Ξεκαθαρίζω εξ αρχής προς αποφυγή παρεξηγήσεων, πως τάσσομαι υπέρ της κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου που κατάντησε τα Ιδρύματα, ένα προστατευτικό πλέγμα παράνομων πράξεων και υπόθαλψης εγκληματιών.
Τάσσομαι υπέρ της πλήρους αντιμετώπισης της συναλλαγής μεταξύ φοιτητών, καθηγητών και πρυτάνεων και των κάθε λογής “φοιτητοπατέρων” και αιωνίων φοιτητών, που ζούσαν και ζουν παρασιτικά στη πανεπιστημιακή οικογένεια.Τάσσομαι υπέρ αρκετών ακόμα σημείων στο πρόσφατα ψηφισμένο νομοσχέδιο για την παιδεία, όμως τέτοια υποκρισία, τέτοια σπέκουλα και τόση αναξιοπρέπεια απέναντι στους νέους αυτής της χώρας, δεν πίστευα ότι θα την έβλεπα
35 μεταπολιτευτικά χρόνια ενός πολιτικού συστήματος, διαφθοράς, υπόπτων συναλλαγών, εξαθλίωσης της χώρας, των θεσμών της και αποσύνθεσης της κοινωνίας , κάποιοι βρήκαν να τα φορτώσουν όλα στους φοιτητές και δει στους πολιτικά οργανωμένους αυτής της χώρας.
Και κυρίως στο πλειοψηφούν και πρωτοπόρο κομμάτι της φοιτητικής κοινότητας, τη ΔΑΠ_ΝΔΦΚ.
Δηλαδή οι περίφημοι «εθνοπατέρες» της γενιάς του Πολυτεχνείου που τόσα χρόνια λεηλάτησαν το ελληνικό Δημόσιο, εγκαθίδρυσαν το κρατικοδίαιτο επιχειρηματικό σύστημα, το ρουσφέτι, τη μίζα, το βόλεμα αλλά κυρίως ευθύνονται για την κατάντια των ελληνικών πανεπιστημίων, βγάζουν την ουρά τους απ’ έξω και ρίχνουν την ευθύνη στα -για εκείνη την εποχή- αγέννητα παιδιά.
Ακόμα κι αν αυτά τα παιδιά είχαν κάνει όσα τους προσάπτουν, πάλι δεν θα είχαν οι «βολεμένοι» δικαίωμα να ομιλούν. Πόσο μάλλον που ο φρέσκος Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αντρέας Παπαμιμίκος και χιλιάδες παιδιά μαζί του, κόντρα σε όλο το κατεστημένο, “τους βάζουν καθημερινά τα γυαλιά”.
Θα περίμενε κανείς, πως τα νέα αυτά παιδιά, που βράζει το αίμα τους, θα αντιδρούσαν σπασμωδικά κλείνοντας σχολές, με μαζικές κινητοποιήσεις, πορείες κλπ.. Έχουμε δει στο παρελθόν, κυρίως από αριστερίζουσες ομάδες φοιτητών ακραίες ενέργειες, όπως το χτίσιμο προέδρων, πρυτάνεων και καθηγητών, μέσα στα γραφεία τους, αλλά και προπηλακισμούς -θυμίζω τι υπέστη ο εξαιρετικός κατά γενική ομολογία, πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Χρήστος Κίττας- και άλλες πράξεις βίας.
Αντίθετα, τι έκαναν τα παιδιά της ΔΑΠ? Αφού διατύπωσαν τις θέσεις τους για τα Πανεπιστήμια (αλήθεια γιατί αυτές πνίγονται από τα ΜΜΕ), αφού με επιχειρήματα ζήτησαν να ψηφίζουν, όπως γίνεται στη Δημοκρατία έτσι και στα Πανεπιστήμια, εδώ και 15μέρες πρωτοστατούν στο άνοιγμα των υπό κατάληψη σχολών!
Αυτοί οι νέοι σε εποχές αμφισβήτησης και απαξίωσης των οργανωμένων νεολαίων, αύξησαν τα ποσοστά τους στις φοιτητικές εκλογές (η συμμετοχή υπενθυμίζω μεγάλωσε), άλλαξαν νοοτροπίες κι εδώ κι ένα χρόνο διοργανώνουν μια σειρά εκδηλώσεις με συγκεκριμένες προτάσεις δημόσιας πολιτικής για την παιδεία, το άσυλο, για τη μετανάστευση των νέων, για τις ευκαιρίες εργασίας. Εκδηλώσεις που θα ζήλευαν οι καλύτεροι «επαγγελματίες» της πολιτικής.
Επαναλαμβάνω, αυτοί οι νέοι της ΔΑΠ_ΝΔΦΚ υπερψήφισαν ήδη κι άνοιξαν σχολές σε Αλεξανδρούπολη, Ορεστιάδα. Κομοτηνή, Βόλο, Ηράκλειο, Ρέθυμνο, Σπάρτη, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Αιγαίου, Πάντειο, Βιολογικό, Πολυτεχνείο, Θεολογία, Νοσηλευτική. Συνεχίζουν με δημιουργικές δράσεις, πολιτικά επιχειρήματα και μαζικές κινητοποιήσεις την προσπάθεια για αλλαγή του νόμου, δίνοντας μαθήματα πολιτικού πολιτισμού στους αποτυχημένους κυβερνήτες-τους βολεμένους του συστήματος της μεταπολίτευσης.
Και κάτι ακόμα, προς τους πολιτικάντηδες που βγήκαν λαϊκίζοντας να «σταυρώσουν» επικοινωνιακά αυτά τα εύκολα θύματα ενός συστήματος διαπλοκής που καταρρέει. Κύριοι Βουλευτές, εσείς που σκούζετε είστε οι πρώτοι που επανειλημμένα έχετε και είχατε κατά καιρούς, κομματικούς φοιτητικούς στρατούς, για να εκλεγείτε.
Προς μεγάλη σας απογοήτευση, ο Αντώνης Σαμαράς, πιστεύει και στηρίζει αυτά τα παιδιά. Τη πρώτη γενιά που μεταπολιτευτικά θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη.
Αντρέα, Πέτρο, Σάκη, Γρηγόρη και συ ανώνυμε αγωνιστή της ΔΑΠ αλλά και συ ελεύθερα σκεπτόμενε φοιτητή, να ξέρετε πως στη μάχη των βολεμένων, των υπηρετών του συστήματος και των ευθυνόφοβων μετρίων, στο τέλος η αδικημένη γενιά μας θα βγει δικαιωμένη.
(το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ΠΑΡΟΝ της Κυριακής)
