Όταν το 1990 ο κ. Μητσοτάκης έπιασε σχεδόν 48% και παρόλα αυτά εξέλεξε μόνο 150 βουλευτές, εξ αιτίας του εκλογικού νόμου του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος έβαζε εμπόδιο στην αυτοδύναμη εκλογή της Νέας Δημοκρατίας, έκανε το λάθος (το οποίο αναγνώρισε αργότερα νομίζουμε και ο ίδιος) να προτιμήσει να κυβερνήσει με μόνη την πλειοψηφία μιας επιπλέον ψήφου την οποία εξασφάλισε από την προσχώρηση στην ΝΔ του μοναδικού βουλευτή της ΔΗΑΝΑ κ. Κατσίκη. Αντιθέτως, έπρεπε να....
αλλάξει τον εκλογικό νόμο και να πάει αμέσως πάλι σε εκλογές εξασφαλίζοντας άνετη πλειοψηφία. Εξάλλου κανείς δεν θα τον κατηγορούσε αφού ο ίδιος ο λαός του είχε δώσει μόνο 150 έδρες με τις οποίες δεν μπορούσε συνταγματικά να κυβερνήσει.. Δυστυχώς όμως, για άγνωστους λόγους, προσπάθησε να κυβερνήσει με 150 + 1, απέναντι σε ένα οργισμένο ΠΑΣΟΚ, εξ αιτίας της δίωξης εναντίον του Α. Παπανδρέου και έχοντας να αντιμετωπίσει τα πανίσχυρα πράσινα συνδικάτα, αλλά και μια πράσινη οικονομική ολιγαρχία διαπλεκόμενων συμφερόντων, όπως ο ίδιος τα χαρακτήρισε και κυρίως την πολιτική ολιγαρχία των πολιτικών τζακιών και πολιτικών οικογενειών της Νέας Δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα ήταν, να καταστεί όμηρος τόσο των διαπλεκόμενων κρατικοδίαιτων οικονομικών ολιγαρχών όσο των πολιτικών ολιγαρχών της ΝΔ, οι οποίοι αγκαλιά με τους διαπλεκόμενους οικονομικούς ολιγάρχες, έκαναν ότι ήθελαν, απογοητεύοντας τους ίδιους τους Νεοδημοκράτες τουλάχιστον.Όταν το 2004 ανέλαβε την εξουσία ο κ. Καραμανλής, παρότι μόνος του διέγνωσε το πρόβλημα 5-6 διαπλεκόμενων κρατικοδίαιτων οικονομικών ολιγαρχών που κυβερνούν τη χώρα (νταβατζήδες φέρεται να τους χαρακτήρισε ο ίδιος), καθώς και το οργανωμένο κρατικοδίαιτο καθεστώς (Σύστημα ΠΑΣΟΚ το χαρακτήρισε ο ίδιος), εντούτοις και παρά του ότι διακήρυττε την ανάγκη «επανίδρυσης» του κράτους, πιστός στην ιδεολογία της αποτελεσματικής διαχείρισης, δεν προσπάθησε να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, δηλαδή τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού, αλλά συμβιβάστηκε με το ισχύον σύστημα και ως βαθιά συστημικός πολιτικός προσπάθησε να κάνει διαχείριση του Συστήματος ΠΑΣΟΚ και πολιτική κατευνασμού των κρατικοδίαιτων νταβατζήδων. Το αποτέλεσμα ήταν αφενός να καταστεί όμηρος, τόσο των κρατικοδίαιτων οικονομικών ολιγαρχών όσο και των πολιτικών ολιγαρχών της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίο πλέον ξεσάλωσαν και έκαναν ότι ήθελαν, φτάνοντας στο σημείο να απειλείται σχεδόν καθημερινά με πτώση της κυβέρνησης, κυρίως την δεύτερη τεττραετία, από τους ίδιους του τους βουλευτές, πέρα από τις απειλές του κ. Παπανδρέου για την μη εκλογή του ΠτΔ.
Μετά την αναμενόμενη εκλογική συντριβή του κ. Καραμανλή, το προς στιγμή σάστισμα των πολιτικών ολιγαρχών της ΝΔ και η αδράνειά τους, έδωσαν την ευκαιρία σε 800.000 κομματικά μέλη να εκλέξουν εκείνα αρχηγό. Ενώ όμως ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, από την αρχή μίλησε για Νέα Μεταπολίτευση, για αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, για κτύπημα της οικογενειοκρατίας κ.λ.π., εντούτοις, αντί να ανοίξει τη δημοκρατία στη βάση του κόμματος και να καταστήσει σημείο αναφοράς και πηγή κάθε εξουσίας το λαό της ΝΔ, παγιδεύεται έκτοτε συνεχώς μέσα στο υπάρχον σύστημα, προσπαθώντας να βρει τα λεπτά σημεία ισορροπίας μεταξύ των πολιτικών ολιγαρχών της Νέας Δημοκρατίας. Μιας ολιγαρχίας που η ίδια τον είχε πολλά χρόνια στο πολιτικό περιθώριο και φυσικά ακόμα και σήμερα δεν τον βλέπει με καλό μάτι. Εκτός αυτού, έχει να αντιμετωπίσει και τους κρατικοδίαιτους οικονομικούς ολιγάρχες οι οποίοι θέλουν, με όργανα το μνημόνιο και την κυβέρνηση Παπανδρέου, να αφαιμάξουν τελείως τον ελληνικό λαό και μετά να τον επιστρέψουν στη δραχμή για να του αρπάξουν και τα υπόλοιπα.
Δυστυχώς, όσο θα περνάει ο καιρός, προβλέπουμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς, θα κλείνεται όλο και περισσότερο στην πολιτική περίμετρο που χαράζουν οι ολιγάρχες, μέσα και έξω από τη Νέα Δημοκρατία και όταν κάποτε θα φτάσει η στιγμή της ανάληψης της εξουσίας, θα είναι πάρα πολύ περιορισμένος για να μπορέσει να κάνει τότε αλλαγές.
Κρίμα, γιατί σήμερα είναι η μοναδική ευκαιρία για αλλαγές. Η Ελλάδα έφτασε εδώ που όλοι ξέρουμε και ο λαός ψάχνει ηγέτη να τον ακολουθήσει για να τα αλλάξει όλα και όχι έναν ακόμα διαχειριστή του συστήματος. Τα μέλη της ΝΔ, ανήμπορα να κάνουν κάτι, για την Πατρίδα, για το κόμμα, για τους εαυτούς τους, αηδιάζουν από τους διάφορους αποτυχημένους χαριτοδιπλωμένους (ούτε καν πολιτικά δυναμικούς) ολιγάρχες πολιτικών οικογενειών και διάφορους παρατρεχάμενους βλαχομπαρόκ κομματικούς κολαούζους που γυαλίζει το μάτι τους για εξουσία, χρήμα και προβολή.
Αυτή η κομματική ομάδα δεν έχει μέλλον.
Η δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι λόγος πανηγυρισμού για την στασιμότητα της Νέας Δημοκρατίας. Τα καμπανάκια ηχούν έντονα.
