Η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται για μια ακόμα φορά: Η Τουρκία, ο μεγαλομανής γείτονας της Ελλάδος ονειρεύεται να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο βρικόλακα της οθωμανικής αυτοκρατορίας καραδοκώντας, σε διαρκή ετοιμότητα, να αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία, κάθε σπιθαμή δυνατότητας που θα τις προσφέρουν...
κάποιοι καλοπροαίρετοι ή στρατευμένοι «φίλοι» της σε μια (έστω και συγκυριακή) εμφανή αδυναμία της Ελλάδος.
Η σύγχρονη στρατηγική της Τουρκίας διαμορφώθηκε από την δεκαετία του 1960 όταν ο σφοδρός «έρωτας» Ισραήλ – Τουρκίας, με αφετηρία την μυστική στρατιωτική συμμαχία μεταξύ των δύο χωρών που υπεγράφη το 1958, είχε μετατρέψει την γειτονική Τουρκία σε παράρτημα του Εβραϊκού κράτους με τις ευλογίες της Αμερικής η οποία είχε υποταχτεί στα δόγματα και τις θεωρίες του Χένρυ Κίσσιγκερ*1 – του Μέτερνιχ *2 της σύγχρονης εποχής.
Η τεράστια δύναμη που άντλησε η Τουρκία από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, οι οποίες εξυπηρετούσαν φυσικά τα δικά τους ζωτικά συμφέροντα, αξιοποιήθηκε θαυμάσια:
Η Τουρκία «έβαλε πόδι» στην μισή Κύπρο με την απεριόριστη υποστήριξη των Βρετανών, των ΗΠΑ και του Ισραήλ και διαμόρφωσε ανενόχλητη την επεκτατική στρατηγική εναντίον της Ελλάδος στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου, στην Ελληνική Θράκη και σε όλα τα διμερή θέματα των δύο χωρών, δημιούργησε και συντηρεί τον μεγαλύτερο και καλύτερα εξοπλισμένο στρατό σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και συμπλήρωσε στις λεπτομέρειες του δόγματος του νέο–οθωμανισμού, τα σπέρματα του οποίου βρίσκονται από το 1918 στον όρκο των νεότουρκων (Misaki Milii), πρώτος στόχος του οποίου ήταν και παραμένει η Ελλάδα.
Η Τουρκική στρατηγική εφαρμόζεται εδώ και πολλές δεκαετίες με συνέπεια, συνέχεια και ανεξάρτητα από τα εκάστοτε πρόσωπα (κυρίως στρατιωτικοί) που «διαχειρίστηκαν» ή «διαχειρίζονται» την εξουσία. Ακόμα και η «αντιδικία» Τουρκίας – Ισραήλ που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως είναι πραγματική και δεν σχεδιάστηκε για να «διευκολύνει» κάποιους ευρύτερους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και Ισραήλ μεταξύ των οποίων και η «προσέγγιση» Ελλάδος – Ισραήλ. Υπενθυμίζεται ότι η Ελλάδα αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ το 1992, 44 χρόνια μετά την ίδρυσή του όταν η «εμπόλεμη» Αίγυπτος το αναγνώρισε το 1974, ενώ επί 62 ολόκληρα χρόνια δεν υπήρξε ποτέ ανταλλαγή επισκέψεων μεταξύ Ελλάδος και Ισραήλ σε επίπεδο πρωθυπουργού ή Προέδρου Δημοκρατίας.
Όλα αυτά βέβαια δεν επηρέασαν καθόλου την Τουρκική στρατηγική απέναντι στην Ελλάδα η οποία διαχρονικά παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά:
(1) Όλες οι συνθήκες ή οι συμφωνίες που υπογράφει η Τουρκία με την Ελλάδα τηρούνται μόνο όσον αφορά τους όρους που συμφέρουν ή εξυπηρετούν την Τουρκία. Όσοι όροι ή υποχρεώσεις δεν εξυπηρετούν ή δεν συμφέρουν την Τουρκία υπάρχουν μόνο στα χαρτιά καιδεν εφαρμόζονται ποτέ! Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της Τουρκικής αυτής «τακτικής» αποτελεί η Συνθήκη της Λωζάνης, η κορυφαία συνθήκη που ρύθμισε τις σχέσεις των δύο χωρών και την οποία υπέγραψαν σαν αντισυμβαλλόμενοι με την Τουρκία, μαζί με την Ελλάδα, και πέντε άλλες χώρες (Αγγλία, Γαλλία, Ιαπωνία, Ιταλία, Σερβία, Ρουμανία).
Μέχρι σήμερα, 88 χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, η Τουρκία δεν έχει σεβαστεί ΟΥΤΕ ΜΙΑ από τις υποχρεώσεις που ανέλαβε στα πλαίσια της Συνθήκης (Βλέπε άρθρο μας 4 Σεπτεμβρίου 2009 με τίτλο Συνθήκη της Λωζάνης: Οι Τούρκοι μιλάνε για σκοινί στο … σπίτι του κρεμασμένου!).
Η πιο «σύγχρονη» εκδοχή της Τουρκικής αυτής συνήθειας είναι η συνθήκη «επανεισδοχής λαθρομεταναστών» που υπέγραψε η Τουρκία με την Ελλάδα το 2001 προκειμένου να εξυπηρετήσει σημαντικούς στρατηγικούς στόχους. Μετά την υπογραφή όμως της συμφωνίας και αφού η Τουρκία πέτυχε τους στόχους που έθεσε, δεν εφάρμοσε ποτέ την συμφωνία που υπέγραψε: Δεν δέχεται, με διάφορες προφάσεις ή και χωρίς καμιά πρόφαση τους εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες που συστηματικά προωθεί (με το αζημίωτο φυσικά) προς την Ελλάδα από την Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική! (Βλέπε άρθρο μας 4 Ιουλίου 2011 με τίτλοΛαθρομετανάστευση: Προβλήματα καθημερινότητας και πιθανές λύσεις με την …. κοινή λογική!).
(2) Ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό της Τουρκικής στρατηγικής που εφαρμόστηκε διαχρονικά είναι να αξιοποιεί προς όφελος των στρατηγικών της επιδιώξεων κάθε συγκυρία, έστω και πρόσκαιρης αδυναμίας της Ελλάδος. Όταν η Τουρκία αισθάνεται ασφάλεια και σιγουριά απελευθερώνει όλες τις ιμπεριαλιστικές της βλέψεις απέναντι στην Ελλάδα. Τα παραδείγματα είναι πολλά – ας περιοριστούμε στα πιο χαρακτηριστικά:
2α) Κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ελλάδα γονάτιζε από το αίμα των παιδιών της που πολεμούσαν για την Δημοκρατία και την Ελευθερία, η Τουρκία από την ασφάλεια της ουδέτερης θέσης της παζάρευε την προσχώρηση της στις δυνάμεις του άξονα ή των συμμαχικών δυνάμεων ανάλογα με ποια πλευρά θα ικανοποιούσε καλύτερα τις «συντηρητικές» απαιτήσεις της: τρία ελληνικά νησιά του Αιγαίου και λωρίδα εδάφους στα δυτικά της Αλεξανδρούπολης!
2β) Την κρίσιμη περίοδο της κατάρρευσης της δικτατορίας στην Ελλάδα η Τουρκία βρήκε την ευκαιρία (με την απεριόριστη υποστήριξη Άγγλων, Αμερικανών και Εβραίων) να εισβάλλει στην Κύπρο και να επισημοποιήσει με κάθε τρόπο τις επεκτατικές της βλέψεις απέναντι στην Ελλάδα. Η δήλωση του Τούρκου Πρωθυπουργού της εισβολής Μπουλέντ Ετζεβίτ, σε ομιλία του στις 27 Φεβρουαρίου 1975, είναι χαρακτηριστική: «Τα περί πετρελαϊκών ερευνών είναι απλά τεχνάσματα. Σκοπός μας είναι η διεκδίκηση νέων συνόρων!» - το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει κατά τακτά χρονικά διαστήματα όλα αυτά τα χρόνια με τις διάφορες αναγγελίες «πετρελαϊκών ερευνών» σε χώρους ελληνικής και κυπριακής κυριαρχίας!
2γ) Τον Δεκέμβριο του 1995 ο Έλληνας Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου είναι βαριά άρρωστος και ανίκανος να κυβερνήσει. Ευκαιρία για την Τουρκία να κάνει ένα ακόμα βήμα στα επεκτατικά της σχέδια: Στο τέλος του Γενάρη του 1996 (λίγες μόνο μέρες μετά την ανάληψη της εξουσίας από την Κυβέρνηση Κ. Σημίτη) Τούρκοι πράκτορες της ΜΙΤ που υποδύθηκαν τους δημοσιογράφους (όλοι δολοφονήθηκαν αργότερα μυστηριωδώς – βλέπε άρθρο μας 29 Μαΐου 2009 με τίτλο Τουρκική Δημοκρατία: Πλήρης ένταξη ή ειδική σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση;) καταφθάνουν στην Ελληνική βραχονησίδα Λημνιά (Ίμια), κατεβάζουν την ελληνική σημαία και τοποθετούν μία Τούρκικη, επιβάλλοντας πραξικοπηματικά «γκρίζες ζώνες» στην κρυστάλλινη Ελληνική κυριαρχία.
Το καλοκαίρι του 2011 η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι πολύπλοκη, επικίνδυνη και χαρακτηρίζεται από λεπτές ισορροπίες που επιδέχονται ξαφνικές ή βίαιες ανατροπές. Ας πάρουμε όμως τα δεδομένα της κατάστασης αυτής με την σειρά:
(Α) Προτάσεις του International Crisis Group (ICG)*3
Η Αμερικανο-εβραϊκών συμφερόντων «δεξαμενή σκέψης» (επίσημα είναι μια μη κερδοσκοπική, μη κυβερνητική οργάνωση) σε έκθεση που έγινε γνωστή τον Ιούλιο 2011 προτείνει «λύση των προβλημάτων του Αιγαίου» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του νέο – οθωμανικού ιμπεριαλισμού. Οι «προτάσεις» αυτές, ούτε λίγο ούτε πολύ, προτρέπουν την Ελλάδα «να τα βρει» με την Τουρκία επάνω στις εξής βάσεις:
Α1) Η Ελλάδα να αποστρατικοποιήσει τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου κάτι που αποτελεί πάγια Τουρκική απαίτηση για να είναι πιο εύκολη μια εισβολή της τουρκικής Στρατιάς του Αιγαίου στα Ελληνικά νησιά σε μια μελλοντική, «κατάλληλη συγκυρία». Η «προτροπή» στηρίζεται στις «υποχρεώσεις» που έχει η Ελλάδα από διεθνής συμβάσεις, χωρίς να λαμβάνεται καθόλου υπ΄ όψη ότι η Τουρκία έχει κυριολεκτικά κουρελιάσει κάθε έννοια δεσμεύσεων ή υποχρεώσεων που έχει αναλάβει στο παρελθόν απέναντι στην Ελλάδα. Και δεν είναι μόνο αυτό: Η Τουρκία προετοιμάζεται εδώ και δεκαετίες για μια εισβολή σε Ελληνικά νησιά του Αιγαίου «την κατάλληλη στιγμή». Στις 16 Αυγούστου 2011 έγινε γνωστή, εξ αιτίας ενός ατυχήματος, μια είδηση που επιβεβαιώνει πανηγυρικά την βεβαιότητα αυτή. Στα πλαίσια μεγάλης συνδυασμένης άσκησης απόβασης των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων με πραγματικά πυρά στην περιοχή της Φώκαιας (εκεί εδρεύει η τουρκική Ταξιαρχία Πεζοναυτών) ένα βλήμα του τουρκικού πυροβολικού αντί να πλήξει τον υποτιθέμενο στόχο έπληξε την εξέδρα απ' όπου παρακολουθούσαν την άσκηση οι Τούρκοι επιτελείς, με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό 15 ανδρών των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Το σενάριο της «άσκησης απόβασης» με ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο απόκτησης επιχειρησιακής ικανότητας και συνδυασμένη δράση πεζοναυτών με ειδικές μονάδες καταδρομών, προέβλεπε αναγνώριση ακτής κοντινού νησιού, εξουδετέρωση των προκεχωρημένων φρουρών και εν συνεχεία απόβαση με υποστήριξη του πυροβολικού της Ταξιαρχίας Πεζοναυτών – ένα σενάριο που κυριολεκτικά «φωτογραφίζει» επιχείρηση κατά ελληνικού νησιού!
Α2) Η Τουρκία δεν θα κάνει πτήσεις επάνω από κατοικημένα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου (θα συμμορφωθεί δηλαδή με το αυτονόητο, κάτι που παρουσιάζεται σαν «υποχώρηση» της Τουρκίας), αλλά θα έχει κάθε άνεση να αλωνίζει πάνω σε ακατοίκητα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου (τα οποία η ίδια αποκαλεί «γκρίζες ζώνες»). Ταυτόχρονα θα μεταφέρει στο εσωτερικό της Τουρκίας (προσοχή: θαμεταφέρει, δεν θα καταργήσει) την περίφημη Στρατιά του Αιγαίου που λιγουρεύεται σαν αρπακτικό από τα Μικρασιατικά παράλια εδώ και δεκαετίες τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου.
Α3) Η Ελλάδα πρέπει να διαπραγματευτεί με την Τουρκία «ειδικές ρυθμίσεις» και να αναγνωρίσει ότι η Τουρκία, σαν παράκτιο κράτος, έχει δικαιώματα στις θαλάσσιες ζώνες του Αιγαίου – η ίδια πρέπει να στερηθεί το δικαίωμα που της παρέχει το Δίκαιο της Θάλασσας το οποίο αναγνωρίζει χωρικά ύδατα 12 μιλίων στα εκατοντάδες Ελληνικά νησιά του Αιγαίου!
Α4) Οι δύο χώρες πρέπει να ορίσουν τα χωρικά τους ύδατα με την χρησιμοποίηση της «μέσης γραμμής» και ταυτόχρονη μείωση των Ελληνικών χωρικών υδάτων «ώστε να διευκολυνθεί η διεθνής ναυσιπλοΐα». Αν μάλιστα «διαφωνήσουν» σε κάποια σημεία να αποδεχτούν προκαταβολικά την «αρμοδιότητα» του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, με βάση φυσικά την «μέση γραμμή» και την «προσυμφωνημένη» μείωση των Ελληνικών χωρικών υδάτων!
Οι καταπληκτικές αυτές προτάσεις του Αμερικανο – εβραϊκού κατεστημένου υπηρετούν με τον πιο ακραίο και προκλητικό τρόπο τις νέο – οθωμανικές βλέψεις των Τούρκων ισλαμιστών προσθέτοντας ισχυρά επιχειρήματα σε αυτούς που πιστεύουν πως η «ρήξη» Τουρκίας – Ισραήλ είναι εικονική για την επίτευξη άλλων, πολύ πιο σοβαρών στρατηγικών στόχων.
(Β) Συντριπτική ήττα των στρατιωτικών ή μήπως διάσωση των ισλαμιστών από σίγουρο πραξικόπημα;
Λίγα εικοσιτετράωρα πριν από την σύγκλιση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου (1-4 Αυγούστου 2011) για τις ετήσιες κρίσεις και τις προαγωγές νέων αρχηγών των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, ξέσπασε μια πρωτοφανής στα χρονικά της τουρκικής δημοκρατίας «σύγκρουση» μεταξύ της τουρκικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.
Την Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011, στις 6 το απόγευμα, ανακοινώθηκε η παραίτηση του αρχηγού των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων Ισικ Κοσάντερ ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντα του μόλις πέρσι και είχε μπροστά του δύο ακόμα χρόνια θητείας. Σκληρός Κεμαλιστής, συμμετείχε το 1974 στην εισβολή στην Κύπρο σαν διοικητής της ταξιαρχίας καταδρομών, διετέλεσε διοικητής των τουρκικών δυνάμεων κατοχής στην Κύπρο (μετά το 2000) καθώς επίσης και της εκτός ΝΑΤΟ Στρατιάς του Αιγαίου που έχει σαν αποκλειστικό στόχο την κατάληψη Ελληνικών νησιών του Αιγαίου, σε μια «κατάλληλη» συγκυρία.
Ακολούθησαν οι παραιτήσεις των αρχηγών των τριών όπλων, του στρατηγού Ερντάλ Τζειλάνογλου, του ναυάρχου Ερσέφ Ουγούρκαι του πτέραρχου Χασάν Ακσαί. Ο μόνος που δεν παραιτήθηκε ήταν καθώς φαίνεται ο «κρυφός άσσος», δηλαδή το καρφί των Ισλαμιστών μέσα στον στρατό: Ο αρχηγός της στρατοχωροφυλακής Νετζντέτ Οζέλ , οποίος «ανταμείφθηκε» λίγες μέρες αργότερα με την τοποθέτηση του στην θέση του αρχηγού των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.
Το παρασκήνιο της υπόθεσης είναι αρκετά πολύπλοκο και διανθίζεται από πέπλο μυστηρίου: Τις παραμονές της σύγκλησης του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου στον κατάλογο των «υπό προαγωγή» αξιωματικών βρισκόταν, μόνο για την υπόθεση «Βαριοπούλα» (το σχέδιο προέβλεπε και προβοκάτσια στον Έβρο ή το Αιγαίο), 14 προφυλακισμένοι στρατηγοί και ναύαρχοι (από το σύνολο των 41 προφυλακισμένων) και 58 ανώτεροι αξιωματικοί.
Ο σκληροπυρινικός Κεμαλιστής Ισικ Κοσάντερ προωθούσε στις επικείμενες κρίσεις μερικά «έμπιστα» πρόσωπα στην κορυφή του τουρκικού στρατού: Τον Σαλντιράι Μπέρκ σαν αρχηγό του τουρκικού στρατού (το 2007 είχε δηλώσει πως η Τουρκία οδηγείται στο χάος – η δουλειά μας δεν είναι στα φυλάκια), τον Ασλάν Γκιουνέρ σαν αρχηγό στρατοχωροφυλακής (το 2007 κατηγορήθηκε για παρακολούθηση πολιτικών με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας του ΡΚΚ) και τον στρατηγό Νουρσέτ Τάσντελερ, διοικητή της στρατιάς του Αιγαίου, ο οποίος όμως συνελήφθη την παραμονή των κρίσεων (μαζί με τον πρώην αρχηγό της πρώτης στρατιάς, στρατηγό εν αποστρατεία Χασάν Ιγσιζ) με την κατηγορία της δημιουργίας ιστοσελίδων με «αντικυβερνητική προπαγάνδα».
Ο παραιτηθείς αρχηγός στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του προς τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις δεν μάσησε τα λόγια του:
«Αυτή τη στιγμή είναι προφυλακισμένοι και στερούνται την ελευθερία τους συνολικά 250 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί εκ των οποίων οι 173 είναι εν ενεργεία. Όπως αναφέρουν και πολλοί νομικοί, δεν είναι δυνατόν να δεχθεί κανείς ότι οι προφυλακίσεις είναι σύμφωνες προς τις οικουμενικές αξίες περί δικαίου, τη δικαιοσύνη και τις αξίες της συνείδησης. Παρότι γνωστοποιήθηκε αλλεπάλληλες φορές η κατάσταση αυτή στους αρμόδιους, δεν κατέστη δυνατόν να βρεθεί μία λύση στο πλαίσιο των νόμων. Παρότι δεν υπάρχει κάποια καταδικαστική απόφαση, 14 ανώτατοι αξιωματικοί και 58 αξιωματικοί με το βαθμό του συνταγματάρχη, εκτός του ότι απειλείται η ελευθερία τους, έχουν ταυτόχρονα χάσει και τη δυνατότητα να πάρουν προαγωγή κατά τη συνεδρίαση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν τιμωρηθεί προκαταβολικά. Γίνεται προσπάθεια δημιουργίας της εντύπωσης ότι οι ένοπλες δυνάμεις είναι ένας οργανισμός εγκλήματος».
Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι εάν οι κρίσεις στο Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο γινόταν κανονικά, το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία ήταν κάτι περισσότερο από πιθανό αφού θέσεις κλειδιά στον τουρκικό στρατό θα είχαν καταλάβει στρατιωτικοί με διακηρυγμένες απόψεις για τους Ισλαμιστές και «ικανοί για όλα».
Νετζντέτ Οζέλ: Ο άνθρωπος των Ισλαμιστών στον Τουρκικό στρατό
Ο «κρυφός άσσος» των Ισλαμιστών στον στρατό (Νετζντέτ Οζέλ) φαίνεται πως λειτούργησε καταλυτικά σε βάρος των Κεμαλιστών κάτι που οδήγησε στην ομαδική παραίτηση (αναγκαστική ή όχι, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει) των Τούρκων αρχηγών των τριών όπλων μαζί με τον αρχηγό των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Η κρίση στον τουρκικό στρατό αποτελεί ανάσα επιβίωσης για την Ελλάδα που μαστίζεται από βαθειά οικονομική κρίση και θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την συνδυασμένη δύναμη Ισλαμιστών και Κεμαλιστών οι οποίοι μπορεί να σφάζονται για την νομή της εξουσίας αλλά συμφωνούν απόλυτα μόνο σε ένα σημείο: Στην επεκτατική στρατηγική εναντίον της Ελλάδος.
Το «ρήγμα» στον τουρκικό στρατό αναμένεται να οδηγήσει την Τουρκία σε μια περίοδο εσωστρέφειας που αποτελεί σανίδα σωτηρίας στην συγκυριακή κρίση που περνάει η Ελλάδα.
(Γ) Αφύπνιση νέο – οθωμανικού ιμπεριαλισμού.
Η αφύπνιση του νέο – οθωμανικού ιμπεριαλισμού, πιο συγκρατημένου σήμερα λόγω της έντονης εσωστρέφειας με τα γεγονότα στον τουρκικό στρατό, εκδηλώνεται τόσο απέναντι σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή όσο και απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο.
Γ1) Μετά την εκλογική νίκη των Ισλαμιστών τον Ιούνιο του 2011, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έκανε μια δήλωση εξόχως αποκαλυπτική του νέο- οθωμανικού ιμπεριαλισμού και της μεγαλομανίας που τον διακρίνει:
«Σήμερα νίκησε τόσο η Κωνσταντινούπολη, όσο και το Σαράγεβο, τόσο η Σμύρνη όσο και η Βηρυττός, τόσο η Άγκυρα όσο και η Δαμασκός… η Ραμάλλα, το Ναμπλούς, η Τζενίν, η Δυτική Όχθη, κέρδισαν όσο και το Ντιγιαρμπακίρ…».
Όλες οι πόλεις που ανέφερε ο Ερντογάν κάποτε αποτελούσαν τμήμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας και η αναφορά τους στα εκλογικά «επινίκια» δεν είναι τίποτα άλλο από την έμμεση έκφραση της επιθυμίας να αποκατασταθεί το οθωμανικό τους παρελθόν! Στο «μέτωπο» της Μέσης Ανατολής το δίδυμο Ερντογάν – Νταβούτογλου προσπάθησε επίμονα να εγκαθιδρύσει σφαίρα τουρκικής επιρροής με το πρόσχημα των «μηδενικών προβλημάτων» αλλά απέτυχε παταγωδώς λόγω σημαντικών θρησκευτικών και στρατηγικών διαφορών.
Ο Ερντογάν (ο ίδιος Σουνίτης*4) έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο του Σιιίτες*5 που ζουν σε όλες τις γειτονικές χώρες αλλά και τουςΑλεβίδες*6 που ζούνε μέσα στην ίδια την Τουρκία.
Το θρησκευτικό μωσαϊκό των ανατολικών γειτόνων της Τουρκίας περιλαμβάνει την Περσία με συντριπτική κυριαρχία των Σιιτών, τοΙράκ με ισχυρότατη (και μάλιστα ένοπλη) παρουσία Σιιτών, και την Συρία που κυβερνάται από Αλεβίδες. Επί πλέον:
Η Περσία προσπαθεί συνεχώς να υποκαταστήσει την Τουρκία σαν «ενεργειακός κόμβος» μεταφέροντας αέριο και πετρέλαιο από το Αζερμπαιτζάν, το Καζακιστάν και το Β. Ιράκ στις αγορές του κόσμου – κυρίως προς την Ασία (Κίνα και Ινδία) γεγονός που επιφέρει καίριο πλήγμα στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Τουρκίας.
Η συνεχιζόμενη αναταραχή στην Συρία αποτελεί μια εν δυνάμει, αδιόρατη απειλή για την Τουρκία. Η οικογένεια Assad (Αλεβίδες) που ελέγχει την χώρα διατηρεί καλές σχέσεις με τους Ισλαμιστές της Τουρκίας, αλλά η εξέγερση στην Συρία έδωσε την ευκαιρία στον Ερντογάν να φιλοξενήσει στην Τουρκία πολλά συνέδρια αντιφρονούντων Σουνιτών οι οποίοι είναι οι φυσικοί σύμμαχοι της Τουρκίας και συνεπώς, ενδεχόμενη επικράτησή τους θα ενίσχυσε σημαντικά την Τουρκική επιρροή στην Συρία. Το αντίθετο, εγκυμονεί πλέον σοβαρούς κινδύνους για τα τουρκικά συμφέροντα κάτι που διαφαίνεται από την ανυπομονησία της Τουρκίας να καταρρεύσει ο Άσσαντ:
Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρ. Τ. Ερντογάν μιλάει πλέον ανοικτά (Αύγουστος 2011) για την «υπομονή του που εξαντλείται» και για «τις αγριότητες των δυνάμεων ασφαλείας της Συρίας εναντίον των αντικυβερνητικών διαδηλωτών» μη παραλείποντας να αναφέρει πως «η κρίση της Συρίας είναι και πρόβλημα της Τουρκίας αφού τα δύο κράτη μοιράζονται κοινά σύνορα μήκους 800 χιλιομέτρων» και πως «οι Σουνίτες Μουσουλμάνοι της Τουρκίας νιώθουν πολύ κοντά με τους Σουνίτες της Συρίας και διακατέχονται από θυμό για όσα συμβαίνουν στη γειτονική χώρα»!
Στο «μέτωπο» του Ιράκ, η ούτως ή άλλως προβληματική (λόγω Κουρδικού και της έντονης δραστηριότητας των Σιιτών) σχέση με το μετά-Μπααθικό καθεστώς που διαμορφώθηκε, δεν είναι δυνατόν να αναβαθμιστεί σημαντικά, με αποτέλεσμα όλες οι συμφωνίες που υπέγραψε η Τουρκία με τυμπανοκρουσίες με όλους τους ανατολικούς της γείτονες (Περσία, Ιράκ, Συρία) να καταρρέουν παταγωδώς κάτω από την πίεση στρατηγικών αλλά και θρησκευτικών διαφορών.
Αυτά ίσως εξηγούν και την πολύ φανερή «αναθέρμανση» του τουρκικού ενδιαφέροντος για την «αποκατάσταση» των σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ (δευτερευόντως και με τις ΗΠΑ) – αν υποθέσουμε πως είχαν πραγματικά διαταραχτεί.
Γ2) Η Ελλάδα και η Κύπρος αποτελούν αναμφισβήτητα την προτεραιότητα του νέο – οθωμανικού ιμπεριαλισμού. Οι διακηρύξεις «περί μηδενικών προβλημάτων» του καθηγητή Αχμέτ Νταβούτογλου καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων με την πρώτη αφορμή:
Στην φετινή επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ο Ερντογάν έκανε στην κατεχόμενη Αμμόχωστο επίδειξη υπεροψίας: «Η οικονομία των Ελληνοκυπρίων βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την Ελλάδα».
Ο Τούρκος πρωθυπουργός δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την Λεηλασία της Τουρκίας (βλέπε σχετικό άρθρο 4 Ιουνίου 2011 του Βασίλη Βιλιάρδου – κάντε κλικ εδώ), ούτε το έλλειμμα ρεκόρ στο τουρκικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (το πρώτο εξάμηνο του 2011 κάλυψε το σύνολο του 2010 φθάνοντας τα 45 δις Δολάρια), ούτε φυσικά τον ρυθμό αύξησης δανεισμού που οδηγούν την Τουρκία με μαθηματική ακρίβεια σε λίγα χρόνια σε πολύ χειρότερη μοίρα από αυτήν που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα.
Ταυτόχρονα (Αύγουστος 2011) ο Αχμέτ Νταβούτογλου δεν διστάζει να απειλεί ωμά την Κυπριακή Δημοκρατία σε περίπτωση που προχωρήσει (από 1/10/2011) σε γεωτρήσεις στην ΑΟΖ Κύπρου – Ισραήλ με το αιτιολογικό ότι οι Τουρκοκύπριοι (και οι Τούρκοι εισβολείς που τους έχουν υποτάξει) έχουν δικαιώματα επί του ορυκτού πλούτου του νησιού: «Αν τεθεί θέμα περισσότερο προωθημένων βημάτων, θα επιδείξουμε την απαιτούμενη αντίδραση!».
Το δε τουρκικό ΥΠΕΞ διανθίζει «νομικά» την απειλή: «Οι ενέργειες αναζήτησης πετρελαίου, ή φυσικού αερίου, στην υφαλοκρηπίδα της ανατολικής Μεσογείου, που σχεδιάζει η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν είναι σύμφωνες με το διεθνές δίκαιο και δεν συμβάλλουν στις προσπάθειες λύσης του Κυπριακού».
Η τουρκική θρασύτητα που δήθεν κόπτεται για το «διεθνές δίκαιο» (το οποίο γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της), από την μία πλευρά θεωρεί ανεξάρτητο κράτος την (ψευτο) «Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» και από την άλλη επεμβαίνει εν ψυχρώ στις εσωτερικές υποθέσεις του ανεξάρτητου κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης – της Κυπριακής Δημοκρατίας! Δηλαδή, η κλασσική τουρκική νοοτροπία «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας» στην πλήρη αποθέωση της!
Ευτυχώς οι Ελληνικές αντιδράσεις ήταν οι ενδεδειγμένες:
Δημήτρης Χριστόφιας (Πρόεδρος Κυπριακής Δημοκρατίας) : «Η διεθνής κοινότητα οφείλει να τερματίσει τη σιωπή της έναντι της Τουρκίας και να υπερασπιστεί το διεθνές δίκαιο. Είναι απαράδεκτο η κατοχική Τουρκία να τολμά να επικαλείται το διεθνές δίκαιο την ώρα που η ίδια κατέχει στρατιωτικά σημαντικό μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο! Παράλληλα τολμά να μιλά για το διεθνές δίκαιο το οποίο θέλει να εφαρμόζει και να σέβεται η Κυπριακή Δημοκρατία όταν η ίδια δεν έχει προσυπογράψει τη διεθνή συμφωνία του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας».
Στέφανος Στεφάνου (Κυβερνητικός εκπρόσωπος Κυπριακής Κυβέρνησης): «Η Τουρκία συνεχίζει να επαναλαμβάνει τον εαυτό της και συνεχίζει να απειλεί - το Κυπριακό δεν μπορεί να επιλυθεί με απειλές. Το Κυπριακό μπορεί να επιλυθεί με το σεβασμό και την εφαρμογή των περί Κύπρου ψηφισμάτων του ΟΗΕ τα οποία ψηφίσματα η Τουρκία προκλητικά αγνοεί και δεν εφαρμόζει. Στο χέρι της Τουρκίας είναι το Κυπριακό σύντομα να επιλυθεί, να τερματιστεί η κατοχή και να επανενωθεί η Κύπρος και ο λαός της και μαζί Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να μπορούν να εκμεταλλεύονται το φυσικό πλούτο της Κύπρου».
Γρ. Δελαβέκουρας (Εκπρόσωπος του Ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών): «Η Τουρκία των «μηδενικών προβλημάτων», συνεχίζει να κατέχει μεγάλο μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με το στρατό κατοχής υπονομεύει την επίτευξη λύσης. Περιθωριοποιεί τους Τουρκοκύπριους και τους εμποδίζει να απολαύσουν τα οφέλη της ιδιότητας του πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος του κράτους και ασκεί τα κυριαρχικά δικαιώματα και τις αρμοδιότητές του, συμπεριλαμβανομένης της σύναψης συμφωνιών και της διενέργειας θαλασσίων ερευνών, σε πλήρη αρμονία με το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας. Αντί για προκλητικές δηλώσεις, η Τουρκία πρέπει να υιοθετήσει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, που είναι μέρος του κοινοτικού κεκτημένου. Πρέπει επίσης να αναλάβει τις ευθύνες της και να καθοδηγήσει τους εκπροσώπους της τουρκοκυπριακής κοινότητας σε τήρηση εποικοδομητικής στάσης που θα επιτρέψει την επίτευξη λύσης στο Κυπριακό».
Πέρα όμως από τις αντιδράσεις Κύπρου και Ελλάδας, το Αμερικανικό State Department ξεκαθάρισε (18/8/2011) πως «Οι ΗΠΑ θα υποστηρίξουν τα συμφέροντα - εάν απειληθούν - κάθε αμερικανικής εταιρείας». Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως στην πλατφόρμα της γεώτρησης που θα στηθεί στο τέλος Σεπτεμβρίου θα κυματίζουν η κυπριακή, η ισραηλινή, η αμερικανική και η σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Συμπέρασμα:
Η εξαιρετικά ρευστή και επικίνδυνη κατάσταση που χαρακτηρίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις εξακολουθεί να κυριαρχεί, παρά τα όμορφα λόγια και τις θορυβώδεις ανταλλαγές επισκέψεων.
Ευτυχώς για την «αδύναμη» σήμερα Ελλάδα, η Τουρκία έχει πολύ σοβαρά προβλήματα που περιορίζουν την ορμή του νέο – οθωμανικού ιμπεριαλισμού της: Εσωστρέφεια με την εντεινόμενη διαμάχη Ισλαμιστών – Κεμαλιστών, Κουρδικό, ανατολικοί γείτονες με ποικιλόμορφα και πολύπλοκα προβλήματα και μια επερχόμενη οικονομική κρίση στο ορατό μέλλον.
Τα προβλήματα αυτά, σήμερα αποτελούν την «ασπίδα προστασίας» της χώρας μας απέναντι στον νέο – οθωμανικό ιμπεριαλισμό των γειτόνων μας και ας ευχηθούμε να διατηρηθούν μέχρι να βγούμε από την πρωτοφανή κρίση που μαστίζει την σημερινή Ελλάδα.
Λεωνίδας Κουμάκης*
19 Αυγούστου 2011
*1= Χένρυ Κίσσιγκερ. Ο Εβραϊκής καταγωγής πολιτικός, βραβευμένος και με Νόμπελ Ειρήνης το 1973, ο οποίος κυριάρχησε στην Αμερικανική εξωτερική πολιτική από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και ολόκληρη την κρίσιμη για τα ελληνικά συμφέροντα δεκαετία του 1970.
*2= Κλέμενς φον Μέτερνιχ (1773-1859). Ο Αυστριακός πολιτικός που θεωρείται ο αυθεντικός ενσαρκωτής της αντίδρασης και της πολιτικής μηχανορραφίας.
*3= International Crisis Group (ICG). Η «δεξαμενή σκέψης» ICG (Διεθνής Ομάδα Κρίσεων) ιδρύθηκε το 1995 από τους Mark Malloch Brown (Αντιπρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας), Morton Isaac Abramowitz (Πρέσβη των ΗΠΑ στην Τουρκία 1989-1991) και Fred Cunny (ειδικό καταστροφών που εξαφανίστηκε τον ίδιο χρόνο στην Κένυα).
*4= Σουνίτες. Εκπροσωπούν το 80-85% των μουσουλμάνων. Πιστεύουν πως μετά τον θάνατο του προφήτη Μωάμεθ η ηγεσία του Ισλάμ πέρασε στους τρεις πρώτους μετά από εκείνον χαλίφηδες τον Αμπού Μπεκρ, τον Ομάρ και τον Οσμάν.
*5= Σιιίτες. Πιστεύουν ότι μετά τον θάνατο του προφήτη Μωάμεθ η ηγεσία του Ισλάμ πέρασε στους φυσικούς διαδόχους του και συγκεκριμένα στον Αλί Ιμπν Αμπί Ταλίμπ, τον γαμπρό του Προφήτη Μωάμεθ.
*6= Αλεβίδες. Θρησκευτική και πολιτιστική κοινότητα της Τουρκίας, με δεκάδες εκατομμύρια μέλη και ένας από τους κύριους κλάδους του Σιιτισμού – κατά το παρελθόν έχουν σημειωθεί στην Τουρκία αιματηρές συγκρούσεις με δεκάδες νεκρούς.
