δημοκρατίας. Δυστυχώς όμως η Νέα Δημοκρατία δεν είναι η λύση του προβλήματος, αλλά μέρος του προβλήματος και ο ρόλος της μέσα στο καθεστώς είναι εντελώς επιβοηθητικός.
Δεν μπορεί η Νέα Δημοκρατία να είναι η λύση στο πρόβλημα γιατί η Νέα Δημοκρατία και η Δεξιά γενικότερα δημιούργησε το πρόβλημα. Το ΠΑΣΟΚ το 1981, όταν ανέλαβε την εξουσία, δεν ήταν εκείνο που εφηύρε την ένταξη των μαζών στην πολιτική μέσα από τα δίκτυα πατρωνίας και εκλογικής πελατείας. Η Δεξιά και όλη η προηγούμενη πολιτική πρακτική της χώρας είχε δημιουργήσει αυτού τους είδους τις καταστάσεις. Το ΠΑΣΟΚ δεν αρκέστηκε απλά στον παραδοσιακό τρόπο του ρουσφετιού, αλλά συστηματοποίησε τα πράγματα και ουσιαστικά κομματικοποίησε το κράτος, ανεβάζοντας στην κρατική εξουσία και στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, τα κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη του.
Η Νέα Δημοκρατία, αποτελούμενη από μια ολιγαρχία πολιτικών οικογενειών, πιστών στην παραδοσιακή μέθοδο του ρουσφετιού, φοβούμενες για την δική τους πολική ύπαρξη, δεν θέλησε να αναδείξει νέες κοινωνικές δυνάμεις. Έτσι περιορίστηκε σε έναν ρόλο κομπάρσου του καθεστώτος και όχι ο έτερος ισχυρός κοινωνικός πόλος, με αποτέλεσμα να καλείται στην εξουσία, αυτός ο συνασπισμός των πολιτικών τζακιών, όταν το επιτρέπει το καθεστώς.
Σήμερα βλέπουμε την Νέα Δημοκρατία, να μην μπορεί να καταγγείλει όλη αυτή την κατάσταση και να καλέσει το λαό να αναλάβει δράση, γιατί δεν θέλει το λαό μέσα της.
Εξακολουθεί να λειτουργεί με τη λογική του κλειστού καθεστώτος και υπακούει στα κελεύσματά του, παρά την χρεοκοπία, το ξεπούλημα της χώρας και την εξαθλίωση του λαού.
Θα πρέπει ο Αντώνης Σαμαράς να κάνει την υπέρβασή του και να καλέσει το λαό μέσα στην Νέα Δημοκρατία.
Να καλέσει την κοινωνία στην εξουσία.
Να καλέσει την κοινωνία στην εξουσία.
