Είδηση: ο Υπουργός Ανταγωνιστικότητας [σε τι πράγμα;] ανακοίνωσε την πρόθεσή του να θεσπίσει όργανο φιλικού διακανονισμού μεταξύ μισθωτών και εκμισθωτών [=ενοικιαστών και ιδιοκτητών] λόγω, προφανώς, του συνεχώς διογκούμενου κύματος εκκένωσης καταστημάτων και διαμερισμάτων, επειδή οι ιδιοκτήτες των δεν έστεργαν και δεν στέργουν στη μείωση του καταβαλλόμενου μισθώματος, ώστε να μπορεί ο ενοικιαστής να αντεπεξέλθει στο βάρος που...
έχει το μίσθωμα για την επιχείρησή του ή για τον οικογενειακό προϋπολογισμό του.
Το μέτρο αυτό δεν μπορεί παρά να αποτελεί συνέχεια του νόμου «Κατσέλη» για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, ο οποίος επιτρέπει στους δανειολήπτες που ασφυκτιούν υπό το βάρος των δανείων, κυρίως καταναλωτικών, και των ληστρικών επιτοκίων αδυνατούντες να καταβάλλουν τις δόσεις αποπληρωμής με κίνδυνο να χάσουν ακόμη και τα σπίτια τους.
Θυμήθηκα τα δύο Μνημόνια, το ασφαλιστικό, το εργασιακό και τον εφαρμοστικό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τόσο αυτοί που λάνσαραν τα εκπληκτικά αυτά νομοθετήματα όσο και αυτοί που τα ψήφισαν δεν μπορεί παρά να γνώριζαν τις καταστροφικές συνέπειές τους, ήτοι τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, τους απολυμένους εργατοϋπαλλήλους, τη μείωση της κατανάλωσης λόγω απολύσεων και μείωσης μισθών και συντάξεων και κατ’ επέκταση τη μείωση του φορολογητέου εισοδήματος, άρα τη μείωση των εισπραττομένων φόρων, άρα τη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου. Εξ ου και η ανάγκη της φθινοπωρινής επίθεσης στα εναπομείναντα εισοδήματα και στις διαρκώς συρρικνούμενες αποταμιεύσεις των πολιτών.
Αυτές τις συνέπειες της πολιτικής τους δεν μπορεί παρά να τις είχαν προβλέψει και μάλιστα με το υποδεκάμετρο.
Το ίδιο πρέπει να συνέβη και με το εκλογικό σώμα που έδωσε τη «νίκη» στο κυβερνών κόμμα κατά τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Εγνώριζαν όλοι τις εφιαλτικές επιπτώσεις αυτής της πολιτικής και την επιβράβευσαν τον Νοέμβριο του 2010. Δικαίωμά τους δημοκρατικό και η μειοψηφία ας σιωπήσει.
Διερωτὠμαι αν δεν είναι υποκριτικό μπάλωμα και πανηγυρική αναγνώριση της καταστροφικής κυβερνητικής πολιτικής η εισαγωγή ακόμη ενός «θεσμού» που θα έχει ως στόχο την ελάφρυνση των ασθενέστερων δια της μειώσεως των μισθωμάτων μέσω μίας διαδικασίας καταλλαγής και συμβιβασμού των αντιτιθέμενων συμφερόντων, εκεί όπου ο εκμισθωτής/ιδιοκτήτης αρνείται στρουθοκαμηλίζων να συνειδητοποιήσει τα πασιφανή βάσανα του μισθωτή/ενοίκου και να μειώσει το μίσθωμα ει μη τι άλλο για έναν απλό λόγο: καλλίτερα μισθωμένο το κατάστημα ή διαμέρισμα με μικρότερο μίσθωμα, παρά κενό που θα επιβαρύνει τον ιδιοκτήτη με κοινόχρηστα, δημοτικά τέλη κ.λπ.
Όμως, όλα αυτά τα μέτρα που υποτίθεται ότι λαμβάνουν οι κυβερνώντες για την ανακούφιση των ασθενέστερων οικονομικά πολιτών δεν είναι μπαλώματα σε ένα ιμάτιο, το οποίο έχουν κυριολεκτικώς διαρρήξει οι ίδιοι οι κυβερνώντες; Και όμως, αναγγέλλουν τέτοιους θεσμούς/διαδικασίες επαιρόμενοι ότι προνοούν ως αγνοί σοσιαλιστές για τους οικονομικά ασθενείς. Όπως σοσιαλιστικά και καθόλου βάρβαρα ενίσχυσαν τις τράπεζες με € 110 δισ. από τους φόρους που έχουν εισπράξει και θα εισπράξουν από τους ίδιους οικονομικά ασθενείς, προκειμένου αυτές να μην καταρρεύσουν και, έτσι, να μη χάσουν τις αποταμιεύσεις τους οι ίδιοι οικονομικά ασθενείς. Έχουμε σαλτάρει τελείως;
Σωτήριος Καλαμίτσης
Δικηγόρος
