 |
| η σουβλακερή |
Μπορεί ο
πολιτσμός να είναι για μένα λατρεία, αυτό που μου δίνει ζωή, αλλά και αυτό για
το οποίο κυριολεκτικά ζω, όμως δεν κρύβω πως άλλο είναι το μεράκι και επίσης
άλλο το «κουσούρι» μου. Το μεράκι μου είναι οι ποδοσφαιρικοί αγώνες και κυρίως
ο χώρος που πραγματοποιούνται, δηλαδή το γήπεδο. Ίσως γιατί σε αυτήν ακριβώς
την ατμόσφαιρα του γηπέδου, ουσιαστικά μπορώ να διακρίνω τη ψυχική ανάταση των
απλών φιλάθλων και να τη συγκρίνω με αυτή που προσφέρουν σε όλους εμάς τους
ανθρώπους του πολιτισμού οι
εκδηλώσεις της τέχνης που λατρεύουμε. Και το
«κουσούρι» μου είναι το καλό φαγητό, οι διάφορες γεύσεις που γεμίζουν τον
ουρανίσκο μου! Ίσως γιατί η αναζήτηση της αρμονίας που προσφέρει η δοκιμή των
συνδυασμών τους, μου θυμίζει την αναζήτηση της αρμονίας που εμείς οι μουσικοί
συνεχώς αναζητούμε στις νότες, στην εκτέλεση και συνύπαρξη των ήχων μεταξύ τους
για να έχουμε το μέγιστο ακουστικό αποτέλεσμα για το κοινό μας.
Τη Δευτέρα
το βράδυ που μας πέρασε λοιπόν, αισθάνθηκα σχετικά πολύ τυχερός γιατί ενώ πήγα
στην έναρξη του Φεστιβάλ των Δημητρίων για να ικανοποιήσω τη λατρεία μου,
τελικά βρέθηκα έστω να ικανοποιώ το μεράκι και το κουσούρι μου και μάλιστα σε
έναν απίστευτο συνδυασμό. Να εξηγήσω τι εννοώ…Στον προαύλιο χώρο του Μεγάρου Μουσικής
Θεσσαλονίκης που τελούνταν η έναρξη του Φεστιβάλ, το σκηνικό θύμιζε απόλυτα τον
εξωτερικό χώρο περιμετρικά των ποδοσφαιρικών γηπέδων. Καταρχήν η ΑΠΟΛΥΤΗ
ΟΧΛΑΓΩΓΙΑ. Διάσπαρτα μουσικά σχήματα, σαν μικρές ομάδες οπαδών από διαφορετικούς
συνδέσμους, προσπαθούσαν η μία να καλύψει φωνητικά την άλλη και όλες μαζί το
βουητό και τα γέλια του όχλου που αναγκαστικά είχε δημιουργήσει ο κόσμος, που
είτε ασυντόνιστα προσπαθούσε να προσεγγίσει τον χώρο είτε να καταλάβει κάποια
από τις ελάχιστες πλαστικές καρέκλες (!) που περιφέρονταν διάσπαρτα. Απίστευτοι
καβγάδες για αυτές τις πλαστικές καρέκλες που τις πηγαινοέφερνε ο κόσμος πέρα
δώθε, ενώ οι εκπρόσωποι της παρούσας Δημοτικής Αρχής, προεξάρχοντος του
Δήμαρχου κ. Μπουτάρη, αντί να έχουν φροντίσει να εξασφαλίσουν τη στοιχειώδη
ευταξία σεβόμενοι του πολίτες που πήγαν εκεί, ΧΑΣΚΟΓΕΛΟΥΣΑΝ και περιφέρονταν
μεταξύ του πλήθους για να ανταλλάξουν χειραψία με όσους περισσότερους μπορούνε.
Στο δε
φαγητό, μεγάλη ποικιλία. Πλήθος προφανώς ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ ΜΙΚΡΟΠΩΛΗΤΩΝ πουλούσε τα
πάντα που μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις γαστριμαργικές ανησυχίες μας. Υπό τους ήχους της μουσικής της Συμφωνικής
Ορχήστρας του Δήμου, που έπαιζε αναγκαστικά ανάμεσά τους, οι άνθρωποι αυτοί
διαφήμιζαν την πραμάτειά τους, οι περισσότεροι σε σπαστά ελληνικά, διαλαλώντας
«Πάρε το Φρέσκο το Καλό»!...Πασατέμπος, στραγάλια, καλαμπόκια, φιστίκια κάθε
είδους (αράπικο, αιγίνης, καβουρδισμένο κ.α.), γλειφιτζούρια, σουβλάκια, hot dogs, λουκάνικα πολλών και διαφορετικών
γεμίσεων – μέχρι και ένα είδος που έμοιαζε με το πολύ γευστικό μπουμπάρι
διέκρινα! Μικρή υστέρηση υπήρχε μόνο όσον αφορά στο γλυκό, αφού υπήρχε μόνο
μαλλί της γριάς ενώ έλειπε το σάμαλι! Ας με συγχωρέσει ο κ. Μπουτάρης που
ενδεχομένως τα ξεχνάω και δεν τα αναφέρω όλα, κρίμα πάντως που δεν φρόντισε να
υπάρχουν ψημένα κάστανα και σαλέπι – έστω κι εάν δεν είναι η εποχή τους, θα
έπρεπε να είχε μεριμνήσει να είχαν ενταχθεί κι αυτά στο φετινό Φεστιβάλ! Απορώ
επίσης γιατί δεν φρόντισε να υπάρχουν τα παραπάνω εδέσματα και στο Δημαρχιακό
Μέγαρο, όπου προ ημερών περιέθαλπε τον κυνηγημένο εντολοδόχο του κ. Γ.
Παπανδρέου και αντί αυτών τον περιποιήθηκε με μπατόν σαλέ και άλλα παρόμοια από
τον «Τερκενλή».
Αλήθεια
είναι επίσης, πως τη βραδιά αυτή συνάντησα πολλούς ανθρώπους που αγαπούν
πραγματικά τον πολιτισμό και μου ζήτησαν να τους πω την άποψη μου για το πώς
κρίνω καλλιτεχνικά την εναρκτήρια αυτή εκδήλωση. Σε αυτούς τους ανθρώπους θέλω
πραγματικά να απολογηθώ, διότι είμαι τόσο πικραμένος με αυτά που είδα και θεωρώ
ότι δεν αξίζει καν να μπει κάποιος σε αυτή τη διαδικασία. Κι αυτό σεβόμενος
πάνω από όλα τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν σε αυτή και δυστυχώς η συμμετοχή
τους ευτελίστηκε, προσπαθώντας να δημιουργήσουν σε ένα τέτοιο σκηνικό, πλήρως
ανοργάνωτο και αποτελούμενο από τελείως ασύνδετα μεταξύ τους ακούσματα. Όταν
εγώ ο ίδιος έχω δει και έχω ακούσει ξένους δημιουργούς παγκόσμιας εμβέλειας που
τυγχάνει να γνωρίζω, να υποκλίνονται στη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου
Θεσσαλονίκης σε άλλες διοργανώσεις, πιστεύω πως δεν δικαιούμαι να την κρίνω
όταν αναγκάστηκε να εκτελέσει στο συγκεκριμένο καλλιτεχνικό «ΈΚΤΡΩΜΑ» που
εμπνεύστηκε η σημερινή Αντιδημαρχία Πολιτισμού.
Ίσως τα
δελτία που εκδίδει τις τελευταίες ημέρες το Γραφείο Τύπου του Δήμου ή μάλλον
καλύτερα το Γραφείο Προπαγάνδας της ομάδας του κ. Μπουτάρη να ήταν τελικά
προφητικά…«Μusicircus Οpen air 2011»: ένα υπαίθριο «μουσικό ΤΣΙΡΚΟ» (!). Μόνο
που τελικά αποδείχτηκε ότι μόνο οι ταλαντούχοι καλλιτέχνες που συμμετείχαν σε
αυτό δεν ήταν οι πραγματικοί υπεύθυνοι για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που όλος
ο κόσμος είδε. Η προσπάθεια αυτών των ανθρώπων ήταν ίσως το μόνο παρήγορο
στοιχείο της έναρξης του Φεστιβάλ, βλέποντας την αξιοπρέπεια και την αγωνία
τους να εκτελέσουν όσον το δυνατόν καλύτερα τις ερμηνείες τους. Το «τσίρκο» που
όλοι είδαμε είχε όμως και εμπνευστές. Κι αυτοί είναι ο Δήμαρχος κ. Μπουτάρης, ο
αρμόδιος Αντιδήμαρχός του κ. Πέγκας και οι σύμβουλοί τους. Μήπως όλοι αυτοί
είναι τελικά το πραγματικό «τσίρκο»; Και κάτι τελευταίο. Σε οποιοδήποτε μεγάλο
φεστιβάλ του εξωτερικού (π.χ. Σάλτσμπουργκ, Εδιμβούργου κ.α.) εάν υπήρχε
ανάλογο σκηνικό και αποτέλεσμα στην έναρξή του, θα είχαν φροντίσει να
παραιτηθούν για λόγους ευθιξίας οι αντίστοιχοι υπεύθυνοι την επόμενη κιόλας
ημέρα. Έχει εν τέλει κάποιος από τη Διοίκηση του σημερινού Δημάρχου την ανάλογη
ΕΥΘΙΞΙΑ…;
Γιώργος Κωνσταντινίδης
Πιανίστας, Δικηγόρος,
Συντονιστής Πολιτισμού “Ομάδας
Δημιουργίας”,
