Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης
Μωραίνει Κύριος...
Η χώρα βρίσκεται στην άκρη της Αβύσσου, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα χτυπιούνται δραματικά από την ανεργία, ενώ όσοι εξακολουθούν να έχουν εργασία, ζουν ανήσυχες μέρες και νύχτες μια και η δαμόκλειος σπάθη της ενδεχόμενης ανεργίας κρέμεται επί των κεφαλών τους. Η ΑΔΕΔΥ όμως, μακάρια και απροβλημάτιστη, περιχαρακωμένη στην μηχανή του χρόνου, παραμένει ασάλευτη στις εποχές των παχέων αγελάδων, τότε που με την παρότρυνση του αντρεικού ΠΑΣΟΚ, λειτουργούσε ως συνιδιοκτήτης του Δημοσίου.
Με ανακοίνωσή της πρότεινε “Συντονισμό κινητοποιήσεων σε συγκεκριμένες ώρες (αρχή, μέση ή τέλος ωραρίου) με μορφές πάλης όπως: καθιστική διαμαρτυρία εντός ή μπροστά στους χώρους εργασίας, αποχή από συγκεκριμένες εργασίες και ειδικά αυτές που επιβαρύνουν οικονομικά τους πολίτες προκειμένου να έχουν πρόσβαση σε κοινωνικές υπηρεσίες (π.χ. εισιτήρια εξωτερικών ιατρείων) κ.ά. Κάλεσε δηλαδή τους υπαλλήλους ετσιθελικά να απέχουν από τις εργασίες τους!
Δικαίως ο υπουργός Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος, Ηλίας Μόσιαλος, δήλωσε ότι δε νοείται εργαζόμενοι να υπονομεύουν τις εισπράξεις στο δημόσιο, κάνοντας «λευκή απεργία» και υπενθύμισε ότι υπάρχουν πειθαρχικά συμβούλια που θα μπορούσαν να επιβάλουν τις ανάλογες ποινές στους παραβάτες.
Την ίδια μέρα σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ, εργαζόμενοι του Δημοσίου εκπλήσσουν με το θράσος τους: «Αν δουλεύουμε περισσότερο, δεν σημαίνει ότι θα είναι και καλύτερα τα αποτελέσματα», λέει ο πρώτος και ο δεύτερος συμπληρώνει: «έχουμε ρυθμίσει τις ζωές μας με το πρωινό ωράριο και θα το προτιμήσουμε. Οι υπόλοιποι, ας ζητήσουν άδεια από τον εργοδότη τους, αν έχουν ανάγκη από τις δημόσιες υπηρεσίες»!!!
Τέτοιο θράσος λοιπόν, τέτοια αγνωμοσύνη, τέτοια παχυδερμία, απέναντι στον χειμαζόμενο πολίτη που τους εξασφαλίζει τον σίγουρο μισθό τους από το ισχνό πλέον εισόδημά του. Τέτοια άγνοια διέπει τους προστατευμένους στην θαλπωρή της μονιμότητας. «Ας ζητήσουν άδεια από τον εργοδότη τους». Λες και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι-σκλάβοι του ιδιωτικού τομέα έχουν την πολυτέλεια να παίρνουν άδεια όποτε τους καπνίσει, λες και μπορούν εν ώρα εργασίας να αφήσουν το σακάκι τους στην καρέκλα, όπως κάνουν οι δημόσιοι, για να δείξουν ότι «κάπου εδώ γύρω είναι».
Δεν είναι η πρώτη φορά που η λευκή απεργία χρησιμοποιείται σαν κουτοπόνηρη στάση εκδίκησης κατά του αφεντικού, που εν προκειμένω είναι ο ελληνικός λαός. Υιοθετείται όταν δεν υπάρχουν νόμιμες και λογικές απατήσεις, όταν πρέπει να προστατευθούν στενά, ωφελιμιστικά, ατομικά, συντεχνιακά, ανήθικα, μικροσυμφέροντα. Την λευκή απεργία την χρησιμοποίησαν και οι εφοριακοί κατά τους πρώτους μήνες εισόδου στο μνημόνιο, διαμαρτυρόμενοι για την περικοπή των μισθών τους, όπως και όλων άλλωστε και όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Τότε λέω, που η χώρα είχε απόλυτη ανάγκη από έσοδα. Αναγκάστηκε μάλιστα ο Γ. Παπακωνσταντίνου να τους τα δώσει κάτω από το τραπέζι, για να κάνουν απλώς την δουλειά τους!!
Απειλούν επίσης να την χρησιμοποιήσουν και οι δικαστικοί, ενώ όλο και κάποια επαγγελματική ομάδα από τους σιτιζόμενους στο Δημόσιο θα την σκεφθεί και στο μέλλον. Η ποιοτική διαφορά όμως στην παρούσα φάση είναι ότι για πρώτη φορά εκφέρεται ως ...αγωνιστική τακτική από το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο κάποια τάξης εργαζομένων, και δείχνει πόσο ανεπίκαιρη, παρωχημένη και αντίστοιχη με τις εποχές είναι η συνδικαλιστική πρακτική της «πρωτοπορίας» του συνδικαλιστικού κινήματος- αφού η μυθολογία των παλιών αγώνων, θέλει τους συνδικαλιστές ως «πρωτοπορία».
Η λευκή απεργία μάλλον …θα γίνει! Ετσι κι αλλιώς δεν μπορεί να ελεγχθεί από τις κατά τόπους προϊστάμενες αρχές η μειωμένη αποδοτικότητα εργασίας κάθε δημοσίου υπαλλήλου. Αλλά αυτά είναι τα τελευταία σπαράγματα μιας εποχής που, βοηθούσης και της κρίσης, κλείνει οριστικά.
Οι ιστορικές συνθήκες σωστά επέβαλαν την μονιμότητα των Δ. Υ. Ακόμη και επί διακυβέρνησης (λέμε τώρα) του Καραμανλή του νεωτέρου, θα είχαν δεινοπαθήσει οι δημόσιοι υπάλληλοι που ανήκαν στην αντίπαλη παράταξη αν δεν υπήρχε θεσμοθετημένη η μονιμότητα... Μαζί της όμως κλείνει και η ηγεμονία του αρτηριοσκληρωτικού κομματόθρευτου και κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Η άρση της μονιμότητας για τους νεοπροσλαμβανόμενους, βρίσκεται επί θύραις, και τότε δεν θα έχουν την πολυτέλεια της λευκής απεργίας, γιατί θα ακολουθεί η αξιολόγηση και η απόλυση. Νέες εργασιακές σχέσεις θα βρουν έκφραση στη νέα εποχή. Είναι αναπότρεπτο. Το πρόβλημα είναι να γίνουν ορθολογικά και συντεταγμένα, ώστε να συνδυαστεί η απαίτηση για αποδοτικότητα με την κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων - στα οποία βέβαια δεν θα συμπεριλαμβάνεται η λευκή απεργία.
Αυτά θα έπρεπε να επεξεργάζεται τώρα η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος του Δημοσίου, και όχι να παραμένει κλεισμένη στην μηχανή του χρόνου με πρακτικές και απαιτήσεις της δεκαετίας του 80, ανύποπτη και απροετοίμαστη για την εποχή του έρχεται….
skai.gr
Μωραίνει Κύριος...
Η χώρα βρίσκεται στην άκρη της Αβύσσου, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα χτυπιούνται δραματικά από την ανεργία, ενώ όσοι εξακολουθούν να έχουν εργασία, ζουν ανήσυχες μέρες και νύχτες μια και η δαμόκλειος σπάθη της ενδεχόμενης ανεργίας κρέμεται επί των κεφαλών τους. Η ΑΔΕΔΥ όμως, μακάρια και απροβλημάτιστη, περιχαρακωμένη στην μηχανή του χρόνου, παραμένει ασάλευτη στις εποχές των παχέων αγελάδων, τότε που με την παρότρυνση του αντρεικού ΠΑΣΟΚ, λειτουργούσε ως συνιδιοκτήτης του Δημοσίου.
Με ανακοίνωσή της πρότεινε “Συντονισμό κινητοποιήσεων σε συγκεκριμένες ώρες (αρχή, μέση ή τέλος ωραρίου) με μορφές πάλης όπως: καθιστική διαμαρτυρία εντός ή μπροστά στους χώρους εργασίας, αποχή από συγκεκριμένες εργασίες και ειδικά αυτές που επιβαρύνουν οικονομικά τους πολίτες προκειμένου να έχουν πρόσβαση σε κοινωνικές υπηρεσίες (π.χ. εισιτήρια εξωτερικών ιατρείων) κ.ά. Κάλεσε δηλαδή τους υπαλλήλους ετσιθελικά να απέχουν από τις εργασίες τους!
Δικαίως ο υπουργός Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος, Ηλίας Μόσιαλος, δήλωσε ότι δε νοείται εργαζόμενοι να υπονομεύουν τις εισπράξεις στο δημόσιο, κάνοντας «λευκή απεργία» και υπενθύμισε ότι υπάρχουν πειθαρχικά συμβούλια που θα μπορούσαν να επιβάλουν τις ανάλογες ποινές στους παραβάτες.
Την ίδια μέρα σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ, εργαζόμενοι του Δημοσίου εκπλήσσουν με το θράσος τους: «Αν δουλεύουμε περισσότερο, δεν σημαίνει ότι θα είναι και καλύτερα τα αποτελέσματα», λέει ο πρώτος και ο δεύτερος συμπληρώνει: «έχουμε ρυθμίσει τις ζωές μας με το πρωινό ωράριο και θα το προτιμήσουμε. Οι υπόλοιποι, ας ζητήσουν άδεια από τον εργοδότη τους, αν έχουν ανάγκη από τις δημόσιες υπηρεσίες»!!!
Τέτοιο θράσος λοιπόν, τέτοια αγνωμοσύνη, τέτοια παχυδερμία, απέναντι στον χειμαζόμενο πολίτη που τους εξασφαλίζει τον σίγουρο μισθό τους από το ισχνό πλέον εισόδημά του. Τέτοια άγνοια διέπει τους προστατευμένους στην θαλπωρή της μονιμότητας. «Ας ζητήσουν άδεια από τον εργοδότη τους». Λες και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι-σκλάβοι του ιδιωτικού τομέα έχουν την πολυτέλεια να παίρνουν άδεια όποτε τους καπνίσει, λες και μπορούν εν ώρα εργασίας να αφήσουν το σακάκι τους στην καρέκλα, όπως κάνουν οι δημόσιοι, για να δείξουν ότι «κάπου εδώ γύρω είναι».
Δεν είναι η πρώτη φορά που η λευκή απεργία χρησιμοποιείται σαν κουτοπόνηρη στάση εκδίκησης κατά του αφεντικού, που εν προκειμένω είναι ο ελληνικός λαός. Υιοθετείται όταν δεν υπάρχουν νόμιμες και λογικές απατήσεις, όταν πρέπει να προστατευθούν στενά, ωφελιμιστικά, ατομικά, συντεχνιακά, ανήθικα, μικροσυμφέροντα. Την λευκή απεργία την χρησιμοποίησαν και οι εφοριακοί κατά τους πρώτους μήνες εισόδου στο μνημόνιο, διαμαρτυρόμενοι για την περικοπή των μισθών τους, όπως και όλων άλλωστε και όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Τότε λέω, που η χώρα είχε απόλυτη ανάγκη από έσοδα. Αναγκάστηκε μάλιστα ο Γ. Παπακωνσταντίνου να τους τα δώσει κάτω από το τραπέζι, για να κάνουν απλώς την δουλειά τους!!
Απειλούν επίσης να την χρησιμοποιήσουν και οι δικαστικοί, ενώ όλο και κάποια επαγγελματική ομάδα από τους σιτιζόμενους στο Δημόσιο θα την σκεφθεί και στο μέλλον. Η ποιοτική διαφορά όμως στην παρούσα φάση είναι ότι για πρώτη φορά εκφέρεται ως ...αγωνιστική τακτική από το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο κάποια τάξης εργαζομένων, και δείχνει πόσο ανεπίκαιρη, παρωχημένη και αντίστοιχη με τις εποχές είναι η συνδικαλιστική πρακτική της «πρωτοπορίας» του συνδικαλιστικού κινήματος- αφού η μυθολογία των παλιών αγώνων, θέλει τους συνδικαλιστές ως «πρωτοπορία».
Η λευκή απεργία μάλλον …θα γίνει! Ετσι κι αλλιώς δεν μπορεί να ελεγχθεί από τις κατά τόπους προϊστάμενες αρχές η μειωμένη αποδοτικότητα εργασίας κάθε δημοσίου υπαλλήλου. Αλλά αυτά είναι τα τελευταία σπαράγματα μιας εποχής που, βοηθούσης και της κρίσης, κλείνει οριστικά.
Οι ιστορικές συνθήκες σωστά επέβαλαν την μονιμότητα των Δ. Υ. Ακόμη και επί διακυβέρνησης (λέμε τώρα) του Καραμανλή του νεωτέρου, θα είχαν δεινοπαθήσει οι δημόσιοι υπάλληλοι που ανήκαν στην αντίπαλη παράταξη αν δεν υπήρχε θεσμοθετημένη η μονιμότητα... Μαζί της όμως κλείνει και η ηγεμονία του αρτηριοσκληρωτικού κομματόθρευτου και κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Η άρση της μονιμότητας για τους νεοπροσλαμβανόμενους, βρίσκεται επί θύραις, και τότε δεν θα έχουν την πολυτέλεια της λευκής απεργίας, γιατί θα ακολουθεί η αξιολόγηση και η απόλυση. Νέες εργασιακές σχέσεις θα βρουν έκφραση στη νέα εποχή. Είναι αναπότρεπτο. Το πρόβλημα είναι να γίνουν ορθολογικά και συντεταγμένα, ώστε να συνδυαστεί η απαίτηση για αποδοτικότητα με την κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων - στα οποία βέβαια δεν θα συμπεριλαμβάνεται η λευκή απεργία.
Αυτά θα έπρεπε να επεξεργάζεται τώρα η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος του Δημοσίου, και όχι να παραμένει κλεισμένη στην μηχανή του χρόνου με πρακτικές και απαιτήσεις της δεκαετίας του 80, ανύποπτη και απροετοίμαστη για την εποχή του έρχεται….
skai.gr
